Μπορεί οι ακτοπλόοι να αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν και πάλι κάτω από μια «στέγη», ύστερα από αντιπαραθέσεις τουλάχιστον πέντε ετών, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα του κλάδου, όμως στην Ακτή Μιαούλη η κατάσταση συνεχίζει να μυρίζει «μπαρούτι» με… ονοματεπώνυμο: Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ).
Οι ναυτεργάτες έχουν προειδοποιήσει ότι θα «δέσουν» όλα τα πλοία στα λιμάνια εάν έως τα τέλη Ιουλίου ο αρμόδιος για θέματα ναυτιλίας αναπληρωτής υπουργός Χάρης Παμπούκης δεν τους φέρει ικανοποιητική απάντηση σε ορισμένα αιτήματά τους, όπως: να μη μειωθούν οι συντάξεις των ναυτικών κατά 6%, όπως προβλέπεται από τον εφαρμοστικό νόμο, και να μη μειωθεί η επιδότηση προς το ΝΑΤ κατά 50 εκατ ευρώ το 2011 και κατά 100 εκατ. ευρώ το 2012.
Μια ενδεχόμενη απεργία στην ακτοπλοΐα κατά την κρίσιμη τουριστική περίοδο (τέλη Ιουλίου – αρχές Αυγούστου) θα «τινάξει στον αέρα» όχι μόνο την κίνηση προς τα νησιά του Αιγαίου, αλλά και την προσπάθεια επιβίωσης του ακτοπλοϊκού κλάδου, ο οποίος και το πρώτο 6μηνο του 2011 καταγράφει σημαντικές ζημίες, δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Το 2010 οι εισηγμένες ακτοπλοϊκές εταιρείες μαζί με την Hellenic Sea Ways (HSW) εμφάνισαν ζημίες 250 εκατ ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι εάν κατά τη διάρκεια της υψηλής τουριστικής περιόδου οι ναυτεργάτες «δέσουν» τα πλοία, τότε ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταρρεύσουν οικονομικά οι περισσότερες μικρές εταιρείες, με αποτέλεσμα η ακτοπλοΐα να ξεμείνει από πλοία, αφήνοντας τα νησιά χωρίς επικοινωνία με την ηπειρωτική χώρα!
«Προβλήματα θα εμφανιστούν και στις μεγάλες εταιρείες, οι οποίες λόγω του υψηλού λειτουργικού κόστους των πλοίων τους, αποτέλεσμα των υψηλών τιμών στα καύσιμα, θα υποχρεωθούν από τον Σεπτέμβριο να αποσύρουν τα σύγχρονα σκάφη, που «καίνε» περισσότερα και να αφήσουν στις γραμμές τα παλαιότερα, υποβαθμίζοντας σημαντικά την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών», ανέφεραν στην «Κ» κύκλοι του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Επιβατηγών Πλοίων (ΣΕΕΝ).
Οι δύο ενώσεις, ΣΕΕΝ και Ενωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ), οδηγήθηκαν στη συνεργασία υπό την πίεση τριών σημαντικών παραμέτρων:
Πρώτη, τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που έχουν προκύψει, αποτέλεσμα της υψηλής τιμής των καυσίμων (αποτελούν το 60% του συνολικού λειτουργικού κόστους), της μείωσης κατά 10%, περίπου, της διακίνησης επιβατών και οχημάτων και του αυξημένου ανταγωνισμού ανάμεσα στις εταιρείες.
Δεύτερη, οι τράπεζες που έχουν χρηματοδοτήσει τις εταιρείες πιέζουν για να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους και σε αρκετές περιπτώσεις αρνούνται να δέχονται ως εγγύηση για ρευστότητα τις συμφωνίες για τα επιδοτούμενα δρομολόγια
Τρίτη, η ανάγκη υπεράσπισης των εταιρειών από τις «χωρίς νόημα απεργίες των ναυτεργατών, που σε πολλές περιπτώσεις δεν καλύπτονται από την ΠΝΟ».