Ο Τέρι Κάλις τον Μάιο είχε ακυρώσει την ανέγερση μονάδας πράσινου υδρογόνου με παραγωγική ικανότητα 6 γιγαβάτ στη Νότια Αυστραλία. Ο λόγος είναι ότι το επενδυτικό του σχήμα με την επωνυμία Kallis Energy Investments βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα, ήτοι την έλλειψη νερού. Είναι μόνο ένα από τα περίπου 680 μεγάλης κλίμακας έργα υδρογόνου που μελετώνται σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με το Συμβούλιο Υδρογόνου, το οποίο εκτιμά ότι απαιτούνται επενδύσεις περίπου 700 δισ. δολαρίων έως το 2030 για να επιτευχθούν οι στόχοι καθαρών μηδενικών εκπομπών. Πολλά από αυτά είναι επίσης πιθανό να «πεθάνουν από δίψα». Μεγάλες εταιρείες, όπως η BP, η Fortescue Metals και η Reliance Industries, πρωτοπορούν στο πράσινο υδρογόνο. Ονομάζεται, δε, έτσι επειδή κατασκευάζεται με χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και όχι ορυκτών καυσίμων, που εκπέμπουν άνθρακα. Ωστόσο, κάνοντας μια έρευνα για αναφορά της λέξης «νερό» στις δηλώσεις των υποψήφιων παραγωγών, δεν βρίσκει κανείς τίποτε. Κι αυτό εγείρει ανησυχίες ότι είτε αγνοούν τους κινδύνους είτε υποτιμούν πόσες ποσότητες θα χρειαστούν, τις προκλήσεις για την ασφάλειά τους και πόσο θα τους κοστίσει. Ο κ. Κάλις, τουλάχιστον, είχε κάνει από την αρχή το σπάνιο βήμα να επισημάνει την ανησυχία του για την επάρκεια νερού. Πολλοί είναι οι παράγοντες οι οποίοι συνηγορούν υπέρ της επιτυχίας του πράσινου υδρογόνου. Από μία εξειδικευμένη λύση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια, έχει μετατραπεί σήμερα σε κάτι που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει τα πάντα, από τη ναυτιλία, την αεροπορία και τα μεγάλα φορτηγά έως τις βιομηχανικές διαδικασίες, όπως η κατασκευή χάλυβα και λιπασμάτων. Ο Διεθνής Οργανισμός Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (IRENA) εκτιμά ότι το πράσινο υδρογόνο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα δέκατο της παγκόσμιας τελικής χρήσης ενέργειας έως το 2050. Το νερό είναι μία από τις τρεις βασικές εισροές για την παραγωγή του, μαζί με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον ηλεκτρολύτη, που διασπά το νερό (H2O) στα συστατικά του μέρη, υδρογόνο και οξυγόνο.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η παραγωγή της απαιτούμενης ενέργειας συνήθως σημαίνει κατασκευή εργοστασίων είτε σε περιοχές όπου η βιομηχανία, η γεωργία και τα νοικοκυριά ανταγωνίζονται ήδη έντονα για τον συγκεκριμένο φυσικό πόρο είτε σε ζεστές, ηλιόλουστες περιοχές κατάλληλες για ηλιακούς συλλέκτες. Οι εκτιμήσεις σχετικά με το πόσο νερό χρειάζεται για την παραγωγή πράσινου υδρογόνου ποικίλλουν σημαντικά. Αυτό είναι προβληματικό, διότι περίπου το 85% των προγραμματισμένων εγκαταστάσεων βρίσκεται σε περιοχές που υποφέρουν από μέτρια έως υψηλή υδατική καταπόνηση, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων Bluefield Research. Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας, ο Εθνικός Οδικός Χάρτης Υδρογόνου της Αυστραλίας, η Goldman Sachs και άλλοι δηλώνουν ότι χρειάζονται 9 έως 10 λίτρα νερού για να παραχθεί ένα κιλό υδρογόνου. Αυτό αφορά μόνο το τελικό στάδιο, όταν τα δύο στοιχεία του νερού διαχωρίζονται, το οποίο στάδιο είναι γνωστό ως στοιχειομετρική διαδικασία. Για να φτάσει κανείς σε αυτό το σημείο απαιτείται μεγαλύτερη ποσότητα νερού.
Αθροιστικά η Bluefield υπολογίζει ότι θα μπορούσε η ποσότητα να φτάσει τα 24 λίτρα. Η εταιρεία συμβούλων μηχανικών GHD το τοποθετεί μεταξύ 60 λίτρων και 95 λίτρων ανά κιλό για γλυκό νερό. Μια άλλη πηγή νερού είναι η αφαλάτωση, η οποία περιλαμβάνει την αφαίρεση του αλατιού από το θαλασσινό νερό, αν και θεωρείται εντατικότερη. Απαιτεί επίσης επιπλέον κόστος κατασκευής και συντήρησης, συμπεριλαμβανομένων των τεράστιων ποσοτήτων άλμης που παράγεται, και οι εγκρίσεις για τέτοιες εγκαταστάσεις, εάν χορηγηθούν, μπορεί να χρειαστούν χρόνια.