Στα 65 λεπτά που διαρκεί η παράσταση «Mute» υποβάλλεις τον εαυτό σου στα δύσκολα. Τι να πρωτοκάνεις, εκεί, ακίνητος στη θέση σου; Να παρακολουθείς τον αεικίνητο Γιώργο Χρυσοστόμου, να γελάς, να μειδιάς, να μελαγχολείς, να θαυμάζεις, να συμπάσχεις ή να σκέφτεσαι και τη δική σου ζωή σε ένα διαμέρισμα, σε μια γειτονιά, σε μια πόλη; Η ζωή μικρή σαν κουκκίδα, η ζωή σαν ουρανός μεγάλη. Δεν ήξερα πολλά για το «Mute» πριν βρω τη θέση μου στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Κόσμου, παρά μόνο ότι θα παρακολουθήσω ένα one man show. O Γιώργος Χρυσοστόμου είχε αυτήν την ιδέα, όπως λέει και ίδιος, που τη μετέφερε στη Σοφία Πάσχου και μαζί συνυπογράφουν το «Mute».
Το «Μute», όπως δηλώνει και ο τίτλος, είναι μια βωβή παράσταση. Δεν έχει λόγια, αλλά έχει ήχο. Ηχο διαρκή, εκκωφαντικό, μελωδικό, χορευτικό, ήχο να σου τρυπάει το μυαλό, ήχο να σε ξεσηκώνει, ήχο να σε κυλάει πίσω. Αλλά λόγια δεν έχει. Το «Μute» είναι μια παράσταση για έναν ηθοποιό, που ερμηνεύει εναλλασσόμενους ρόλους, ασθματικά, ασταμάτητα, εξαντλητικά, με φρενίτιδα, με λαιμαργία, με πάθος, με ανία, με ορμή. Το «Mute» μιλάει για όλους μας. Το σκηνικό (Μαγδαληνή Αυγερινού) είναι σαν μια σκαλωσιά, κάθε κουβούκλιο κι ένα διαμέρισμα, ένας κόσμος ολόκληρος, μικρός και απέραντος, κόσμοι διαφορετικοί, σε παραλληλία και όχι διατομή.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου τα δίνει όλα. Η σωματοποιημένη ερμηνεία του φθάνει στον θεατή με ωστικό κύμα. Είναι σε διαρκή κίνηση, χορεύει, τραγουδάει, ακροβατεί, αλλάζει διαρκώς εκφράσεις, ρόλους και διαθέσεις. Στο γυμναστήριο, στο μπαρ, στο μοναχικό διαμέρισμα, στο παιδικό δωμάτιο, στο κρεβάτι για σεξ, σε ερωτικό ραντεβού, σε ναρκισσιστική μοναξιά, σε γεροντική απομόνωση… ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι μόνος του μια δίνη, ένας στρόβιλος, και μια πηγή δύναμης και ταλέντου. Περιστρέφεται και σκορπίζει ιστορίες ζωής. Είναι ένα τόσο πυκνό θέαμα, σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό. Καθώς ξετυλίγεται γελάς και συμπάσχεις διαρκώς, αφήνει γεύση συχνά πικρή και το βέλος δείχνει τον καθένα μας. Γεμάτο γκαγκ, που θυμίζουν ακόμη και βωβό κινηματογράφο (υπήρχαν στιγμές που μου έφεραν στον νου τον Μπάστερ Κίτον και τον Χάρολντ Λόιντ), το «Mute» είναι μία έκπληξη. Είναι η ιδέα; Ισως. Περισσότερο είναι η εκτέλεση.
Η μουσική επιμέλεια της Φωτεινής Γαλάνη είναι έξοχη. Αλλά, φυσικά, τα πάντα είναι πάνω στον Γιώργο Χρυσοστόμου. Σηκώνει στους ώμους την παράσταση και την παραδίδει με τεράστια επένδυση, ψυχική και σωματική, ως ένα βίωμα στον θεατή. Στο τέλος απευθύνεται μιλώντας για τρία λεπτά ακατάπαυστα, σε ένα κρεσέντο, εκεί ξεφορτώνει, εκεί σε προκαλεί να επανασυνδεθείς, εκεί προετοιμάζεσαι να βγεις πάλι έξω στον δρόμο έχοντας ζήσει ένα στρόβιλο γλυκόπικρης ευχαρίστησης παρέα με το «Mute».