Πριν από μία δεκαετία, οι μεγάλες βιομηχανίες της μόδας υποσχέθηκαν να αυξήσουν τις αποδοχές των εργαζομένων τους και να τους προσφέρουν τις αποδοχές που είναι αναγκαίες για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Οπως, όμως, επισημαίνει σχετικό ρεπορτάζ της Wall Street Journal, δεν έχουν εκπληρώσει την υπόσχεσή τους και, αντιθέτως, εξακολουθούν να δίνουν μισθούς που δεν επιτρέπουν στους εργάτες τους ούτε να αποταμιεύσουν στο ελάχιστο ούτε καν να αντιμετωπίσουν τις δαπάνες για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για κάποιο έκτακτο έξοδο. Ενδεικτική περίπτωση η γερμανική βιομηχανία παπουτσιών Puma, αφού έχει παραδεχθεί ότι οι βιομηχανίες στο Πακιστάν και στο Μπανγκλαντές, που αντιπροσωπεύουν το 1/8 του συνόλου των προϊόντων της, δεν πληρώνουν στους εργάτες τους αρκετά για να ζήσουν. Ακόμη και η Patagonia, που έχει έδρα στην Καλιφόρνια και είναι γνωστή για τις προοδευτικές θέσεις της, έχει παραδεχθεί ότι από τις 29 βιομηχανίες προμηθευτές της μόνον οι 10 καταβάλλουν στοιχειωδώς αξιοπρεπείς μισθούς.
Ο σουηδικός κολοσσός της Η&Μ απασχολεί στο Μπανγκλαντές σχεδόν 600.000 εργάτες και τους πληρώνει κατά μέσον όρο 119 δολ. τον μήνα όπως διαμορφώνονταν οι μισθοί χωρίς τις υπερωρίες το πρώτο εξάμηνο του περασμένου έτους. Σύμφωνα, όμως, με στοιχεία του Παγκόσμιου Συνασπισμού Μισθών Διαβίωσης, για να ζήσει κανείς στην περιφέρεια της πρωτεύουσας του Μπανγκλαντές όπου έχουν συγκεντρωθεί οι βιομηχανίες ένδυσης, πρέπει να πληρώνεται τουλάχιστον 194 δολ. τον μήνα. Οι εργάτες της Η&Μ αναγκάζονται, έτσι, να δανείζονται από συγγενείς για να αντεπεξέλθουν σε οποιοδήποτε έκτακτο έξοδο, ενώ σε κάποιες περιστάσεις αγοράζουν ακόμη και τρόφιμα με πίστωση.
Γι’ αυτό και τον Οκτώβριο ξέσπασαν επεισόδια στο Μπανγκλαντές όταν στο πλαίσιο κινητοποιήσεων άναψαν φωτιές σε εργοστάσια και κατέστρεψαν μηχανές. Οι βιομηχανίες μόδας του δυτικού κόσμου ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν να αυξηθούν οι μισθοί των εργατών, αλλά δεν έχουν τρόπο να το επιτύχουν, καθώς συνήθως δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους τις μονάδες παραγωγής στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου και δεν μπορούν να καθορίσουν τα επίπεδα των αμοιβών. Ισχυρίζονται, επίσης, πως δεν θα ήθελαν να επιβάλουν σε αυτές τις βιομηχανίες συγκεκριμένα επίπεδα μισθών.
Οι εταιρείες μόδας του δυτικού κόσμου ισχυρίζονται ότι θα ήθελαν να αυξηθούν οι μισθοί των εργαζομένων, αλλά δεν έχουν τρόπο να το επιτύχουν.
Κατέφυγαν μάλιστα σε κάποιες άλλες μάλλον ανορθόδοξες μεθόδους, με την Η&Μ να μεταφέρει στο Μπανγκλαντές ειδικές ομάδες εργασίας για να εκπαιδεύσουν τους εργάτες στη συλλογική διαπραγμάτευση και παράλληλα να πειραματισθούν με κάποια μοντέλα μονάδας παραγωγής, αλλά και να ασκήσουν πιέσεις για διαφάνεια στις αμοιβές των εργατών. Είναι προφανές ότι αυτές οι μέθοδοι δεν θα αποφέρουν καρπούς. Οπως επισημαίνουν ομάδες πίεσης για την αύξηση των μισθών, πρέπει να καθοριστεί υψηλότερο επίπεδο μισθών στις βιομηχανίες-προμηθευτές και σαφές χρονοδιάγραμμα για την κατάργηση των χαμηλών μισθών.
Από την πλευρά της, η Η&Μ δηλώνει ότι συμφωνεί πως οι μισθοί είναι υπερβολικά χαμηλοί σε ορισμένες χώρες, ωστόσο, επιμένει πως αν επιβάλει σε αυτούς τους προμηθευτές της συγκεκριμένα επίπεδα μισθών, «θα είναι μια κοντόφθαλμη τακτική που υπονομεύει τον ρόλο των εργαζομένων, των συνδικάτων, των ενώσεων εργοδοτών και των κυβερνήσεων». Κάτι ανάλογο υποστηρίζει και ο όμιλος Inditex, ιδιοκτήτες της Zara, που τονίζει πόσο σημαντικό είναι να διαπραγματευθούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συλλογικές συμβάσεις μέσω των εργατικών συνδικάτων τους. Ωστόσο, στις περισσότερες χώρες που προμηθεύουν τις δυτικές βιομηχανίες, όπως η Κίνα, το Βιετνάμ και το Μπανγκλαντές, απαγορεύονται τα εργατικά συνδικάτα ή λειτουργούν υπό πολύ αυστηρούς περιορισμούς. Ετσι σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της Inditex, μόλις το 3% των προμηθευτών της στην Ασία έχει συνάψει συλλογικές συμβάσεις με τους εργαζομένους.
Στην πραγματικότητα, μέρος του προβλήματος είναι η σχέση ανάμεσα στους χαμηλούς μισθούς και στην ανάπτυξη της βιομηχανίας μόδας. Δεν είναι τυχαίο ότι στο Μπανγκλαντές, τη δεύτερη χώρα στον κόσμο σε εξαγωγές ειδών ένδυσης, οι εργαζόμενοι στον κλάδο είναι από τους πιο κακοπληρωμένους στον κόσμο. Προκειμένου να είναι φθηνά τα ρούχα των βιομηχανιών της και να μπορούν να ανταγωνιστούν βιομηχανίες όπως η κινεζική Shein, που είναι διάσημη για τις χαμηλές τιμές της, οι κολοσσοί του κλάδου πιέζουν τους προμηθευτές τους να διατηρούν το κόστος σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Αν τους ζητούσαν να αυξήσουν τους μισθούς, θα έπρεπε να αυξήσουν τις τελικές τιμές των προϊόντων και έτσι να έχουν ανταγωνιστικό μειονέκτημα εφόσον οι ανταγωνίστριές τους δεν κάνουν το ίδιο. Οι μισθοί στις βιομηχανίες ένδυσης έχουν αυξηθεί στους κολοσσούς της μεταποίησης όπως η Κίνα και το Βιετνάμ, καθώς έχει ενταθεί εις το έπακρον ο ανταγωνισμός για την εξασφάλιση εργατικού δυναμικού. Ο ανταγωνισμός αυτός, πάντως, παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες και πιο πολυπληθείς χώρες εξαγωγής ειδών ένδυσης όπως η Ινδονησία, η Ινδία και το Μπανγκλαντές.