Το μεγάλο ερώτημα, που απασχολεί όλους τους οικονομικούς αναλυτές, παραμένει ανοικτό: Υστερα από τρία χρόνια σοβαρής επιβράδυνσης, ταλάντευσης στο χείλος της ύφεσης, έχουν δημιουργηθεί πλέον οι προϋποθέσεις για να επανέλθουν οι ανεπτυγμένες οικονομίες σε ρυθμούς ικανοποιητικής μεγέθυνσης;
Σχολιάζοντας τα συμπεράσματα της πρόσφατης συνόδου των ηγετών των πλουσιότερων χωρών G8 στο Εβιάν, που το απάντησαν καταφατικά, ο πρόεδρος του τομέα οικονομίας στο ΜΙΤ καθηγητής Ολιβιέ Μπλανσάρ συμφωνεί μαζί τους ως προς τις ΗΠΑ, διατηρεί όμως σοβαρές επιφυλάξεις για την ανάκαμψη στην Ευρώπη. Ως καίρια διαφορά ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού επισημαίνει την εξαιρετικά επιθετική πολιτική μείωσης των επιτοκίων και διεύρυνσης του δημοσίου ελλείμματος εκεί («ανεύθυνη» μακροπρόθεσμα, η τελευταία, αλλά βραχυπρόθεσμα χρήσιμη για την τόνωση της ζήτησης), την οποία αδυνατούν να ακολουθήσουν η συντηρητικότερη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που δεσμεύονται από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Και προσθέτει το «θλιβερό παράδοξο», τη ραγδαία υποχώρηση του δολαρίου που έρχεται να τιμωρήσει τις ΗΠΑ για τα τεράστια εξωτερικά τους ελλείμματα, αλλά πρακτικά ωφελεί την οικονομία τους, ενώ το ανερχόμενο ευρώ πλήττει την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα και οικονομική δραστηριότητα. Αν και δέχεται ότι, με καλά πολλά από τα οικονομικά θεμελιώδη στην Ευρώπη, μια επιστροφή στην αισιοδοξία θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάκαμψη, επιμένει ότι επιβάλλεται άμεσα να καταρτισθεί ένα «σχέδιο έκτακτης ανάγκης» για την πιθανή αντίθετη περίπτωση.
Τη σημασία της διαφοράς στη νομισματική και τη δημοσιονομική πολιτική απάντηση στην κρίση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρωζώνη αναγνωρίζει και ο αναλυτής αρθρογράφος των Financial Times Μάρτιν Γουλφ. Θεωρώντας όμως ότι τα αίτια της κρίσης εντοπίζονται στην Αμερική -και ότι δεν έχουν εξαλειφθεί ακόμα- επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα, γιατί διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες των αρχών του 2001 (του ιδίου, αλλά και των Ευρωπαίων ιθυνόντων της οικονομικής πολιτικής τότε), ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα αναπτυσσόταν δυναμικά, παρά την αμερικανική κάμψη. Κεντρικό πρόβλημα είναι η ζήτηση στην Ευρώπη η οποία ήταν ασθενής και προηγούμενα, εκτιμά. Και ενώ αναφέρεται στις κλασικές διαρθρωτικές εξηγήσεις -τους φραγμούς στις αγορές προϊόντων, κεφαλαίου και εργασίας- υπενθυμίζει, με αφορμή και πρόσφατη μελέτη, την ευρωπαϊκή υπεροχή στην άνοδο της παραγωγικότητας την περίοδο 1992-2002.
Για να υποστηρίξει ότι, με μιαν επιθετική χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής και με μιαν αποφασιστική προσπάθεια να αρθούν τα διαρθρωτικά εμπόδια, η ευρωπαϊκή οικονομία θα μπορούσε να ξεπεράσει σε επιδόσεις την αμερικανική και να καταπλήξει τους πάντες. Σε πιο πρόσφατο άρθρο του άλλωστε (στις 2 Ιουλίου), ο Μάρτιν Γουλφ διαπιστώνει την απογοητευτική αντίδραση στην τελευταία μείωση των αμερικανικών επιτοκίων στο 1%, εκτιμά ότι η οικονομία των ΗΠΑ «δεν έχει πια άλλα καύσιμα», αφού η ζήτηση του ιδιωτικού τομέα θα αυξάνεται πλέον εκεί λιγότερο από τα εισοδήματα ώσπου να αναπροσαρμοσθούν πλήρως τα χρηματοοικονομικά ελλείμματα, και τονίζει, με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση, ότι ο υπόλοιπος κόσμος, δηλαδή πρώτιστα η Ευρώπη, θα πρέπει για αρκετά χρόνια να αυξάνει την εγχώρια ζήτηση περισσότερο από το δυνητικό ΑΕΠ. Διαφορετικά, αν οι κυβερνήσεις δεν ανταποκριθούν σ’ αυτήν την ανάγκη, βλέπει να έρχεται μια «καταθλιπτική δεκαετία».