Στον Πειραιά, στο λιμάνι, υπάρχουν μια σειρά από παραδόσεις, που τηρούνται ευλαβικά. Μία από αυτές, ήθελε τον Γεράσιμο Αγούδημο, γνωστό κι ως «καπετάν Μάκη», να πουλά την εταιρεία του κάθε αρχές καλοκαιριού. Πότε σε «μεγάλο εφοπλιστικό όμιλο» και πότε σε «γνωστό επιχειρηματία». Τον Σεπτέμβριο, μαζί με τα φύλλα, έπεφταν κι οι τίτλοι τέλους του story, που ξαναφούντωνε την άνοιξη. Και η ζωή συνεχιζόταν.
Οι πιθανότητες να πουληθεί ο θρυλικός για την ταχύτητά του στους ντάκους όλου του Αιγαίου (αλλά κυρίως των άγονων γραμμών), στόλος της GA Ferries, εξανεμίστηκαν μαζί με το άδοξο τέλος του Παντελή Σφηνιά. Ο αείμνηστος, αρχές του 2000, τον είχε εξαγοράσει, έναντι 13 δισ. δραχμών. Πέντε χρόνια αργότερα, μετά την αυτοκτονία Σφηνιά, ο «καπετάν Μάκης» θα ξαναγόραζε τον στόλο έναντι 10 εκατ. ευρώ. Καλό deal, αλλά ήταν το τελευταίο. Εκτοτε, το χαρτί γύρισε…
Ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να το κατάλαβε τελευταίος. Στο λιμάνι κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες για τον «καπετάν Μάκη». Οτι μπάρκαρε για πρώτη φορά στα 24 του ως πλοίαρχος, ότι από τα χέρια του πέρασαν περισσότερα από 250 βαπόρια, ότι κάποια στιγμή, στο απόγειό του, η περιουσία του ξεκινούσε από το Λουγκάνο της Ελβετίας κι εκτεινόταν σε διάφορες ηπείρους. Πολλά από αυτά άλλωστε τα διηγούνταν και ο ίδιος στις παρέες του, εν πλω, στις μέρες της δόξας του.
Με τη γνωστή αποστροφή: «Εγώ αχάριστος δεν ήμουνα ποτέ». Και κάπου εκεί, η κουβέντα γύρναγε στον Ανδρέα Παπανδρέου, με το ύστερο περιβάλλον του οποίου (αλλά και τον ίδιο) είχε αναπτύξει όντως πολύ καλή σχέση. Κάπως έτσι βαφτίστηκε «Δημητρούλα» το ένα από τα οχηματαγωγά – θρύλοι του στόλου του. Από το όνομα της κ. Δήμητρας Λιάνη – Παπανδρέου. Αντιθέτως, ποτέ δεν τα πήγε καλά με τους «εκσυγχρονιστές», τους οποίους εκτός από αχάριστους («που θα ‘πρεπε να περνάνε κάθε μέρα από το Πρώτο (νεκροταφείο) και να ανάβουν ένα κερί στον τάφο του Αντρέα…»), τους θεωρούσε εν πολλοίς και υπαίτιους της κάτω βόλτας που ακολούθησε.
Ο λόγος; Ο «καπετάν Μάκης» ήταν λάτρης των κρατικών επιδοτήσεων. Αυτές οι τελευταίες, έκτοτε, άρχισαν, αργά αλλά σταθερά, να κόβονται. Οπως άρχισε να «κόβει» και ο «κρυφός έρωτας» με τον εκάστοτε υπουργό Ναυτιλίας, αφού τον ξελάσπωνε με το βάσανο των άγονων γραμμών. Αλλά όλα έχουν ένα όριο κι ο «καπετάν Μάκης» το είχε υπερβεί.
Ακόμα και στον τρόπο που αντέδρασε, όταν ο τελευταίος υπουργός απέκλεισε τις θυγατρικές της GA από τους διαγωνισμούς για τις άγονες. Αλλοι μιλούν για αυτοκτονία – οπερέτα, άλλοι για πραγματική απόπειρα κι άλλοι για «μπέρδεμα στα χάπια, πάνω στη σύγχυση». Γεγονός αποτελεί ότι οδηγήθηκε στο κρατικό «Ασκληπιείο» της Βούλας κι από εκεί στο ιδιωτικό «Μετροπόλιταν». Μόνο που αν οι γιατροί δεν υπέγραφαν να φύγει από το πρώτο, δεν θα πήγαινε ποτέ για νοσηλεία στο δεύτερο…
Η ζωή είναι σκληρή. Αυτό θα σκέφτεται τώρα πίσω από τα κάγκελα και ο Σάββας Ξηρός, που ως 17Ν επιχείρησε να βάλει την τελευταία βόμβα της οργάνωσης στον Πειραιά, έξω από τα γραφεία της GA, για να χτυπήσει το… μεγάλο κεφάλαιο. Πού να ήξερε όμως ότι αν συναντούσε εκείνη την ώρα κάποιο από τα golden boys της εταιρείας, το πολύ πολύ να του ζητούσε δανεικά τίποτα «ψιλά» ή να του έκανε τράκα κανένα τσιγάρο. Οι άνθρωποι είχαν απλήρωτοι μήνες κι ο «καπετάν Μάκης», γνωστός λάτρης των ακριβών πούρων, «το είχε κόψει».
«Μου χρωστάν» έλεγε ο Αγούδημος, δείχνοντας το υπουργείο Ναυτιλίας. Μπορεί να ήταν κι έτσι. Τώρα, όμως, θα πρέπει να τα βάλει με μια μεικτή ξένων τραπεζών και εταιρειών πετρελαιοειδών, που του κάνουν κατάσχεση στον στόλο. Κι αυτή τη φορά η «τρέλα» της κεφαλονίτικης καταγωγής του μάλλον δεν φτάνει για να σώσει την κατάσταση. Εκτός κι αν ο εφτάψυχος Μάκης, έχει κρατήσει καμιά «ζωή» στο μανίκι, για ώρα ανάγκης…