Η πτώση του ευρώ σε επίπεδα πλήρους ισοτιμίας με το δολάριο φαίνεται πλέον ολοένα και πιθανότερη, αλλά παράλληλα θα αποτελέσει και ένα συμβολικό σημείο καμπής για όσους παρακολουθούν την πορεία του κοινού νομίσματος. Τελευταία φορά που έφθασε σε αντίστοιχα επίπεδα ήταν το 2002. Ωστόσο, για την πρόεδρο της ΕΚΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, το εξασθενημένο ευρώ μεταφράζεται τόσο σε σιωπηρή κριτική της νομισματικής πολιτικής της πρώτης, όσο και σε ένα ακόμα ακανθώδες ζήτημα που καλείται να επιλύσει. Η τωρινή αποδυνάμωση του ενιαίου νομίσματος, η οποία το οδήγησε να διαπραγματεύεται ελάχιστα πάνω από το 1 δολάριο χθες το πρωί, μπορεί να εκληφθεί αρχικά ως ένδειξη ότι το δολάριο ενισχύεται. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) έχει προχωρήσει επιθετικά σε αυξήσεις επιτοκίων και η αμερικανική κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν κατά το παρελθόν έτος έθεσε σε εφαρμογή ένα τεράστιο δημοσιονομικό πρόγραμμα. Εάν συγκριθεί με ένα σταθμισμένο καλάθι άλλων νομισμάτων, το ευρώ έχει υποχωρήσει από πέρυσι μόλις κατά 4,5%, ενώ αποδυναμώθηκε 18% προς το δολάριο. Εντούτοις, η σχετική ισχύς του δολαρίου εν μέρει αποδίδεται και στις κινήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Μια διολίσθηση της τάξεως του 7% προσθέτει 0,8% στον πληθωρισμό σε ετήσια βάση.
Διατηρώντας χαμηλά το βασικό της επιτόκιο στο -0,5% από τον Σεπτέμβριο του 2019, ήτοι πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας, παρακίνησε το επενδυτικό κοινό να απομακρυνθεί από τα περιουσιακά στοιχεία σε ευρώ προς όφελος των υψηλότερων αποδόσεων του δολαρίου. Κι αυτό συνέβη, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός ακολουθούσε την ανιούσα και φέτος αναμένεται να φθάσει το 6,8%. Η ΕΚΤ δεν μπορεί να αγνοήσει την αδυναμία του ευρώ. Η εξέλιξη περιπλέκει τη μάχη κατά του πληθωρισμού. Ενα ενδυναμωμένο αμερικανικό νόμισμα καθιστά τις εκπεφρασμένες σε δολάρια εισαγωγές –και κυρίως την ενέργεια και τις πρώτες ύλες– ακόμα ακριβότερες. Μια διολίσθηση της τάξεως του 7% προσθέτει 0,8% στον πληθωρισμό σε ετήσια βάση, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων της Allianz. Κατά συνέπεια, η εξασθένηση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος θα οξύνει τις διχογνωμίες εντός της ΕΚΤ ως προς τον επιθυμητό ρυθμό στις αυξήσεις των επιτοκίων, καθώς και ως προς το εάν θα πρέπει η πρώτη κίνηση να είναι της τάξεως των 25 μονάδων βάσης στις 21 Ιουλίου ή κάτι επιθετικότερο.
Υπάρχει μία λεπτή διαχωριστική γραμμή στην οικονομία. Το αποδυναμωμένο ευρώ ευνοεί τους εξαγωγείς, καθιστώντας τα αγαθά τους ανταγωνιστικότερα στη διεθνή αγορά. Ομως, ενόσω η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς μία επιβράδυνση και τα προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα εξακολουθούν να υπάρχουν, αυτό το μικρό πλεονέκτημα μάλλον δεν θα κάνει ευκολότερη τη ζωή της ΕΚΤ.