Τις τελευταίες ημέρες η χρηματιστηριακή αγορά ζει ένα παράδοξο. Οι μετοχές των κατασκευαστικών εταιρειών σημειώνουν καθίζηση. Εφέτος το έτος πραγματοποίησης των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν η υψηλή ανάπτυξη της χώρας στηρίζεται κυρίως στα δημόσια έργα, όταν οι επενδύσεις του Δημοσίου τρέχουν με υψηλό ρυθμό και οι περισσότερες εταιρείες επιδεικνύουν με υπερηφάνεια τα έσοδα και κυρίως το ανεκτέλεστο έργο που απομένει να πραγματοποιήσουν. Σε μια περίοδο που πραγματοποιούνται πολλά και πανάκριβα δημόσια έργα, πολλές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν προβλήματα και η χρηματιστηριακή αγορά σπεύδει να προεξοφλήσει τα προβλήματα με πολλές πωλήσεις. Την εβδομάδα που πέρασε, από τις δέκα μετοχές που σημείωσαν πτώση οι επτά είναι κατασκευαστικές ή όμιλοι τεχνικών εταιρειών. Σε μια εβδομάδα που ο Γενικός Δείκτης σημείωσε άνοδο κατά 0,5%, ο δείκτης των κατασκευαστικών μετοχών σημείωσε πτώση 3,25%. Οι επτά κατασκευαστικές μετοχές που είχαν μεγαλύτερη πτώση είδαν σε μία εβδομάδα μείωση τιμής απο 15 – 41%! Ταυτόχρονα όμως με τις τιμές των κατασκευαστικών μετοχών καταρρέει και ένας μύθος. Σύμφωνα με αυτόν, η ανάγκη πραγματοποίησης έγκαιρα των μεγάλων έργων, αλλά και η ανομολόγητη πρόθεση να διανεμηθούν τα έργα σε εγχώριες εταιρείες υποτίθεται ότι οδήγησε σε έναν αθέμιτο (αλλά αναπόφευκτο κατά τον μύθο) καθεστώς διανομής των έργων. Ετσι, όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι και η χώρα θα απολάμβανε υψηλό ρυθμό ανάπτυξης. Μάλιστα στο γεγονός ότι οι μεγάλες εταιρείες πληροφορικής δεν κατάφεραν να «συνεννοηθούν» μοιράζοντας την πίτα αποδίδεται, απο ορισμένους, η καχεξία του κλάδου.
Και όμως, το παράδοξο των κατασκευαστικών δείχνει ότι δεν αρκεί ούτε η διανομή μιας μεγάλης πίτας χωρίς ανταγωνισμό, προκειμένου να δημιουργηθεί ένας ισχυρός κλάδος! Ισως μάλιστα η αποφυγή πραγματικού ανταγωνισμού που παρακάμπτεται με ιδιαίτερες συνεννοήσεις να είναι η αφετηρία των προβλημάτων.
Σε πολλές χώρες, υπάρχουν μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες που παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τα δημόσια έργα. Σε καμιά όμως το καθεστώς αυτό δεν οδηγεί στην εξάλειψη του ανταγωνισμού. Ισως επειδή οι κυβερνήσεις δεν έχουν θεσμοθετήσει ένα καθεστώς που αχρηστεύει κάθε έννοια ανταγωνισμού. Και τώρα η πραγματικότητα εκδικείται, γιατί αρκετές μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες έχουν σοβαρά προβλήματα ρευστότητας και οικονομικής ευρωστίας. Αλλες, που δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, έχουν προβληματικό μέλλον γιατί μπορεί να αποδειχθεί σύντομα ότι αποτελούν τα πανίσχυρα μεγαθήρια του… παρελθόντος. Και οι πολλοί και μικροί που δεν έχουν βιώσει το μέγεθος, τα μεγαλεία και τα προβλήματα των μεγάλων, είναι πλήρως απογοητευμένοι: Δεν μπορούν να πάρουν μικρά κατασκευαστικά έργα ούτε με τον μαθηματικό τύπο ούτε χωρίς αυτόν!
Πριν από λίγα χρόνια, υπήρχαν θεωρητικά όλες οι προϋποθέσεις για να εξελιχθούν διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρχε η ζήτηση για μεγάλα έργα, υπήρχαν οι πόροι από το ΚΠΣ και τον κρατικό προϋπολογισμό, υπήρχε επίσης η πολιτική βούληση να μοιραστούν τα έργα, με όλα όσα η επιλογή αυτή συνεπάγεται. Υπήρχαν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός ισχυρού κλάδου, αλλά απουσίαζε η ικανή συνθήκη: κρατική διοίκηση που θα επιβάλει την ανταγωνιστικότητα στις επιχειρήσεις.