Τον Μάρτιο του 2012 πραγματοποιήθηκε στο Γουισκόνσιν των ΗΠΑ ο παγκόσμιος διαγωνισμός τυριού, σημείο αναφοράς για τον κλάδο της τυροκομίας. Οι συμμετοχές έφτασαν τις 2.502 και προέρχονταν από 24 χώρες. Μία ελληνική εταιρεία από τη Θεσσαλονίκη, το Τυροκομείο Αρβανίτη, απέσπασε δύο βραβεία, ένα χρυσό για τη φέτα του και ένα αργυρό για το Ντόπιο Τυρί Νεοχωρούδας.
Αυτά ήταν τα καλά νέα. Διότι υπάρχουν και τα άσχημα. Στον ίδιο διαγωνισμό και μάλιστα στην κατηγορία της φέτας –εκεί όπου το Ντόπιο κατέκτησε το αργυρό βραβείο– το χρυσό απέσπασε η εταιρεία Klondike Cheese Co., με έδρα το Μονρόε του Γουισκόνσιν, ενώ το χάλκινο μία ακόμη αμερικανική εταιρεία, η Nasonville Industry Inc. Στην ίδια κατηγορία οι συμμετοχές για τυρί «φέτα» προέρχονταν, εκτός από τις ΗΠΑ, από εταιρείες της Αυστρίας, της Δανίας, της Ρουμανίας, του Καναδά, αλλά και της Νότιας Αφρικής. Η συμμετοχή μάλιστα από Νότια Αφρική είχε την ονομασία «Παραδοσιακή φέτα του Σάιμονσμπεργκ»!
Τι μας δείχνει το παραπάνω περιστατικό; Πρώτον, ότι η κοινοτική νομοθεσία σχετικά με τη χρήση της ονομασίας «φέτα» δεν τηρείται. Και μπορεί οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Νότια Αφρική να μην ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οπότε δεν έχουν και την υποχρέωση να συμμορφωθούν με αυτή, δεν ισχύει όμως το ίδιο για την Αυστρία, τη Δανία και τη Ρουμανία. Δεύτερον, είναι η απουσία στρατηγικής και οργανωμένου σχεδίου προώθησης των ελληνικών προϊόντων διατροφής. Ετσι, οι όποιες προσπάθειες προώθησης των ελληνικών τροφίμων στις ξένες αγορές εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και τις δυνάμεις κάθε επιχείρησης.
Το κενό επεσήμανε πρόσφατα και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), που σε συνεργασία με το Ιδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) και το Εργαστήριο Βιομηχανικής και Ενεργειακής Οικονομίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ–ΕΒΕΟ), διατύπωσαν σε προτάσεις για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας.
Κεντρικό ρόλο, σύμφωνα με τις προτάσεις, καλείται να διαδραματίσει ο τομέας των τροφίμων, αναζητώντας όμως έναν νέο, εξωστρεφή βηματισμό με έμφαση στην παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων ποιότητας και σύνδεσής τους με τον τουρισμό. Παράλληλα, χρειάζονται η διαρκής καινοτομία, η ενσωμάτωση τεχνολογίας στο προϊόν και στη συσκευασία. Ηδη, υπάρχει σημαντική ερευνητική δραστηριότητα σε εφαρμογές γονιδιωματικής τεχνολογίας στην ιχνηλασιμότητα της παραγωγικής διαδικασίας, με καταχώριση, ανάγνωση και διαχείριση των βάσεων δεδομένων του γενετικού αποτυπώματος των τροφίμων και χρήση τους ως πληροφορικών εργαλείων.
Η ανάπτυξη ποιοτικής αγροτικής παραγωγής και βιομηχανίας τροφίμων δεν αποτελεί απλώς τρόπο ενίσχυσης των εξαγωγών. Μέσα από αυτήν περνάει η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά και ο περιορισμός του ελλείμματος του εμπορικού ισοζυγίου.