Ενώ ο βρετανικός λαός εξακολουθεί στην πλειοψηφία του να μην επιθυμεί να αποκτήσει το «μισητό» ευρώ, ο Τόνι Μπλερ διαβεβαίωσε ενθέρμως για την «αταλάντευτη» ευρω-πολιτική του! Ωστόσο, η απροθυμία ή η αδυναμία Μπλερ να στείλει το σωστό μήνυμα στο κρίσιμο και επίμαχο θέμα της ένταξης της στερλίνας στο ευρώ είναι περίεργη, καθώς πυροδοτεί τον έκδηλο διχασμό με τον Μπράουν. Τα μισόλογα και οι αοριστίες εκ μέρους του Μπλερ για την ημερομηνία που θα διεξαχθεί το περιβόητο δημοψήφισμα επιτείνουν τη σύγχυση. H παρερμηνεία της προχθεσινής ομιλίας Μπλερ γύρω από το χρονοδιάγραμμα για το διαβόητο δημοψήφισμα ήταν αρκετή για να προκαλέσει πολιτικούς και χρηματιστικούς κραδασμούς στο Σίτι. Ομως, είναι ο αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής των Νέων Εργατικών, ο υπουργός Γκόρντον Μπράουν, που θα φροντίσει να ανταποκριθεί η οικονομία στα κριτήρια σύγκλισης που ορίζει η συμφωνία του Μάαστριχτ για το ευρώ. Φυσικά, πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια και στον Γκόρντον Μπράουν για τη σωστή κατεύθυνση με στόχο την επίτευξη δημοσιονομικής ισορροπίας, που αναγνωρίζεται δικαίως ως ο τρίτος καλύτερος υπουργός μεταξύ των 20 μεταπολεμικών υπουργών Οικονομικών της Βρετανίας.
Την ερχομένη Τρίτη θα καταθέσει ο Μπράουν τον προ-προϋπολογισμό, οπότε οι προχθεσινές θέσεις/απόψεις του Μπλερ δεν εκφράσθηκαν τυχαία. Είχαν στόχο να κάμψουν τον ευρωσκεπτικισμό του Μπράουν. Φυσικά, ο Τόνι Μπλερ φιλοδοξεί να δει τη Βρετανία στην «καρδιά» της Ευρώπης το συντομότερο δυνατόν, παίζοντας ακριβώς το παιχνίδι του. Βεβαίως, για να μπορεί η Βρετανία να διεκδικεί ισότιμη θέση με το Βερολίνο και το Παρίσι στην ηγεσία της Ευρώπης, πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της στο ζήτημα της ONE και μάλιστα επιλέγοντας εγκαίρως τη συμμετοχή της στο ευρώ. Δεν ήταν, φυσικά, τυχαίο ότι ο Τόνι Μπλερ επέλεξε για να δηλώσει με περισσή αυτοπεποίθηση την πολιτική του.
Η «μεγαλειώδης» νίκη της Δεξιάς για πρώτη φορά από το 1924 στη Δανία, δείχνει πως η Ευρώπη της ONE άρχισε στην ουσία να λατρεύει τις αρετές της Δεξιάς. H Κεντροδεξιά γκρέμισε μετά 77 χρόνια εξουσίας το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στις εθνικές εκλογές της περασμένης Τρίτης. H οδυνηρή αυτή συντριβή επιβεβαιώνει την ομηρεία των σοσιαλιστών/σοσιαλδημοκρατών και λοιπών νεοαριστερών… στη δεξιά πολιτική της διαχείρισης του Μάαστριχτ. Βεβαίως, οχυρό παραμένει η δεξιά Μαδρίτη, ενώ άνοιξε ο δρόμος για την ακροδεξιά Βιέννη. Ηταν ο καταποντισμός των σοσιαλδημοκρατών το φθινόπωρο του 1997 στην Αυστρία που άνοιξε το δρόμο στο φιλοναζιστικό και αντι-Μάαστριχτ κόμμα του Γεργκ Χάιντερ. Ηταν τότε που και στις δημοτικές εκλογές, που έγιναν ταυτόχρονα στην Αυστρία, οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν την απόλυτη πλειοψηφία για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και ακολούθησε η μπερλουσκονική Ρώμη, αφού έσβησε εκεί το «θαύμα» όπου συνυπήρχαν αρμονικά όλες οι αποχρώσεις των μεταλλαγμένων πρώην κομμουνιστών με λίγη δόση από σοσιαλίζοντες πρώην χριστιανοδημοκράτες. Ωστόσο, η ιδιαίτερα σημαντική εκείνη πολιτική εξέλιξη στην Ιταλία της σαφούς μετακίνησης του πολιτικού άξονα προς τα δεξιά, επαναλήφθηκε τώρα στη Δανία. Λοιπόν, μετά τη σύγχυση των αξιών και των ιδεολογικών στρατοπέδων, η ομηρεία των σοσιαλιστών/ σοσιαλδημοκρατών και της ροζ Αριστεράς… στο κεφάλαιο της ONE επιφέρει τη φθορά και τη κούραση. Λέτε;
Βεβαίως, η ONE αποδεικνύεται «εφιάλτης» για όλα τα δυτικοευρωπαϊκά κόμματα που αναλαμβάνουν από κυβερνητικές θέσεις να προωθήσουν τις επιταγές της, αλλά τις φυγόκεντρες τάσεις που εκδηλώνονται δεν τις προκαλεί μόνον αυτή. Δεν είναι φυσικά μόνον η ONE η αιτία που η ευρωπαϊκή άκρα Δεξιά έχει κάνει τη θεαματική πολιτική της εμφάνιση. Απλώς το Μάαστριχτ συμπυκνώνει τις εκδηλώσεις των βαθύτερων αιτιών, που δεν είναι άλλες από την κατάλυση του κράτους πρόνοιας και τον περιορισμό του κράτους.
Δυστυχώς, οι ρατσιστικές θέσεις εκτρέφονται από τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες. H εκτίμηση αυτή αποτελεί ένα (χονδροειδές ίσως) παράδειγμα σύγκλισης των άκρων με γνώμονα όχι ιδεολογικό, αλλά εθνικό. Είναι το κύμα της ξενοφοβίας, της οδυνηρής ακρίβειας, της κρατικής διαφθοράς σε θέματα διαχείρισης της οικονομίας, που προσελκύει τα λαϊκά στρώματα και τους συντηρητικούς αστούς στη λεκτική γοητεία των «Λεπέν» της ONE. Είναι η ONE που απαιτεί στα εργατικά συνδικάτα να «εκσυγχρονισθούν ή να πεθάνουν».
Βεβαίως, οι συνδικαλιστές οφείλουν να εγκαταλείψουν τις δογματικές τους θέσεις και να προσαρμοστούν στην «πραγματικότητα», αποδεχόμενοι μια περισσότερο ευέλικτη αγορά εργασίας και να θέσουν τέρμα στη στείρα διαμάχη τους με τη βιομηχανία. Είναι τα καυτά θέματα των κρίσιμων μεταρρυθμίσεων του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης και της αντιμετώπισης της ανεργίας.
Απλώς να θυμίσω ότι η Δανία έχασε την ευκαιρία(!) να γίνει το 13ο μέλος της ONE. Ηταν η μοναδική χώρα που προχώρησε στη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ένταξή της στην ONE και στο ευρώ. Οι 12 χώρες – μέλη της Ευρωζώνης έχουν ήδη υιοθετήσει το ευρώ χωρίς δημοψήφισμα.
Αντίθετα, η Δημοκρατία του Βερολίνου -η νέα πρωτεύουσα της Γερμανίας από τον Σεπτέμβριο 1999- του σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ δεν φαίνεται να έχει σειρά. Οι Βερολινέζοι, αφού ξερίζωσαν από τις καρδιές τους την κόκκινη τραγωδία, οικοδομούν μεθοδικά το νέο πρόσωπο της Γερμανίας. Της Γερμανίας της ONE και της οικονομίας του ευρώ. O Σρέντερ πέτυχε να προσελκύσει τους φηφοφόρους του Κέντρου αλλά και της Δεξιάς να ψηφίσουν το SPD ύστερα από 16 ολόκληρα χρόνια στις εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου του 1998. O Σρέντερ έχει μάθει να υποκλίνεται στην ONE και στις αγορές.