Μέσα στα τελευταία 250 χρόνια, η αφθονία στη χρήση γαιάνθρακα, και σχετικά πιο πρόσφατα πετρελαίου και φυσικού αερίου, έχει πυροδοτήσει την εκβιομηχάνιση, συνέβαλε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου και στην αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού. Η πρόσφατη Σύνοδος για το Κλίμα στη Γλασκώβη (COP26) επικεντρώθηκε στον ρόλο των ορυκτών καυσίμων στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Ακόμα κι αν η κλιματική αλλαγή δεν αποτελούσε πιεστικό πρόβλημα, ο κόσμος και πάλι θα έπρεπε να προσαρμοστεί στην προοπτική εξάντλησης του φθηνού πετρελαίου και του φθηνού φυσικού αερίου. Η μετάβαση στην εναλλακτική ενέργεια μπορεί να είναι αναπόφευκτη, αλλά μοιραία θα προκαλέσει και αναταράξεις. Ενα είναι σίγουρο, ότι ο κίνδυνος της μετάβασης αυτής δεν έχει καταλλήλως εκτιμηθεί από τις αγορές. Η χρήση ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ενέργειας περιορίζεται από συγκεκριμένους νόμους της Φυσικής. Οπως ο Κένεθ Μπάλντιγκ τόνιζε στο δοκίμιό του τού 1973 για τα «Οικονομικά της Ενέργειας», ο δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής ορίζει πως η ενέργεια, όσο περισσότερο χρησιμοποιείται, τόσο λιγότερο διαθέσιμη γίνεται. Ο νόμος της διατήρησης ενέργειας ορίζει ότι είτε μπορεί να δημιουργηθεί είτε να καταστραφεί. Συνεπώς σε ένα κλειστό σύστημα, όπως αυτό της Γης, η προμήθεια ενέργειας από ορυκτά καύσιμα θα πρέπει σταδιακά να εξαντληθεί. Πρόσφατη μελέτη επιστημόνων του γαλλικού κράτους προειδοποιεί ότι μέσα σε μόλις 13 χρόνια η προσφορά πετρελαίου σε παγκόσμια κλίμακα μπορεί να παύσει.
Ο Λουί Ντελανουά και οι συνεργάτες του, συγκεκριμένα, διαπιστώνουν ότι όσο ο «μαύρος χρυσός» καθίσταται λιγότερο εύκολα διαθέσιμος, τόσο περισσότερη ενέργεια απαιτείται για να εξορυχθεί. Προ της πετρελαϊκής κρίσης του 1970 χρειαζόταν το ισοδύναμο δύο βαρελιών πετρελαίου για να εξορυχθούν 100 βαρέλια, ενώ σήμερα αυτό έχει αυξηθεί στα 15 βαρέλια και πλέον, ενώ θα φθάσει στα 25 βαρέλια έως το 2024, σύμφωνα με τον Ντελανουά. Αυτή η διεργασία «του ενεργειακού κανιβαλισμού» σημαίνει ότι για άλλους σκοπούς έχει απομείνει λιγότερη ενέργεια. Με δεδομένη την εξακολουθούσα εξάρτηση του κόσμου από το πετρέλαιο, η διεθνής οικονομία δυνητικά θα αντιμετωπίσει μια έλλειψη γαιάνθρακα. Ο Λουί Ντελανουά διατείνεται ότι το ανθρώπινο είδος οφείλει να επιταχύνει τη μετάβαση στην εναλλακτική ενέργεια.
Το κόστος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο υποχώρησε δραστικότατα τα τελευταία δέκα χρόνια και το 2018 έφθασε σε χαμηλότερα επίπεδα από τα αντίστοιχα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Αλλά, όπως έδειξε η μίνι ενεργειακή κρίση στη Βρετανία, αυτές οι ΑΠΕ είναι διαλείπουσες και όσο η συμμετοχή τους αυξάνεται πέραν ενός ορίου στην παραγωγή ηλεκτρισμού, τόσο η προμήθεια του τελευταίου γίνεται ασταθής. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ένας οικονομικός τρόπος να αποθηκευθεί η ενέργεια από ήπιες πηγές. Πέραν τούτου, ενώ ο ήλιος και ο αέρας δυνητικά θεωρούνται ανεξάντλητες πηγές, η γεωγραφία και το κλίμα είναι περιοριστικοί παράγοντες. Ακόμα όμως και αν ήταν δυνατόν να παραχθεί επαρκής ποσότητα εναλλακτικής ενέργειας, θα χρειάζονταν κολοσσιαίες προμήθειες πρώτων υλών για τη μετάβαση. Οπότε, εν κατακλείδι, πώς πρέπει να δράσουν οι επενδυτές; Κατά τον Γουίλ Τόμσον της Massif Capital, θα πρέπει να παρακολουθούν βιομηχανικούς ομίλους που μετασχηματίζουν τις διαδικασίες τους ακόμα κι αν οι επιδόσεις τους με γνώμονα την κοινωνία, το κλίμα και την εταιρική διακυβέρνηση είναι χαμηλές. Ενα παράδειγμα που αναφέρει ο ίδιος είναι η σουηδική χαλυβουργία SSAB, η οποία εστιάζει στην παραγωγή χάλυβα άνευ ρύπων, και η γερμανική τσιμεντοβιομηχανία HeidelbergCement με τεχνολογία δέσμευσής τους.