Την περασμένη Δευτέρα 29 Απριλίου 2013 ήταν η «Ευρωπαϊκή Ημέρα για την Αλληλεγγύη μεταξύ των Γενεών» για να μας θυμίσει -μεταξύ άλλων- ότι τρεις και τέσσερις γενιές συναδέλφων συνεργάζονται στον ίδιο εργασιακό χώρο. Είναι προφανές, ωστόσο, ότι το γνωστό «τροπάριο» περί «χάσματος» και «σύγκρουσης» των γενεών δίνει τη θέση του σε περισσότερο γόνιμες και ρεαλιστικές αντιλήψεις για τους μεταβαλλόμενους, πλέον, σημερινούς χώρους εργασίας.
Τις αντιλήψεις αυτές τις εκφράζουν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι σύμβουλοι διαχείρισης σταδιοδρομίας. Οι οποίοι, αντί να αναλώνονται με τις γνωστές και συχνά αντικρουόμενες απόψεις περί «πολέμου» είτε περί «συμφιλίωσης» των γενεών, επιλέγουν να υπογραμμίσουν ότι, όπως το φύλο, το χρώμα, η εθνότητα κ.α., έτσι και η κάθε γενεά έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ότι ο καθένας από εμάς έχει τη δική του γενεακή ταυτότητα.
Η σιωπηλή γενιά: Τους γεννημένους ώς το 1942 τους ονομάζουν Σιωπηλή γενεά (Silent Generation). Είναι αυτοί που δεν πρόλαβαν ούτε «ήρωες» του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου να γίνουν, αλλά ήσαν και πολύ νέοι για να γίνουν «επαναστάτες συνείδησης» στη δεκαετία του ’60. Είναι η γενιά που υιοθέτησε ότι «εισιτήριο» για την επιτυχία στην καριέρα είναι η προσωπική δέσμευση, η ευθύνη και η συμμόρφωση, κάτι που συνεπάγεται επιστασία και έλεγχο, εννοείται.
Οι Baby-Boomers: Ακολουθεί η γενιά των γνωστών μας Baby-Boomers (1943-1964) που έζησαν πολιτικές εκρήξεις όπως το Βιετνάμ, το Γουότεργκεϊτ αλλά και το Γούντστοκ. Επαναστάτησαν κατά του κομφορμισμού και επιχείρησαν να σμιλεύσουν ένα δικό τους τρόπο ζωής, που να βασίζεται σε προσωπικές αξίες και στην πνευματική καλλιέργεια. Η γενιά αυτή, που για χρόνια «ταρακουνιέται» από τις τόσες αλλαγές που επέρχονται στον χώρο της εργασίας, «λαχταράει» μια σταθερή σταδιοδρομία. Καλοδέχεται την ομαδική εργασία – την οποία και αντιτάσσει, ειδικότερα, σαν δήλωσή της κατά του αυταρχισμού της γενιάς των «Σιωπηλών».
Η Γενιά Χ: Κατόπιν έρχεται η Γενιά Χ – οι γεννημένοι μεταξύ 1965-1979. Τα παιδιά που έμαθαν να επιβιώνουν στον δρόμο, που γνώρισαν την έκρηξη των διαζυγίων, τη φρίκη του έιτζ και τη βία. Τα παιδιά αυτά, που τους κολλήσαμε την ταμπέλα «νωθρός» και «σε κίνδυνο», αποτινάσσουν τη δέσμευσή τους να είναι αφοσιωμένα στην εταιρεία που εργάζονται. Είναι φιλόδοξα, ανεξάρτητα και αγωνίζονται να εξισορροπήσουν τις αντίρροπες απαιτήσεις της εργασίας με την οικογένεια και την προσωπική ζωή τους.
Η γενιά της Χιλιετίας: Τέλος, οι γεννημένοι μετά το 1980 – η γενιά της Χιλιετίας. Η ενηλικίωσή τους συνοδεύεται από μια τάση επιστροφής στις αξίες. Γι’ αυτό και προσβλέπουν σε στόχους που τις εμπεριέχουν. «Το εργασιακό ήθος τους, κατά πολλούς τρόπους, μοιάζει με εκείνο των παππούδων τους που δεχόταν την εξουσία». Είναι το σχόλιο του αρθρογράφου Νταν Κινγκ, συμβούλου Σταδιοδρομίας.
Τέλος, το γενικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι οι διαφορετικές γενιές στον ίδιο χώρο εργασίας, αλλά η αναγνώριση και ο σεβασμός των διαφορετικών αντιλήψεων για την εργασία και τη ζωή.