ΝΤΕΑ ΛΟΕΡ
Κλέφτες
σκηνοθ.: Θωμάς Βελισσάρης, Νίκος Σακαλίδης
θέατρο: Ακτίς Αελίου
Δώδεκα χαρακτήρες. Δώδεκα ζωές. Δώδεκα βιογραφικά σκόρπια και ως επί το πλείστον ασύνδετα αναμεταξύ τους. Ζουν όλοι τους σε κάποια περιφέρεια μιας σύγχρονης πόλης. Ο Φιν, ένας νεαρός ασφαλιστής, αποφασίζει ξαφνικά ένα πρωί να μην ξανασηκωθεί από το κρεβάτι του. Τη Λίντα την έχει χτυπήσει κεραυνός και όλο μιλάει για λύκους, ενώ ο πατέρας της από ένα γηροκομείο χαζεύει τ’ άστρα. Η Μόνικα πάλι –ταμίας σε σούπερ μάρκετ– ονειρεύεται μια προαγωγή. Η Ιρα κάθεται στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και σκέφτεται τον άνδρα που την παράτησε εκεί, πριν από 43 χρόνια, για να πάει μόνο μια μικρή βόλτα – όπως της είπε. Οι ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της νέας συγγραφέως.
Η Ντέα Λόερ (γεννημένη στις 20 Απριλίου 1964) θεωρείται ένα από τα μεγάλα συγγραφικά ταλέντα της σημερινής Γερμανίας. Το βιογραφικό της είναι πραγματικά περισσότερο από εντυπωσιακό. Η κοπέλα αυτή πρέπει να έχει περάσει τη –μέχρι τώρα– ζωή της γράφοντας. Τουλάχιστον απ’ ό,τι έχω προλάβει εγώ να διαβάσω ή να δω. Με το πολύ προσωπικό της στυλ γίνεται αμέσως αναγνωρίσιμη.
Αν είναι εξεζητημένο το είδος του γραψίματός της; Είναι! Και αυτό ακριβώς το στοιχείο ήταν που κλώτσησε ώστε να δημιουργηθεί ένα εμπόδιο ανάμεσα στη συγγραφέα και του λόγου μου. Να πω εδώ ότι τα γερμανικά είναι δεύτερη γλώσσα για μένα και ότι είχα διαβάσει το «Diebe» πριν να δω το έργο στη μετάφραση της Κατερίνας Ζάχου. Με τη δραματουργική επεξεργασία του Θωμά Βελισσάρη και της Μελίνας Γαρμπή και τη «συμβολή στη μετάφραση», όπως αναφέρει το πρόγραμμα, των Εύης Γραμμένου και Σταυρούλας Κακοσίμου, η ελληνική μετάφραση πέρασε από μπουγάδα και σιδερώθηκε, χάνοντας έτσι ένα ποσοστό από την όποια γερμανική φρεσκάδα του κειμένου.
Αυτά είναι ασφαλώς λεπτομέρειες, γιατί το –δικαίως– αυτοδιαφημιζόμενο ως «Θέατρο Τέχνης» Ακτίς Αελίου είναι από τις πολύ ξεχωριστές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Με χωρητικότητα 50 θέσεις όλες κι όλες, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νίκο Σακαλίδη από το 2006, η «Ακτίς» έχει ήδη μια γόνιμη πορεία πίσω της.
Και δεν είναι μόνο οι παραστάσεις. Εχουν διοργανώσει σεμινάρια υποκριτικής με θέματα πάνω σε βασικά ανθρώπινα αισθήματα, αφιερώματα σε συγγραφείς όπως ο Τόμας Μπέρνχαρντ, και γενικά δείχνουν να ασχολούνται με περιπτώσεις γνήσια –ή «ντεμέκ», όπως λένε εδώ– πρωτοποριακές. Τώρα με την πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα της Ντέα Λόερ –η οποία παίζεται σε καμιά ντουζίνα ευρωπαϊκά θέατρα– ανοίγει και άλλους δρόμους.
Εχει ασφαλώς ενδιαφέρον να αναφερθεί κανείς εδώ στο γεγονός ότι η παράσταση γίνεται με τη συνεργασία του Γκαίτε Ινστιτούτ της πόλης. Δεν γνωρίζω τι είδους συνεργασία. Μπράβο πάντως στους Γερμανούς που ξέρουν να προωθούν και τα πολιτιστικά τους προϊόντα μαζί με τα ηλεκτρικά της Ζίμενς! Το λέω με παράπονο, γιατί εμείς απλώς αναφέραμε τις προάλλες ότι το Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού στο Βερολίνο θα επαναδραστηριοποιηθει –λέει– «προσεχώς».