Την περασμένη Τετάρτη όσοι τον αγάπησαν τον αποχαιρέτησαν βουρκωμένοι, κρατώντας στη μνήμη τους ό,τι καλό απέπνεε. Οπως τη χαρά για τη ζωή, την αισιοδοξία, την ευθυκρισία και τη δράση, την ατέλειωτη δράση. O Γιάννης Πατεργιαννάκης έφυγε από τη ζωή με αξιοπρέπεια, αθόρυβα αν και βασανιστικά για τον ίδιο και την οικογένειά του. Υπηρέτησε επί περίπου 40 χρόνια τον OTE από διάφορες θέσεις, με καινοτόμο σκέψη και με αφοσίωση, όμως η δραστηριότητά του ποτέ δεν οριοθετήθηκε στα στενά υπηρεσιακά καθήκοντα.
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήταν και… δημοσιογράφος. Οχι γιατί ήξερε την τέχνη της επικοινωνίας μαζί μας, αλλά γιατί υπήρξε αρθρογράφος και σχολιαστής, πολλές φορές και ιδιαζόντως αιχμηρός.
Θα θυμάμαι πάντα τα φαξ που μου έστελνες με εκείνα τα κολυβογράμματα και με τις… οδηγίες «προς ναυτιλλομένους», βουτηγμένα στο χιούμορ.
Θα θυμάμαι που με έλεγες θηλυκό Δον Κιχώτη. Αλήθεια το έλεγες για να μου θυμίσεις ότι ζούμε στην εποχή του «Mission» και του «Survivor»;
Εχε γεια Γιάννη Πατεργιαννάκη και μην εκλάβεις το σημείωμά μου αυτό ως νεκρολογία, γιατί δεν είναι.