Μετά την ταραχή που προκλήθηκε από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, τα «αφεντικά» των αμερικανικών ασφαλιστικών εταιρειών δήλωσαν ότι είτε θα ανανέωναν την κάλυψη του κινδύνου από τρομοκρατικές ενέργειες, είτε θα ανέβαζαν υπερβολικά τα ασφάλιστρα ή… θα είχαν τη στήριξη της κυβέρνησης. Κάτω από τις πιέσεις του ασφαλιστικού λόμπι, η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία έκαναν συστάσεις για τον σχεδιασμό μιας νομοθεσίας με στόχο να αναλάβει η κυβέρνηση τον ρόλο του ύστατου ασφαλιστή. Ωστόσο, οι προτάσεις αυτές διαφοροποιούνταν πολύ μεταξύ τους. Σήμερα, φαίνεται ότι είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί μια συμφωνία όσον αφορά τη χάραξη νομοθεσίας μέχρι την Ημέρα Ευχαριστιών, στις 22 Νοεμβρίου.
Μια λύση για την κάλυψη του κινδύνου από τρομοκρατικές ενέργειες πρέπει να βρεθεί, το αργότερο, μέχρι τα τέλη του έτους καθότι τότε αναθεωρείται περίπου το 70% των ασφαλιστικών συμβολαίων. H κάλυψη έναντι τρομοκρατικών ενεργειών είναι αναγκαία στον τομέα των εμπορικών ακινήτων, για την αποζημίωση των εργαζομένων, όπως για την αποζημίωση των επιχειρήσεων λόγω διαφυγόντων κερδών (από την διακοπή της λειτουργίας τους). Ωστόσο, οι εταιρείες του κλάδου δεν επιθυμούν να αναλάβουν την κάλυψη κινδύνου από την τρομοκρατία.
Κάτι τέτοιο ισχύει, γιατί είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνος και απρόβλεπτος αυτός ο κίνδυνος σε σχέση με άλλες κατηγορίες, τις οποίες οι ασφαλιστικές δεν δέχονταν να καλύψουν στο παρελθόν, όπως είναι οι πλημμύρες, ο αμίαντος ή τα ιατρικά αδικήματα. O κίνδυνος μιας τρομοκρατικής ενέργειας αφορά έναν ευρύ αριθμό συμβολαίων. Σε μια επιστολή που απέστειλε ο μεγαλοεπενδυτής Γουόρεν Μπάφετ αναφέρεται ότι η εταιρεία του, Berkshire Hathaway -η οποία αντιμετωπίζει απαιτήσεις, ύψους 2,3 δισ. δολαρίων, που συσχετίζονται με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου- θα εμφανίσει ζημιές ύψους ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων εάν γίνει νέα επίθεση. O κ. Μπάφετ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, έχει φθάσει στο συμπέρασμα ότι η ιδιωτική αγορά δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει ζημιές από μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες.
Η κυβέρνηση Μπους και το Κογκρέσο έχουν συμφωνήσει στο ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει έναν ρόλο σε αυτόν τον τομέα, αλλά διαφωνούν για το περιεχόμενό του. Εχουν απορρίψει το βρετανικό μοντέλο, βάσει του οποίου η κυβέρνηση είναι ο ύστατος ασφαλιστής σε μόνιμη βάση. Στην Ουάσιγκτον, το σύνολο των προτάσεων που βρίσκονται υπό συζήτηση επικεντρώνονται σε προσωρινά μέτρα. Αν και η Βουλή των Αντιπροσώπων κυριαρχείται από Ρεπουμπλικανούς (οι οποίοι ευνοούν τις ασφαλιστικές που χρηματοδοτούν γενναία το κόμμα τους), η πρόταση που υπέβαλαν οι νομοθέτες οι οποίοι συνδέονται με τους δημοκρατικούς γερουσιαστές είναι πιο γενναιόδωρη. Ωστόσο, η Γερουσία και τα μέλη του Κογκρέσου εξακολουθούν να έχουν αντίθετες θέσεις επί του θέματος. Ταυτόχρονα, όμως, τα περιθώρια χρόνου εξαντλούνται. H πρόταση που κατέθεσε η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει ήδη εγκριθεί από την επιτροπή της επί χρηματοοικονομικών θεμάτων, αλλά η Γερουσία δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει το αρχικό σχέδιο της νομοθεσίας.
Αυτή η μορφή αποπληθωρισμού μπορεί να πλήξει την οικονομία με τέσσερις τρόπους. Πρώτον, «καταπίνει» το πραγματικό βάρος τού χρέους, προκαλώντας χρεοκοπίες και αυξάνοντας τα επισφαλή δάνεια. Δεύτερον, οι εκτιμήσεις ότι οι τιμές θα είναι χαμηλότερες την «επόμενη ημέρα» ενθαρρύνουν τα νοικοκυριά να αναβάλουν τις δαπάνες τους. H αδυναμία στη ζήτηση προκαλεί περαιτέρω πτώση των τιμών. Τρίτον, οι εργαζόμενοι είναι, σε πολλές περιπτώσεις, διστακτικοί όταν καλούνται να αποδεχτούν μια μείωση των αποδοχών τους σε ονομαστικούς όρους κάτι που, ουσιαστικά, σημαίνει ότι όταν οι τιμές πέφτουν, οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονται. O μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί η περικοπή κόστους είναι να πραγματοποιηθούν περισσότερες απολύσεις, με αποτέλεσμα να επιδεινωθεί η ύφεση. Εξίσου σημαντικό είναι το πρόβλημα των επιτοκίων. Τα επιτόκια δεν δύναται να είναι μικρότερα του μηδενός, με αποτέλεσμα ο αποπληθωρισμός να καθιστά τα πραγματικά επιτόκια ιδιαίτερα υψηλά, κάτι που ανακάλυψε, με επίπονο τρόπο, η Ιαπωνία.