Τελευταίες παραστάσεις για το έργο του Γιάννη Οικονομίδη «Στέλλα κοιμήσου» στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θέατρου.
Οταν η ερωτοχτυπημένη Στέλλα ανακοινώνει την πρόθεσή της να ακολουθήσει την καρδιά της και μην παντρευτεί εκείνον που της επιβάλλεται, τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Μη σας ξεγελάει η απλότητα της σύγκρουσης. Από την αρχή της παράστασης γίνεται αντιληπτό ότι η οικογένεια Γερακάρη που έπλασε ο Γιάννης Οικονομίδης στηρίζεται σε δεσμούς στρεβλούς που θα κατέρρεαν στη στιγμή αν δεν υπήρχε η συγκολλητική ουσία του χρήματος, της ψυχολογικής και φυσικής εξουσίας και της βίας. Η εξομολόγηση της Στέλλας (Ι. Κολλιοπούλου) να μην παντρευτεί τον γιο ενός πολιτικού που θα «ξεπλύνει» τους Γερακάρηδες από τη χλιδάτη αλλά μαφιόζικη ζωή τους ανάβει το φιτίλι και ο χρόνος μετράει αντίστροφα μέχρι την εμφάνιση του πατριάρχη Αντώνη Γερακάρη (Στ. Σταμουλακάτος). «Εμείς είμαστε πιστολάδες, δεν θα τους φοβηθούμε», λέει σε μια στιγμή θυμού η Στέλλα στην αδερφή της Ανθή (Ε. Τρίγγου) για να θυμίσει ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Οταν στη σκηνή μπαίνουν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, συμπληρώνεται η εικόνα μιας ομάδας ανθρώπων, μιας συμμορίας, που θρέφουν το σύστημα που τους καταστρέφει αργά και μεθοδικά. Ηρωες με χαρακτήρα αναμενόμενο αλλά λειτουργικό για το επιχείρημα του Οικονομίδη. Μπορεί το καλό να νικήσει; Ο έρωτας να ξεπεράσει κοινωνικές συμβάσεις και συμφέροντα; Κρύβονται ψήγματα αγάπης κάτω από τα αμέτρητα στρώματα –και πτώματα ίσως– υποκρισίας, εγκληματικών πράξεων, κακίας και καταστροφής; Φυσικά και όχι. Και το αποδεικνύει με τον πιο τοξικά λυρικό και «εύγλωττο» τρόπο ο επιβλητικός Στάθης Σταμουλακάτος, ενώ με ένα έξυπνο τρικ στα φώτα της σκηνής το κοινό συμμετέχει σαν συνεργός στο έγκλημα. «Ολοι έξω να φάτε κατσικάκι», φωνάζει ο Γερακάρης και όλοι βγαίνουν εκτός από τη Στέλλα. Εκεί το τέλος είναι πάντα διαφορετικό. Στις 9 μ.μ.