Μεσαίωνας, ιππότες, βάρβαροι εισβολείς, αίμα και σεξ. Με αυτήν τη σειρά ή διαφορετική –λίγη σημασία έχει– τα παραπάνω αποτελούν λίγο-πολύ συνταγή επιτυχίας για οποιαδήποτε σύγχρονη τηλεοπτική παραγωγή. Μετά το φαινόμενο του «Game of Thrones», η αμερικανική τηλεόραση γέμισε με σόου όπως τα «Vikings», «Outlander», «The Bastard Executioner» κ.ο.κ. Τελευταία προσθήκη, ίσως και η πιο ενδιαφέρουσα, προέρχεται από τη Βρετανία και το φρέσκο «The Last Kingdom», το οποίο βρίσκεται ακόμη στον πρώτο κύκλο των προβολών του.
Η σειρά εκτυλίσσει τη δράση της στα τελευταία χρόνια του 10ου αιώνα μ.Χ., όταν οι Δανοί εισβολείς ξεχύνονταν στις βρετανικές ακτές για να επιτεθούν στα διαιρεμένα αγγλικά βασίλεια του νησιού. Ο νεαρός Ούτρεντ, μεγαλωμένος ως αιχμάλωτος των Δανών αλλά με βασιλικό αίμα, επιστρέφει για να διεκδικήσει τη θέση του σε έναν κόσμο συνεχούς πολέμου και αγριότητας. Ο υπό διαμόρφωση χάρτης, από τον οποίο έμελλε να προκύψει το σύγχρονο αγγλικό έθνος, λειτουργεί ως φόντο στην κεντρική ιστορία του πρωταγωνιστή. Παλαιοί κάτοικοι, Σάξονες και Δανοί συγκρούονται, ανάμεσα στα απομεινάρια της ρωμαϊκής επικυριαρχίας, καθένας για τους θεούς του, όμως πάνω από όλα για την επιβίωση. Η προσεγμένη κινηματογραφία σε συνδυασμό με την καλή –και αρκετά ορθή επιστημονικά– ιστορική αναβίωση φροντίζουν ώστε όλα τα παραπάνω να συνθέσουν έναν πειστικό και ταυτόχρονα διασκεδαστικό μύθο.
Το πλεονέκτημα ωστόσο του «The Last Kingdom» έναντι άλλων σειρών με παρόμοιο περιεχόμενο έγκειται στο γεγονός πως έχει λογοτεχνικές… καταβολές. Συγκεκριμένα, το σενάριό της βασίζεται στο αξιόλογο ιστορικό μυθιστόρημα «Το τελευταίο βασίλειο» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός) του Μπέρναρντ Κόρνγουελ, ο οποίος στα περισσότερα έργα του εμπνέεται από την ιστορία και τους μύθους της πρώιμης Βρετανίας. Αν, μάλιστα, σκεφτούμε πως η συγκεκριμένη σειρά μυθιστορημάτων αποτελεί ήδη τριλογία, καταλαβαίνουμε πως οι παραγωγοί της σειράς έχουν μπόλικο υλικό για αξιοποίηση.
Είναι, πάντως, χαρακτηριστική η τάση της σύγχρονης τηλεόρασης να δημιουργεί «συνταγές επιτυχίας». Κι εδώ δεν μιλάμε ακριβώς για είδη, αλλά περισσότερο για στυλ αφήγησης· είτε πρόκειται για στόρι αστυνομικό είτε ιστορικό ή φαντασίας, οι τηλεοπτικοί παραγωγοί ποντάρουν στο δίπτυχο βία και σεξ, μέσα σε ποιοτικό πάντα περιτύλιγμα. Και ανταμείβονται συνεχώς.