Την είσοδο των απομακρυσμένων και οικονομικά υποβαθμισμένων περιοχών της Ενωσης και, φυσικά, της Ελλάδας, στη λεγόμενη «κοινωνία της πληροφορίας» επιχειρεί να επιταχύνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μέσω της αξιοποίησης των κοινοτικών διαρθρωτικών ταμείων.
Συγκεκριμένα, όπως ανακοινώθηκε χθες στις Βρυξέλλες, η Επιτροπή επιτρέπει και μάλιστα ενθαρρύνει την εκτροπή κονδυλίων των διαρθρωτικών ταμείων, προς τη συγχρηματοδότηση έργων ανάπτυξης τηλεπικοινωνιακών δικτύων υψηλής τεχνολογίας, σε περιφέρειες στις οποίες τέτοιες επενδύσεις δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν με βάση αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Πρόκειται, όπως είναι προφανές, για περιοχές με δύσκολη μορφολογία εδάφους, μικρό πληθυσμό και γενικά χαμηλή οικονομική ανάπτυξη, όπως για παράδειγμα είναι η Ηπειρος, η Πελοπόνησσος ή και τμήματα της νησιωτικής Ελλάδος, στις οποίες η πραγματοποίηση επενδύσεων τέτοιου είδους είναι εξαιρετικά δυσχερής λόγω λίαν περιορισμένων ή και μηδαμηνών πιθανοτήτων απόσβεσης και κερδοφορίας.
Το σχέδιο αφορά πρωτίστως την εγκατάσταση τηλεπικοινωνιακών δικτύων υψηλής χωρητικότητος και των υποστηρικτικών δομών τους, (δίκτυα καλωδίων και οπτικών ινών, ιστοί κεραιών, κ.λπ.), αλλά θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να φθάσει ακόμα και στην κατασκευή αναμεταδοτών κινητής τηλεφωνίας.
Τα κριτήρια
Τα κριτήρια που θα πρέπει να πληροί ένα σχέδιο για να λάβει κοινοτική συγχρηματοδότηση μέσω του ταμείου περιφερειακής ανάπτυξης είναι αρκετά συγκεκριμένα, με πρώτο φυσικά, να αφορά ακριβώς περιοχές που συγκεντρώνουν τα προαναφερθέντα γεωγραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ενα δεύτερο κριτήριο είναι η «τεχνολογική ουδετερότητα» του προτεινόμενου έργου. Συγκεκριμένα η επένδυση, με άλλα λόγια το δίκτυο που θα εγκατασταθεί, δεν θα πρέπει να καθορίζει εκ των πρωτέρων και την τεχνολογία που θα αναπτυχθεί με βάση αυτό, αλλά θα πρέπει αντιθέτως να είναι συμβατό με ευρύτατο φάσμα διαφορετικών τεχνολογιών. Το προφανές παράδειγμα είναι ότι ένας δρόμος είναι κατά κανόνα συμβατός με οιοδήποτε είδος τροχοφόρου οχήματος, ενώ αντιθέτως στον κόσμο της πληροφορικής, τα συστήματα είναι δυνατόν να διαμορφωθούν κατά τρόπο τέτοιο που να αποκλείουν τη χρήση συγκεκριμένων τεχνολογιών, καθιστώντας τους μελλοντικούς καταναλωτές ομήρους μίας και μόνον τεχνολογίας.
Σε περιπτώσεις στις οποίες είναι η υποχρεωτική η επιλογή ενός συγκεκριμένου μη οικουμενικού τύπου υποδομής (για παράδειγμα καλωδιακής ή ασύρματης σύνδεσης), τότε θα πρέπει η επιλογή να αιτιολογηθεί πλήρως με βάση ανάλυση κόστους-ωφέλειας για τη λύση που επελέγη.
Σε κάθε περίπτωση δε, η υποδομή θα πρέπει να είναι ανοικτή, ως προς την τεχνολογία της και τις άλλες παραμέτρους (σημεία πρόσβασης στο δίκτυο κ.λπ.) σε κάθε ενδιαφερόμενη εταιρεία και όχι μόνον στον κατά τόπους κυρίαρχο προμηθευτή τηλεπικοινωναικών υπηρεσίων (π.χ. OTE) ή στην εταιρεία που αναλαμβάνει, ως ιδιωτικός φορέας, τη συγχρηματοδότηση του έργου. Ειδικά δε η ανέγερση αναμεταδοτών κινητής τηλεφωνίας δεύτερης γενιάς μπορεί να επιτραπεί μόνον σε περιπτώσεις περιοχών που δεν έχουν σήμερα την παραμικρά κάλυψη και μόνον υπό την προϋπόθεση ότι οι αναμεταδότες θα είναι προσπελάσιμοι σε όλες τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που δραστηριοποιούνται σε κάθε χώρα.
Τέλος, η Επιτροπή τονίζει ότι οιαδήποτε επένδυση προταθεί θα πρέπει να πληροί όλα τα κριτήρια περί κρατικών ενισχύσεων, διαφάνειας και προστασίας του ανταγωνισμού, τα δε έργα θα επιλεγούν και θα προταθούν για κοινοτική συγχρηματοδότηση από τις ίδιες τις ενδιαφερόμενες περιφέρειες.