Οταν ο επιχειρηματίας Νίκος Μάνεσης, βασικός μέτοχος της Χαλυβουργίας Ελλάδος, κατέθετε τον περασμένο Οκτώβριο σχέδιο στους εργαζομένους της ιστορικής βιομηχανίας προκειμένου ο όμιλος να αντεπεξέλθει των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε, σχεδόν τίποτε δεν προμήνυε ότι η μονάδα του Ασπρόπυργου θα γινόταν «σύμβολο του εργατικού κινήματος» για τους μεν, «μνημείο συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας» για τους δε.
Ολα ξεκίνησαν όταν η διοίκηση της βιομηχανίας πρότεινε στο Σωματείο Εργαζομένων του Ασπρόπυργου μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης που είχε πλήξει σφοδρά τον όμιλο, δημιουργώντας ζημιές 98 εκατ. ευρώ για την περυσινή χρήση. Η συρρίκνωση του κλάδου των κατασκευών, μετά και την πλήρη διακοπή των μεγάλων έργων υποδομής, αλλά κυρίως της οικοδομής, είχε ως αποτέλεσμα η εγχώρια αγορά του σιδήρου να καταρρεύσει. Η Χαλυβουργία Ελλάδος επιχείρησε αντιστάθμιση των πιέσεων με εξαγωγές, όμως η προσπάθεια υπονομεύτηκε λόγω της συνεχούς αύξησης της τιμής ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου για τους βιομηχανικούς πελάτες της ΔΕΗ.
Το σχέδιο που ανακοινώθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2011 με σκοπό να αποτραπεί το λουκέτο περιλάμβανε 5ωρη απασχόληση αντί για 8ωρη ή και εκ περιτροπής εργασία για συγκεκριμένο σύντομο χρονικό διάστημα (τεσσάρων μηνών), με εξασφαλισμένα τα πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και τη δέσμευση ότι δεν θα απολυθεί κανείς. Το σωματείο και όλοι οι εργαζόμενοι της έτερης μονάδας της Χαλυβουργίας στον Βόλο, μετά από ψηφοφορία με κάλπη, αποδέχθηκαν το σχέδιο. Σήμερα εκεί εργάζονται όλοι χωρίς καμία απόλυση. Αντίθετα το σωματείο και οι εργαζόμενοι του Ασπρόπυργου το απέρριψαν, θεωρώντας ότι θίγει τις συλλογικές συμβάσεις τους. Διεμήνυσαν, δε, ότι δεν δέχονται να εργαστούν πεντάωρο και ότι σε περίπτωση που γίνει έστω και μία απόλυση θα απαντήσουν με απεργία.
Στις 31 Οκτωβρίου η διοίκηση ανακοίνωσε 16 απολύσεις. Την επομένη, 1η Νοεμβρίου, απολύθηκαν άλλοι 17. Ηταν η αρχή της σύγκρουσης. Το σωματείο, κατόπιν ψηφοφορίας δι’ ανατάσεως της χειρός, κήρυξε 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες με τη συμπαράσταση του ΠΑΜΕ. Απέκλεισε την πύλη του εργοστασίου με αλυσίδα και λουκέτο και εμπόδισε την είσοδο σε όσους ήθελαν να εργαστούν.
Σταδιακά, οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε δύο στρατόπεδα: από τη μία πλευρά όσοι στηρίζουν παντί τρόπω (και με την οικονομική υποστήριξη συγκεκριμένη παράταξης, όπως ακουγόταν) την απεργία και από την άλλη όσοι, εκτός από το δικαίωμα στην απεργία, ζητούν να ισχύσει και το δικαίωμα στην εργασία.
Υστερα από εξώδικη διαμαρτυρία 77 εργαζομένων κατά του σωματείου, με την οποία ζητούσαν μυστική ψηφοφορία για τη συνέχιση της απεργίας, η εργοδοτική πλευρά προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Η υπόθεση συζητήθηκε στις 29 Μαΐου και στις 5 Ιουνίου, το δικαστήριο έκρινε την απεργία παράνομη, επειδή η απόφαση της συνέλευσης του σωματείου είχε ληφθεί χωρίς μυστική ψηφοφορία και χωρίς να ειδοποιηθεί 24 ώρες πριν από την έναρξή της η επιχείρηση, όπως απαιτεί ο νόμος. Ομως, μια μέρα πριν από τη συζήτηση στο δικαστήριο, το σωματείο είχε πραγματοποιήσει γενική συνέλευση, αυτή τη φορά με κάλπη, που με ψήφους 204 υπέρ και 42 κατά αποφάσισε νέες εικοσιτετράωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες.
Η εταιρεία υποβάλλει στις 8.6.2012 μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών για μη συμμόρφωση με το διατακτικό της απόφασης και διατάραξη οικιακής ειρήνης. Παρά το ότι τα αδικήματα που διαπράττονται είναι διαρκή, δεν έχει κινηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου και διεξάγεται επείγουσα προκαταρκτική εξέταση. Στις 21 Ιουνίου, στην είσοδο της εταιρείας στον Ασπρόπυργο έγιναν και συμπλοκές μεταξύ των εργαζομένων όταν οι απεργοί απαγόρευσαν την είσοδο σε 40 περίπου εργαζομένους που επιθυμούσαν να εργασθούν, επικαλούμενοι την απόφαση του δικαστηρίου.
Δύο σχεδόν εβδομάδες μετά, η διοίκηση ενημερώνει το υπουργείο Εργασίας ότι αν μέσα σε τρεις μέρες δεν λυθεί η συνεχιζόμενη απεργία, τότε θα προχωρήσουν στο κλείσιμο του εργοστασίου και στην καταγγελία όλων των συμβάσεων των εργαζομένων. Οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές. Και κάπως έτσι φτάσαμε στα γεγονότα της Παρασκευής…