Αλυσιδωτές συνέπειες στην πραγματική οικονομία και στον ευρύτερο χρηματοπιστωτικό κλάδο επιφέρει η χρηματιστηριακή κρίση, η οποία συχνά βγάζει εκτός προϋπολογισμού τα νοικοκυριά και την ίδια στιγμή υποβάλλει σε σκληρά τεστ αντοχής επιχειρήσεις του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού κλάδου, όπως οι χρηματιστηριακές, οι τράπεζες, οι ασφάλειες, τα αμοιβαία κεφάλαια, κ.ά. Το ελληνικό χρηματιστήριο βρίσκεται σε χαμηλά 15 ετών έχοντας χάσει από την αρχή του έτους 31%, και δεκάδες μετοχές καταγράφουν το ένα ιστορικό χαμηλό μετά το άλλο. Οι αυξήσεις κεφαλαίου είναι πλέον δύσκολες, ενώ πολλές εισηγμένες αναγκάζονται σε αύξηση της ονομαστικής τιμής με ταυτόχρονη μείωση του αριθμού των μετοχών προκειμένου να αποφύγουν το «πάγωμα» της μετοχής τους, όταν φτάσει το όριο των 0,30 ευρώ. Για τον λόγο αυτό εξάλλου του Χρηματιστήριο αποφάσισε την κατάργηση του κατώτατου αυτού πλαφόν για τις τιμές των μετοχών.
Ρευστότητα
Οι χρηματιστηριακές εταιρείες είναι τα πρώτα θύματα της χρηματιστηριακής κρίσης, οι οποίες βιώνουν τη χειρότερη περίοδο στην ιστορία τους. Και τούτο γιατί ο χαμηλός τζίρος έχει «στραγγίξει» τη ρευστότητα στην πλειοψηφία των χρηματιστηριακών. Οι μικρότερες πια δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος λειτουργίας τους και περιορίζουν το προσωπικό τους, συρρικνώνουν τα τμήματα ανάλυσης, μετακομίζουν σε φθηνότερα γραφεία και μειώνουν όσο είναι εφικτό τις προμήθειες προκειμένου να κρατήσουν τους λίγους -κατά βάση ιδιώτες- πελάτες τους. Οι συζητήσεις για συγχωνεύσεις μεταξύ των υγιών χρηματιστηριακών είναι στην πρώτη γραμμή, καθώς είναι κοινή πεποίθηση ότι οι χαμηλοί τζίροι στο χρηματιστήριο δεν μπορούν να συντηρήσουν τις 73 ΑΧΕΠΕΥ που υπάρχουν σήμερα στην αγορά.
Αλλά και το κράτος δεν μένει αλώβητο καθώς αδυνατεί να εισπράξει τα οφειλόμενα, ολοένα και περισσότερο απαξιώνεται η περιουσία του και εν τέλει καθίσταται ανήμπορο να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του. Ενδεικτική είναι η περίπτωση των αποκρατικοποιήσεων, καθώς η καθίζηση των τιμών των μετοχών έχει ως συνέπεια τη δραματική μείωση της κεφαλαιοποίησης των προς ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, γεγονός που αυτόματα μειώνει το τίμημα έναντι του οποίου θα μπορούσαν αυτές να πωληθούν. Αρα λιγότερα θα είναι τα έσοδα του κράτους από την πώληση των κρατικών οργανισμών. Οι τράπεζες βρίσκονται στο επίκεντρο της δίνης, καθώς έχουν μειωθεί οι καταθέσεις κατά 49 δισ. ευρώ από τις αρχές του 2010. Μέρος των κεφαλαίων αυτών αποτελούν χρήματα που μετακινήθηκαν στο εξωτερικό, ενώ σημαντικές είναι και οι αναλήψεις που έκαναν οι καταθέτες για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες τους. Φέτος, μόνο, έφυγαν περί τα 20 εκατ. ευρώ. Ομως, η τάση αυτή αντιστράφηκε πρόσφατα, καθώς 1,5 δισ. ευρώ επέστρεψαν στις ελληνικές τράπεζες μετά τη Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου. Από την άλλη πλευρά, οι αθρόες ρευστοποιήσεις των τραπεζικών μετοχών σχετίζονται με την αβεβαιότητα των επενδυτών για το κόστος που θα αναλάβουν οι τράπεζες από την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων και την ανάγκη να προχωρήσουν σε νέες κεφαλαιακές ενισχύσεις, μέσω αυξήσεων του μετοχικού τους κεφαλαίου. Το κόστος από την ανταλλαγή ομολόγων για τις ελληνικές τράπεζες εκτιμάται σε περίπου 10 δισ. ευρώ. Πάντως, μέσα στο κλίμα αναταραχής και αβεβαιότητας που επικρατεί τις αγορές, τραπεζικά στελέχη ανησυχούν μήπως αυτό το κλίμα επηρεάσει αρνητικά και τις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες για την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων. Ο τραπεζικός δείκτης από την αρχή του έτους καταγράφει πτώση 43,64%, πολύ μεγαλύτερες σε σχέση με τον Γενικό Δείκτη Τιμών.
Η μείωση της κεφαλαιοποίησης είναι ακόμη ένα σημαντικό πρόβλημα που επιβαρύνει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι τράπεζες. Πρόβλημα που είναι κοινό και για τις εισηγμένες ασφαλιστικές εταιρείες και αποκτά ακόμη πιο δυσάρεστες διαστάσεις για τις εταιρείες που υπό αυτές τις συνθήκες χρειάζονται αυξημένη ρευστότητα και πλεόνασμα κεφαλαίων για κάλυψη τυχόν έκτακτων αναγκών, είτε δικών τους είτε των θυγατρικών τους.