Η μεγάλη πίεση των θεσμών για μια ριζική ανανέωση των διοικήσεων των τραπεζών, με στελέχη νέας γενιάς, τα οποία θα οδηγήσουν το τραπεζικό σύστημα στη μετά κρίση εποχή, αποτυπώνεται στις τελευταίες, και εν πολλοίς αιφνιδιαστικές, αλλαγές στη διοικητική πυραμίδα του ΤΧΣ και της Πειραιώς.
Αν και οι αλλαγές δημιουργούν ένα κύμα αντίδρασης και κατηγορίες περί αφελληνισμού –43 βουλευτές της Ν.Δ. υπέβαλαν σχετική επερώτηση στη Βουλή, ενώ η ΟΤΟΕ ανήγγειλε ότι θα προσφύγει, για τον αφελληνισμό των τραπεζών, στη δικαιοσύνη– καλά πληροφορημένες πηγές δίνουν και μια άλλη διάσταση.
Τραπεζικά στελέχη που παρακολουθούν στενά τις διαδικασίες σημειώνουν στην «Κ» ότι μέχρι στιγμής ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός της ΕΚΤ και οι άλλοι θεσμοί έχουν δει και αξιολογούν και στελέχη ελληνικής καταγωγής τόσο για τη διοίκηση του ΤΧΣ όσο και για την Πειραιώς. Αυτό δεν σημαίνει, τονίζουν, ότι οι ξένοι έχουν αποκλειστεί, ωστόσο δεν αποτελούν μοναδική επιλογή.
Από την άλλη πλευρά, όμως, φαίνεται ότι υπάρχει προβληματισμός για τους λόγους που οδήγησαν το τραπεζικό σύστημα στη σημερινή κατάσταση, ενώ είχε προηγηθεί η εκπληκτική αναπτυξιακή πορεία της περιόδου 1990-2008. Οι ελληνικές τράπεζες αμέσως μετά βρέθηκαν αντιμέτωπες με την άνευ προηγουμένου κρίση που έπληξε τη χώρα και πλήρωσαν και αυτές το τίμημα.
Υπάρχουν πολλές αιτιάσεις, για παράδειγμα, σχετικά με την αντιμετώπιση του κρίσιμου ζητήματος των «κόκκινων» δανείων. Το φαινόμενο χρεοκοπημένες επιχειρήσεις αλλά ζάπλουτοι μέτοχοι έχει επισημανθεί πολλές φορές, ενώ ισχυρές αιτιάσεις δημιουργούν τα φαινόμενα χρηματοδότησης υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, καθώς και η αργοπορία να πραγματοποιηθεί μια ουσιαστική εξυγίανση.
Η απόφαση των θεσμών να επιβάλουν τον αποκλεισμό κάθε επιχειρηματία, απόφαση που έχει επικριθεί ως υπερβολική από τα Δ.Σ. των τραπεζών, αποτυπώνει την προσπάθειά τους να σπάσουν σχέσεις ετών. Από την πλευρά τους, οι τράπεζες υπογραμμίζουν ότι η αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσε ουσιαστικά να πραγματοποιηθεί λόγω της ύφεσης, της ανεπάρκειας του νομοθετικού πλαισίου και της αναποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης. Επιπλέον τονίζουν την ποινικοποίηση της τραπεζικής, που καθιστά εξαιρετικά απρόθυμα πολλά στελέχη να υπογράφουν αναδιαρθρώσεις επιχειρηματικών και άλλων δανείων. Σημειώνουν ότι τις περισσότερες φορές ασκούνται διώξεις από δικαστικούς λειτουργούς που έχουν, στην καλύτερη περίπτωση, φτωχές οικονομικές γνώσεις. Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι οι υποθέσεις αυτές κάνουν πολλά χρόνια να εκδικαστούν και σέρνονται από αναβολή σε αναβολή, καταστρέφοντας καριέρες.
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι οι θεσμοί δεν θέλουν να αντικαταστήσουν τις σημερινές διοικήσεις των τραπεζών με ξένους, αλλά με εγχώρια στελέχη νεότερης γενιάς, με διοικητική εμπειρία σε μεγάλους οργανισμούς και εξειδίκευση σε θέματα αναδιαρθρώσεων και αντιμετώπισης προβληματικών στοιχείων ενεργητικού προκειμένου να αναλάβουν τα ηνία των τραπεζών και να τις οδηγήσουν στη μετά κρίση εποχή. Το βέβαιο είναι ότι οι θεσμοί δεν επιθυμούν την ανακύκλωση των «παλαιών» στελεχών σε νέες θέσεις.