Είναι εποχή εκλογών για το Ηνωμένο Βασίλειο και τα πολιτικά κόμματα εμφανίζονται εντόνως διχασμένα στα περισσότερα φλέγοντα θέματα που τα απασχολούν. Ωστόσο, υπάρχει ένα στο οποίο κατά τρόπο απρόσμενο ομονοούν και αυτό αφορά τις δημόσιες δαπάνες. Αμφότεροι οι Συντηρητικοί και οι Εργατικοί μόλις ανακοίνωσαν παρόμοια δημοσιονομικά προγράμματα. Κλίνουν προς τη νέα συμβατική προσέγγιση των οικονομολόγων, που θέλει τις κρατικές δαπάνες και τον δημόσιο δανεισμό να κάνουν καλό στην υγεία της εθνικής οικονομίας. Τη δεκαετία του 1930 ήταν που έγιναν της μόδας για πρώτη φορά στην ιστορία τα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα, όταν βοήθησαν να δοθεί τέλος στη Μεγάλη Υφεση. Εκτοτε, το δέλεαρ της δημοσιονομικής πειθαρχίας άλλοτε ενισχύεται και άλλοτε φθίνει. Η ειρωνεία της τύχης θέλησε να αποκτήσει ξανά έντονη απήχηση προσφάτως και μάλιστα κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και μετά αυτήν, όταν η ανάπτυξη υποχώρησε και ο δανεισμός εκτινάχθηκε.
Ενδεχομένως σε μια απόπειρα να αποκρύψει την πραγματικότητα, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διοργάνωσε σύνοδο κορυφής με θέμα την υπευθυνότητα περί τα δημόσια οικονομικά τον Φεβρουάριο του 2009. Το 2010, η τότε νέα κυβέρνηση συνασπισμού στη Βρετανία υπό την ηγεσία των Συντηρητικών υποσχέθηκε πως θα έλθουν χρόνια λιτότητας. Ορισμένοι πολιτικοί στην απέναντι όχθη της Μάγχης σχολίασαν ευνοϊκά τις δραστικές περικοπές δαπανών. Σήμερα στη Βρετανία η κατάσταση άλλαξε και πάλι. Παρά το γεγονός πως η αυτοεπιβληθείσα οικονομική βλάβη, που προκαλείται από την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε., δεν έχει γίνει ακόμη αισθητή, οι περικοπές δαπανών χάνουν το λαϊκό τους έρεισμα. Μπορεί, βέβαια, οι Συντηρητικοί και πάλι να επαγγέλλονται πως τα φορολογικά έσοδα θα συμβαδίζουν με τον δημόσιο δανεισμό, αλλά αυτό θα συμβεί τρία χρόνια από σήμερα.
Επιπροσθέτως, σχεδιάζουν να δανείζονται έως και το 3% του ΑΕΠ της Βρετανίας σε ετήσια βάση, ώστε να χρηματοδοτήσουν πρόγραμμα επενδύσεων. Από την πλευρά τους, οι αντίπαλοί τους Εργατικοί προβλέπουν πως σε ορίζοντα πέντε ετών θα επέλθει ισοσκελισμός στον προϋπολογισμό, θέτοντας, παράλληλα, ανώτατο όριο δανεισμού το 4,5% του ΑΕΠ. Κανένα αριθμητικό στοιχείο από τα ανωτέρω δεν πρέπει κανείς να λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του, διότι δημοσιοποιήθηκε στην απαρχή μιας σκληρής προεκλογικής περιόδου. Πάντως, ακόμη κι έτσι, είναι ξεκάθαρη η αλλαγή πορείας. Οι Συντηρητικοί έχουν πλέον εγκαταλείψει τον προηγούμενο στόχο, τα συνολικά φορολογικά έσοδα να υπερβαίνουν κατά τι όλες τις δαπάνες του κράτους. Η προσέγγιση των Εργατικών φαίνεται πως έγκειται στο να προβλέψουν έτι υψηλότερες δαπάνες από εκείνες των Συντηρητικών.
Και η μεταστροφή αυτή δεν περιορίζεται μόνο στους Βρετανούς πολιτικούς. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προώθησε μεγάλες φοροαπαλλαγές, χωρίς καν να σκεφθεί τις επιπτώσεις τους στο έλλειμμα. Ελάχιστοι από τους πολλούς πολέμιούς του ζητούν σθεναρά αυτοσυγκράτηση στις δαπάνες, ενώ, αντιθέτως, πολλοί Δημοκρατικοί επιδιώκουν κάποιου είδους «Νέα Πράσινη Συμφωνία», στο πλαίσιο της οποίας η κυβέρνηση θα αποδυθεί σε γενναίες δαπάνες να αμβλύνει τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής. Στην Ευρωζώνη, τώρα, οι πολιτικοί είναι ως επί το πλείστον προσκολλημένοι στην παλιά νοοτροπία. Δεδομένου ότι το κοινό νόμισμα βασίζεται στις κοινές δεσμεύσεις για δημοσιονομική σύνεση του 1992, δεν προκαλεί έκπληξη η στάση τους. Εκείνη την εποχή αυτή η πειθαρχία εθεωρείτο ως κάτι αυταπόδεικτα καλό. Η τροποποίηση των δημοσιονομικών κανόνων της Ε.Ε. προϋποθέτει τεταμένες διαπραγματεύσεις. Πέραν τούτου, η γερμανική κυβέρνηση έχει όντως ξεπερασμένες ιδέες. Ανεξαρτήτως, των αρνητικών επιτοκίων, μόλις τώρα αρχίζει να εξετάζει την αύξηση του δανεισμού της για να χρηματοδοτήσει τα απολύτως αναγκαία έργα βελτίωσης των υποδομών στη χώρα. Πάντως, ακόμη και οι Γερμανοί πιθανώς να χαλαρώσουν, καθώς ολοένα και περισσότερες ηγετικές προσωπικότητες ενστερνίζονται τη νέα οικονομική άποψη.