Ελλοχεύει κίνδυνος ύφεσης στην Ευρωζώνη που, εάν επαληθευθεί, μπορεί να οδηγήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές, όπως μια μεγάλη υποβάθμιση της ιταλικής οικονομίας, προειδοποιεί η ελβετική UBS σε έκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Ο ελβετικός τραπεζικός κολοσσός τονίζει πως η Ελλάδα βρίσκεται σε ιδιαίτερα ευάλωτη θέση λόγω «του πολύ υψηλού χρέους και της μεγάλης ανεργίας, που ξεπερνά τον μέσο όρο στην Ευρωζώνη, πράγμα που σημαίνει πως ενδεχομένως να χρειαστεί οικονομική υποστήριξη για ένα ακόμη διάστημα».
Μια νέα ύφεση στην Ευρωζώνη θα δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος στους λαϊκιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν ήδη την κρίση χρέους και τη μεταναστευτική κρίση στην Ευρωζώνη, σχολιάζουν ο Θέμης Θεμιστοκλέους, επικεφαλής επενδύσεων για τις αναδυόμενες αγορές, μαζί με τον Ρικάρντο Γκαρσία, επικεφαλής οικονομολόγο για την Ευρωζώνη στην UBS. Παραπέμπουν δε στις ταραχώδεις περιόδους της Ελλάδας (2015) και της Ιταλίας (2018), που οδήγησαν τις οικονομίες των χωρών αυτών σε ύφεση. Εντούτοις, η UBS διαβλέπει πως είναι πιθανότερο να προκληθεί ύφεση στην Ευρωζώνη από εξωτερικούς παρά από εσωτερικούς παράγοντες μέσα στην επόμενη διετία.
Πιθανές διαρθρωτικές αλλαγές από μια ύφεση θα ήταν μεγαλύτερη υποχώρηση των ήδη αρνητικών αποδόσεων στα γερμανικά ομόλογα ή η υποβάθμιση της ιταλικής οικονομίας σε κατηγορία υποδεέστερη επενδυτικής κλίμακας, τονίζεται στην έκθεση της UBS. Οσο το ευρώ συμπληρώνει μία εικοσαετία από την πρώτη κυκλοφορία του, οι επενδυτές προβληματίζονται για το πώς θα αντέξει την επόμενη ύφεση, σχολιάζουν τα υψηλόβαθμα στελέχη του ελβετικού τραπεζικού ομίλου.
Επίφοβοι παράγοντες για την Ευρωζώνη είναι ο προστατευτισμός στο παγκόσμιο εμπόριο, οι εμπορικές διαμάχες και η αβεβαιότητα για το Brexit. Οι κ. Θεμιστοκλέους και Γκαρσία τονίζουν, μάλιστα, πως οι κυβερνήσεις θα πρέπει να φέρουν εις πέρας σχέδια για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης και της ενοποίησης των αγορών κεφαλαίου, διασφαλίζοντας τα απαραίτητα δημοσιονομικά περιθώρια για τη στήριξη των οικονομιών, εάν κριθεί αναγκαίο.
Η UBS συμπεραίνει πως η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση οδήγησε τη Δύση στη βαθύτερη ύφεση και την πιο αδύναμη ανάκαμψη της μεταπολεμικής περιόδου. Aπό τη μία πλευρά, το κενό παραγωγής –η διαφορά μεταξύ πραγματικού και δυνητικού ΑΕΠ– έχει μειωθεί στο μεσοδιάστημα και οι κεντρικές τράπεζες έχουν περιορίσει τα μέτρα στήριξης που είχαν εφαρμόσει μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση. Από την άλλη πλευρά, η ανάπτυξη στην Ευρωζώνη παραμένει υποτονική συγκριτικά με τα ιστορικά δεδομένα, με αποτέλεσμα να μην έχει όλα τα εφόδια για να απορροφήσει τους κραδασμούς μιας νέας ύφεσης. Τέλος, τα επιτόκια παραμένουν ακόμη πολύ χαμηλά, περιορίζοντας την εμβέλεια κινήσεων των κεντρικών τραπεζών.