Ο Μπεν Μπερνάνκι, πρώην πρόεδρος της Federal Reserve, και δύο ακόμη οικονομολόγοι, οι Ντάγκλας Ντάιμοντ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και Φίλιπ Ντίμπβιγκ, στέλεχος του Ιδρύματος Brookings στην Ουάσιγκτον, θα μοιραστούν φέτος το Νομπέλ Οικονομίας για την έρευνά τους στις τράπεζες και «στο πώς αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις». Ο κ. Μπερνάνκι βραβεύθηκε για τις μελέτες του γύρω από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και για ένα σύγγραμμά του από το 1983 που αποτέλεσε τομή στο είδος του. Αφορούσε το πώς οι αποτυχίες των τραπεζών δίνουν ώθηση στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και δεν αποτελούν αποτέλεσμα μιας κρίσης. Ο Μπεν Μπερνάνκι ήταν πρόεδρος της Federal Reserve από το 2006, λίγο προτού εκδηλωθεί η κρίση των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ και δώσει τέλος στην ιλιγγιώδη άνοδό τους οδηγώντας τες στην παρακμή. Εκανε το διδακτορικό του στα Οικονομικά στο ΜΙΤ και δίδαξε στο Princeton προτού αναλάβει επικεφαλής της ομοσπονδιακής τράπεζας. Χρησιμοποίησε την έρευνά του για τη Μεγάλη Υφεση στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και συνεργάστηκε στενά με τα άλλα στελέχη της ομοσπονδιακής τράπεζας με τα οποία έθεσαν σε εφαρμογή προγράμματα εκτάκτου ανάγκης που στήριξαν ορισμένες αγορές όταν αυτές βρίσκονταν στα πρόθυρα κατάρρευσης. Χρησιμοποίησε επίσης τις δυνατότητες της Federal Reserve για να καταστήσει δυνατή τη χορήγηση ενισχύσεων σε τράπεζες και ασφαλιστικές. Οι χειρισμοί του στην κρίση αποτέλεσαν αντικείμενο διχογνωμίας και διαμάχης. Η ομοσπονδιακή τράπεζα και το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ άφησαν τότε να καταρρεύσει ο τραπεζικός κολοσσός της Lehman Brothers και σύμφωνα με τον κ. Μπερνάνκι και τους συνεργάτες του, δεν είχαν άλλη επιλογή.
Ορισμένοι επικριτές υποστήριξαν ότι η επενδυτική τράπεζα μπορούσε και έπρεπε να έχει σωθεί. Οι κραδασμοί που προκάλεσε η πτώση της επιτάχυναν την επιβράδυνση και οδήγησαν σε ύφεση που διήρκεσε από το 2007 έως το 2009 στις ΗΠΑ, ενώ επεκτάθηκε και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο κ. Μπερνάνκι έφυγε από τη Fed το 2014 και σήμερα είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Brookings στην Ουάσιγκτον.
Τον 1983 και οι κ. Ντάιμοντ και Ντίμπβιγκ έγραψαν επίσης σχετικά με τους εγγενείς κινδύνους που εγκυμονεί ο μετασχηματισμός ενός χρέους από βραχυπρόθεσμο δανεισμό σε μακροπρόθεσμο δανεισμό. Ειδικότερα, ο κ. Ντάιμοντ έγραψε σχετικά με το πώς καταγράφουν και παρακολουθούν οι τράπεζες τους δανειολήπτες. Ερωτώμενος από δημοσιογράφος κατά πόσον ανησυχεί σήμερα για τις τράπεζες και θα ήθελε να τις προειδοποιήσει σε μια στιγμή που επικρατεί αστάθεια στις αγορές και οι κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο αυξάνουν τα επιτόκια, ο κ. Ντάιμοντ απάντησε ότι οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις τείνουν να επιδεινώνονται τα μέγιστα όταν ο κόσμος αρχίζει να χάνει την εμπιστοσύνη του στη σταθερότητα του συστήματος. Προσέθεσε, πάντως, πως σήμερα ο κόσμος είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένος για οποιαδήποτε χρηματοπιστωτική κρίση συγκριτικά με το πώς ήταν στην κρίση του 2008. Σχολιάζοντας την επιλογή των οικονομολόγων ο Τζον Χάσλερ, οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Διεθνών Οικονομικών Μελετών του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης και μέλος της επιτροπής βράβευσης, τόνισε πως «οι βραβευθέντες έθεσαν τα θεμέλια για τη σύγχρονη κατανόηση του γιατί είναι οι τράπεζες αναγκαίες αλλά και ευάλωτες και τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό».