Επικρατεί η αντίληψη ότι η υπερβολική εργασία είναι δυνατόν να προκαλέσει προβλήματα υγείας. Ωστόσο, μελέτη του Duke University Medical Center έχει δείξει ότι αυτόν τον κίνδυνο τον αντιμετωπίζουν περισσότερο τα άτομα που νιώθουν ανασφάλεια για την εργασία τους. Διευκρινίζεται, ωστόσο, ότι το κάθε άτομο αντιδρά διαφορετικά στο άγχος και για τον λόγο αυτό δεν υπάρχει μια συνταγή που να ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις. Παραθέτει μάλιστα ως παράδειγμα δύο γενικούς διευθυντές εταιρειών που εργάζονται τις ίδιες πολλές ώρες και που αγωνίζονται εξίσου για να αναπτύξουν την εταιρεία τους.
Μόνο, που ο ένας νιώθει ότι δεν έχει τον έλεγχο της αγοράς, ότι δεν έχει στον έλεγχό του τους μάνατζερ και τον οργανισμό και, επιπλέον, δεν είναι σίγουρος και για τη δική του προσωπική απόδοση.
Το αποτέλεσμα είναι το εργασιακό άγχος που νιώθουν οι δύο αυτοί διευθυντές να δημιουργεί διαφορετικές καταστάσεις στην υγεία τους. Ετσι, οι ειδικοί μάς λένε ότι ακόμη και το στρες που δημιουργείται από τις πολλές ώρες εργασίας δεν είναι τόσο κακό και βλαβερό, όσο είναι το στρες που δημιουργείται στον εργαζόμενο όταν νιώθει ότι του έχει ξεφύγει ο έλεγχος για τη σταδιοδρομία του.
Ως συχνά θύματα αναφέρονται μάλιστα τα μεσαία στελέχη που συνθλίβονται στην προσπάθειά τους αφενός να ικανοποιήσουν τους ανωτέρους αλλά και τους υφισταμένους τους, ενώ παράλληλα αγωνίζονται για να προωθήσουν και τις δικές τους φιλοδοξίες.
Εχει διαπιστωθεί ότι ένα θέμα που επιβαρύνει ιδιαίτερα τον ρόλο των στελεχών γραμμής είναι και η ευθύνη τους να εφαρμόσουν τα προγράμματα ευέλικτης απασχόλησης που προβλέπονται για να διευκολύνουν την ισορροπία μεταξύ της εργασίας και των οικογενειών των υφισταμένων τους – όταν βέβαια υφίστανται στους οργανισμούς τους. Και, όπως έχει ήδη διαπιστωθεί, η επιτυχία των προγραμμάτων αυτών εξαρτάται περισσότερο από τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά τη δική τους και δευτερευόντως από τις σχετικές πολιτικές που ισχύουν στις εταιρείες.
Αντλούν δε, την όποια ενθάρρυνσή τους από την οργανωσιακή κουλτούρα αλλά και από τα προσωπικά χαρακτηριστικά και τις ικανότητές τους. Συμπέρασμα και προτροπή των ερευνητών είναι: οι επιχειρήσεις οφείλουν να αναγνωρίζουν την ηθική ευθύνη που έχουν για την ποιότητα ζωής του προσωπικού τους και να μην ξεχνούν ότι για τους εργαζόμενους, η οργανωσιακή κουλτούρα είναι ενσωματωμένη στη στάση και στη συμπεριφορά του άμεσου προϊσταμένου τους.