«Οταν έχουν λόγο στη διοίκηση μιας εταιρείας όσοι εξαρτώνται από αυτήν, συνήθως η εταιρεία πηγαίνει καλύτερα και ζει περισσότερο». Με αυτήν την επιχειρηματολογία το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας υπόσχεται να κρατήσει το 1/3 των θέσεων στα Δ.Σ. των εταιρειών για τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Γι’ αυτό και ανησυχούν πολλοί καπιταλιστές, αλλά φαίνεται πως οι φόβοι τους είναι αδικαιολόγητοι.
Ετσι φαίνεται τουλάχιστον από πρόσφατη μελέτη που εξεπόνησαν οι Σάιμον Γέγκερ, Μπέντζαμιν Σέφερ και Γιοργκ Χάινινγκ, γύρω από την εταιρική νομοθεσία της Γερμανίας. Στη Γερμανία, μέχρι τον Αύγουστο του 1994 οι εκπρόσωποι των εργαζομένων καταλάμβαναν το 1/3 των μελών στα Δ.Σ. όσων επιχειρήσεων είχαν λιγότερους από 500 υπαλλήλους. Στη συνέχεια καταργήθηκε αυτό το σύστημα. Οι ερευνητές, που εργάζονται για τα ΜΙΤ, το Μπέρκλεϊ και το Γερμανικό Ινστιτούτο Ερευνών Εργασίας αντιστοίχως, μελέτησαν πως επηρέασε η μεταβολή αυτή τις εταιρείες. Μελέτησαν εταιρείες με ιστορικό συμμετοχής των εργαζομένων στα Δ.Σ. και εταιρείες χωρίς αντίστοιχο ιστορικό και τα πρώτα ευρήματά τους ήταν εντυπωσιακά. Διαπίστωσαν πως η συμμετοχή των εργαζομένων στα Δ.Σ. οδηγεί σε αισθητά περισσότερες επενδύσεις.
Παράλληλα διαπίστωσαν πως οι μισθοί αυξάνονται σε όσες εταιρείες είχαν εκπροσώπηση οι εργαζόμενοι αλλά ανάλογα με την παραγωγικότητά τους. Η αύξηση των εσόδων ήταν παρόμοια στις δύο ομάδες εταιρειών. Ομως, όσες εταιρείες είχαν συμμετοχή των εργαζομένων στη διακυβέρνησή τους είχαν κερδοφορία μεγαλύτερη ή ίση με τις εταιρείες που δεν είχαν. Εν ολίγοις αποδείχθηκε πως όταν οι εργαζόμενοι συμμετέχουν στις αποφάσεις της εταιρείας, η απόδοση είτε δεν επηρεάζεται καθόλου είτε επηρεάζεται απολύτως θετικά. Οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς θα δυσκολεύονται να πιστέψουν αυτήν την παρατήρηση. Είναι πεπεισμένοι πως οι εργαζόμενοι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, να εμποδίσουν όσες επενδύσεις προϋποθέτουν απολύσεις και να αποσπάσουν υψηλότερους μισθούς.
Αυτή ακριβώς η πεποίθηση άλλαξε τη σύνθεση των Δ.Σ. των γερμανικών επιχειρήσεων το 1994. Η άποψη ότι εργαζόμενοι και εργοδότες είναι πάντα εχθροί εξηγεί γιατί ο αγγλοσαξονικός κόσμος δεν έχει ποτέ επιτρέψει σε εργαζόμενους να συμμετάσχουν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων των εταιρειών.
Οι ερευνητές ερμηνεύουν τα ευρήματά τους βάσει μιας διευρυμένης έννοιας του συμφέροντος. Οι εργαζόμενοι θέλουν να απασχολούνται σε εταιρείες με παγκόσμια παρουσία και με ισχυρές ροές κεφαλαίων, επειδή αυτές οι εταιρείες αμείβουν το προσωπικό τους καλύτερα από εκείνες που μένουν πίσω και δεν απολύουν κανέναν. Παράλληλα, όμως, δίνουν και μια λιγότερο ωφελιμιστική ερμηνεία. Οι αθλητικές ομάδες τα καταφέρνουν γενικώς καλύτερα όταν αφήνουν κατά μέρος τις εσωτερικές συγκρούσεις προς χάριν του κοινού στόχου της νίκης.