Oσοι διαμαρτύρονται για την αλυσίδα γρήγορης μόδας Shein είναι γιατί το επιχειρηματικό μοντέλο της προκαλεί κορεσμό στο πεδίο της ένδυσης και εφιστά την προσοχή σε πρακτικές οι οποίες είναι άγνωστες στους εκτός του κλάδου. Αυτό συμβαίνει επειδή η Shein είναι απλώς η πιο προφανής εκδήλωση ενός κυρίαρχου ήθους, που ενδιαφέρεται ελάχιστα για τη βιωσιμότητα, τις συνθήκες εργασίας ή την ποιότητα και επικεντρώνεται στη βελτιστοποίηση των κερδών, όπως συμπεράναμε σε σχετική έκθεσή μας με θέμα το μέγεθος του κλάδου και τη δίκαιη κατανάλωση στο ινστιτούτο Hot or Cool.
Ακόμη και συντηρητικές εκτιμήσεις τοποθετούν τη μόδα μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίων ρυπαντών, με το μερίδιό τους να διαμορφώνεται από το 4,8%, βάσει υπολογισμών της παγκόσμιας ατζέντας μόδας, έως και 10% από το περιβαλλοντικό πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών. Η αλλαγή του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης των ενδυμάτων είναι απαραίτητη για την επίτευξη των παγκοσμίων στόχων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Η ανάλυσή μας δείχνει ότι οι εκπομπές ρύπων από τη μόδα θα πρέπει να μειωθούν κατά 50%-60% μέσα στα επόμενα επτά χρόνια για να παραμείνει η αύξηση της θερμοκρασίας κάτω από 1,5 βαθμό Κελσίου. Εν τω μεταξύ, η βιομηχανία της ένδυσης παραμένει σε τροχιά διπλασιασμού των εκπομπών της μέσα σε 10 χρόνια, σε περίπου 2,7 δισ. τόνους ισοδύναμου CO2 το 2030. Οι τάσεις δείχνουν κλιμακούμενους όγκους παραγωγής και αυξημένους κύκλους μόδας ετησίως, περισσότερα σύνθετα και δύσκολα ανακυκλώσιμα τεχνητά υφάσματα, περισσότερες εκπτώσεις, μικρότερο χρόνο χρήσης ανά ρούχο και τάση καταστροφής απούλητων ειδών ή αποστολής μεταχειρισμένων ρούχων σε χωματερές στον παγκόσμιο Νότο.
Οι αρμόδιοι αξιωματούχοι για τη χάραξη πολιτικής, συμπεριλαμβανομένων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, προετοιμάζουν νομοθεσία για την επέκταση της ευθύνης των ομίλων που δραστηριοποιούνται στην κλωστοϋφαντουργία και στην ένδυση, ώστε να καλύπτονται οι επιπτώσεις στον κύκλο ζωής και στις αλυσίδες εφοδιασμού των προϊόντων τους. Είναι μια προσέγγιση γνωστή ως εκτεταμένη ευθύνη παραγωγού ή EPR. Ωστόσο, παρά τις αγαθές προθέσεις, τα διδάγματα από την εφαρμογή της EPR σε άλλους τομείς, όπως η διαχείριση ηλεκτρονικών απορριμμάτων και η συσκευασία, δείχνουν ότι οι κακώς καθορισμένες πολιτικές μπορούν απλώς να μετατοπίσουν το βάρος από τα πλούσια έθνη σε χώρες χαμηλών εισοδημάτων.
Οι όμιλοι γνωστών εμπορικών σημάτων έχουν, επίσης, βρει τρόπους να μεταφέρουν το βάρος στους καταναλωτές, δίκην ενός «πράσινου πλυντηρίου», αυξάνοντας παράλληλα τα κέρδη για τους μετόχους τους.Παρά ταύτα, με ορθό σχεδιασμό η πολιτική της διευρυμένης ευθύνης θα επιτύγχανε τέσσερις κρίσιμους στόχους: Πρώτον, την ανακύκλωση ρούχων και τη διαχείριση των απορριμμάτων, δεύτερον, το ότι οι επώνυμες εταιρείες θα πληρώνουν το κόστος της περιβαλλοντικής ζημίας και της διαχείρισης των απορριμμάτων τους, τρίτον, την αλλαγή στον σχεδιασμό των ρούχων και στην επιχειρηματική στρατηγική για λιγότερο βλαβερά προϊόντα και, τέταρτον, τη διασφάλιση δίκαιων πρακτικών σε ολόκληρο τον κλάδο, ειδικά σε εταίρους σε φτωχές χώρες με χαλαρή περιβαλλοντική νομοθεσία.
