Ορατό είναι πλέον το ενδεχόμενο μαζικών πτωχεύσεων ακόμα και εταιρειών της ανώτατης εργοληπτικής τάξης (7η), καθώς η ασυνέπεια του Δημοσίου στην τακτοποίηση των υποχρεώσεών του (πληρωμές) απέναντι στις κατασκευαστικές εταιρείες έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την υφιστάμενη αρνητική οικονομική συγκυρία και κυρίως την επιφυλακτικότητα των τραπεζών να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση του κλάδου, δημιουργούν ασφυκτική κατάσταση που οδηγεί μέχρι πρότινος υγιείς εταιρείες στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Σύμφωνα με τις εργοληπτικές οργανώσεις, τα κονδύλια που οφείλονται συνολικά στον κλάδο υπολογίζεται ότι προσεγγίζουν ή και ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ, ενώ σε αυτά περιλαμβάνονται ακόμα και οφειλές από έργα που πραγματοποιήθηκαν για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας πριν από πέντε και πλέον χρόνια.
Ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τεχνικών Εταιρειών, που εκπροσωπεί 800 εταιρείες του κλάδου, έφτασε στο σημείο να προτείνει ακόμα και την έκδοση ομολόγων, προκειμένου να εξοφληθούν -έστω και με αυτόν τον τρόπο όσες εταιρείες το επιθυμούν.
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες δεν έχουν άλλες πηγές εσόδων, πέραν των δημοσίων έργων. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγγίζει και τις μεγαλύτερες εταιρείες του κλάδου. Η ΓΕΚΑΤ, κάποτε εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών (Χ.Α.) και εταιρεία που συμμετείχε στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων εξαφανίστηκε από τον «χάρτη» των κατασκευών λίγο μετά το 2004. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι δεν εισέπραξε έγκαιρα τις πιστώσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη πιο πρόσφατα και με την ΔΙΕΚΑΤ, η οποία πλέον υπάγεται στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Βέβαια, οι εταιρείες δεν είναι άμοιρες ευθυνών, έχοντας και αυτές διαπράξει επιχειρηματικά λάθη και άστοχες επεκτατικές κινήσεις. Ωστόσο, ανέκαθεν αυτές ήταν μέρος του επιχειρείν. Σήμερα στην «επικίνδυνη ζώνη» βαδίζουν η ΑΤΤΙΚΑΤ, αλλά και η Εδραση – Ψαλλίδας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις υπόλοιπες εταιρείες δεν έχει ανατραπεί ο προϋπολογισμός ή δεν υφίστανται κίνδυνοι. Στην περίπτωση της ΑΤΤΙΚΑΤ, οι ζημίες με το πέρας του πρώτου εξαμήνου του έτους διαμορφώθηκαν πλησίον των 2 εκατ. ευρώ, από 600.000 ευρώ το αντίστοιχο του 2008. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις περιορίστηκαν σε 282 εκατ. ευρώ, έναντι 305 εκατ. ευρώ στα τέλη του 2008. Οι οφειλές του Δημοσίου μειώθηκαν κατά 12 εκατ. ευρώ, ωστόσο η εταιρεία προειδοποιεί ότι δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο να αντιμετωπίσει προβλήματα ρευστότητας, που συνδέονται ευθέως με τον ρυθμό εξόφλησης από το Δημόσιο. Με τη σειρά της και η Εδραση βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων, δεδομένου ότι το πρώτο εξάμηνο εμφάνισε ζημίες 19 εκατ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της σήμερα αγγίζουν τα 7,2 εκατ. ευρώ. Καθώς όμως η εταιρεία συνεργάζεται περισσότερο με τον ιδιωτικό τομέα (όπου και εκεί τα προβλήματα δεν λείπουν), οι απαιτήσεις της από το Δημόσιο δεν ξεπερνούν τα 2,25 εκατ. ευρώ, τα οποία εκτιμάται ότι θα έχουν καταβληθεί εντός του έτους.
Οσον αφορά τις μεγαλύτερες εταιρείες, οι οφειλές δεν βρίσκονται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, καθώς τα περισσότερα έργα που εκτελούν έχουν εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και από κοινοτικά κονδύλια, με αποτέλεσμα και το Δημόσιο να καταβάλει το αναλογούν ποσό κατά προτεραιότητα, μιας και σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχε ο κίνδυνος διακοπής της ροής των κοινοτικών κεφαλαίων. Στην περίπτωση της Μηχανικής, οι οφειλές προσεγγίζουν τα 45 εκατ. ευρώ, ενώ η Intrakat έχει να λαμβάνει περίπου 25-30 εκατ. ευρώ. Αντίστοιχα, η ΑΕΓΕΚ έχει απαιτήσεις της τάξεως των 15-20 εκατ. ευρώ, που μάλιστα ανάγονται και σε προηγούμενα έτη.