Οσο… και αν η πολιτική θέση/άποψη μοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά» δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Οσο περισσότερο το σκέπτομαι, είναι λυπηρό, παρά γελοίο. Κι άντε να πεις για τις «επιτυχίες της προεδρίας», για την προσέλκυση επενδύσεων α λα ιρλανδικά και για τον χάρτη α λα αμερικανικά… Συντρόφισσες και σύντροφοι… Ας πρόσεχε ο Κώστας Λαλιώτης… τον κ. Μίλερ (συγνώμη, η στήλη εννοεί τον κ. Χρυσοχοΐδη). Είδες… από τη Νομαρχιακή Ημαθίας… στη Νομαρχιακή της Ουάσιγκτον… Τέτοια «εκσυγχρονιστική» πρόοδος χάρη στον θρυμματισμό του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ… ούτε εγώ την είχα φαντασθεί. Πάντως, η νοητή αυτή γραμμή… πολύ με εξιτάρει. Βαρύτατη η κατηγορία, με σαφείς αιχμές του Κώστα Λαλιώτη ότι τον διάδοχο τον επέλεξαν οι Αμερικανοί. Και να μην έχει κανείς το φιλότιμο να αντιδράσει, από τους θιγόμενους. Με εξαίρεση τον Θ. Πάγκαλο, που χαρακτήρισε «κωμωδία», επιεικώς, τα τεκταινόμενα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Λυπηρό, ο κ. Χρυσοχοϊδης έχει ήδη φθαρεί ηθικά… προτού ακόμη αναλάβει ουσιαστικά.
Πολύ της μόδας, λοιπόν, αυτοί οι χάρτες. Τον δικό του «χάρτη της πραγματικής και κοινωνικής σύγκλισης» ανήγειλλε για τον Σεπτέμβριο ο κ. Σημίτης… Που πρέπει να συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν οι διαρθρωτικές αλλαγές του κοινωνικού κράτους… Και γέλασε ο κάθε πικραμένος μη προνομιούχος που ο πρωθυπουργός και ο νέος γραμματέας θα ασχοληθούν μαζί του. H άποψη ότι οι κομματικές δυνάμεις καταπολεμούν την πρόθεση της κυβέρνησης Σημίτη για ριζικές αλλαγές… ήταν απλώς μια δειλή δικαιολογία για την εκδίωξη του Κώστα Λαλιώτη και ανόητο επιχείρημα για την επερχόμενη ήττα.
Γράφεται και λέγεται ότι το οικονομικό επιτελείο θα επιδιώξει την «αναγέννηση» της οικονομικής δραστηριότητας με τον αναπτυξιακό νόμο, την προσέλκυση επενδύσεων α λα ιρλανδικά, ενώ το καινοτόμο(!) άνοιγμα των καταστημάτων ένα ακόμη απόγευμα (κατά προτίμηση Σάββατο) απρρρίφθηκε. Μα ούτε και το άνοιγμα των καταστημάτων την άγια ημέρα της Πρωτομαγιάς -όπως το έζησα φέτος στη Μόσχα, να διαδηλώνουν οι ελάχιστοι ξεδωντιασμένοι αλλά υπερήφανοι κομμουνιστές και να εργάζονται οι υπόλοιποι δουλικά υπέρ των νεόπλουτων και της μαφίας- τους σώζει.
Οταν ο ρυθμός πληθωρισμού είναι σχεδόν διπλάσιος της Ζώνης του Ευρώ, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κινδυνεύει σοβορά εξ αιτίας της ONE και το ακριβό ευρώ έχει ήδη τσακίσει τους μη προνομιούχους… τότε η πραγματική κατάσταση της χώρας του είναι πολύ σοβαρότερη! Τώρα τις επικίνδυνες παρενέργειες και τις διαρθρωτικές επιπτώσεις από τους χειρισμούς του χρέους, με τους διαδοχικούς πειραματισμούς και τις ναυαγοσωστικές κινήσεις, τις καταγγέλλουν όλοι! Ομως, τώρα που οι οικονομικές επιδόσεις δεν είναι καλές, οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι εφαλτικές και με το φάσμα της όξυνσης της ανεργίας εν όψει.
Ηδη υπάρχει η άποψη ότι ο κ. Σημίτης επιχειρεί τομές και ρήξεις για να «εκσυγχρονίσει» το κόμμα και την κοινωνία. Τώρα από τους ίδιους τους «μάγους» της σύγκλισης της οικονομίας για την ONE και το ευρώ προετοιμάζεται η πραγματική και κοινωνική σύγκλιση οικονομίας και κοινωνίας!
Τι… δυστυχία… για την κοινωνία και την οικονομία. Και γιατί, ενώ οι ίδιοι κυβερνούσαν -ο ίδιος πρωθυπουργός με το ίδιο οικονομικό επιτελείο- δεν προετοιμάστηκαν σωστά η οικονομία και η κοινωνία; Απλώς, επειδή σας κοροϊδεύουν. Πράγματι, δεν τους έφθανε η σύγχυση των αξιών και των ιδεολογικών στρατοπέδων, το ευρώ τώρα εκδικείται την ομηρεία των σοσιαλιστών/σοσιαλδημοκρατών και λοιπών νεοαριστερών… στις δεξιές πολιτικές. Και σκέφτεσαι πως το δίδαγμα περί ευρωπαϊκής ενοποίησης και το φιλελεύθερο πνεύμα θα θαφτεί στη «νεοφιλελεύθερη» ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας; Ετσι… δηλαδή για το δίκαιο. Είναι ανόητοι αν νομίζουν ότι με τα λόγια και με τα δήθεν οράματα περί «σοσιαλαριστερών και κεντροαριστερών ιδεών και δεξιών πολιτικών», θα τους πιστέψουν οι Ελληνες.
Παράξενο… Αλλά ενίοτε συμβαίνει: ένας πρωθυπουργός να παραμένει δημοφιλής, ενώ η κυβέρνησή του παραπαίει και το προσωπικό του πολιτικό περιβάλλον έχει οδηγηθεί από τον ένα ξεπεσμό στον επόμενο. Ολες οι προσωπικές επιλογές του κ. Σημίτη -δηλαδή το περιβάλλον του- αποδείχθηκαν είτε ανεπαρκείς είτε φαύλες. Είναι το αλλοπρόσαλλο της κοινής γνώμης; O θριάμβος του προσωπικού επί του ιδεολογικού; Αβυσσος η ψυχή του Ελληνα. Πάντως, και οι έξι του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος που εκδιώχθηκαν ήταν υπέροχοι: Θ. Τσουκάτος, Γ. Πανταγιάς, Ευ. Μαλέσιος, Μιχ. Νεονάκης, Στ. Μανίκας και Πρωτόπαπας. Αλλά το πραγματικό σήμα κινδύνου είναι ότι δεν μπορεί να ξεγελάει ούτε με την αναπαλαιωμένη κυβέρνησή του ούτε καν με τον νέο γραμματέα που απέκτησε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ από την προνομιούχο θέση του «στηρίζοντος» αλλά μη συμμετέχοντος στην κυβέρνηση.
Πάντως, ο «κλόουν» της ιταλικής πολιτικής έκλεψε την παράσταση. Είναι αρκούντως διδακτικά και συγχρόνως θλιβερά ταπεινωτικά αυτά που συνέβησαν πριν και κατά τη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου. Ενώ πρωτοφανές είναι το μπαράζ του ευρωπαϊκού Τύπου κατά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. El Pais, Le Monte, Guardian, Der Spiegel, Economist!!! O επιεικέστερος χαρακτηρισμός ήταν του Spiegel -μετά εξωφύλλου- «ο Νονός»!!! Το «όνειδος της Ευρώπης», ο «άνθρωπος που δεν έχει κύρος να εκπροσωπεί την Ευρώπη»… και άλλα για τον «καβαλιέρε» που ουδείς έως τώρα Ευρωπαίος ηγέτης έχει ακούσει από τον λεγόμενο «σοβαρό» καθεστωτικό ευρωπαϊκό Τύπο! Χαρακτηρισμοί για τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, που ήδη ανέλαβε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο έχει εκλέξει ο ιταλικός λαός.
Και με τη σειρά του ο «γελοίος» Μπερλουσκόνι χαρακτήρισε την επίθεση του Economist «κομμουνιστική συνωμοσία» και τον Γερμανό σοσιαλιστή βουλευτή «ναζί»!!! Συνεχής η υποβάθμιση της πολιτικής (ιδεών, λόγου, οραμάτων και στρατηγικής) σε ολόκληρη την Ευρώπη. O ευρωπαϊκός Τύπος θεωρεί πως έχει καθήκον να γελοιοποιεί παν μη το βρετανικόν! H στήλη, πάντως, αρέσκεται να διασκεδάζει με τη φιγούρα του Μπερλουσκόνι.
Αραγε, οι Ιταλοί δεν είχαν κατανοήσει όταν τον ψήφιζαν πως κρίνεται το παρόν και το μέλλον τους από τη φασίζουσα συμπεριφορά του, αναρωτήθηκε η στήλη… Και όμως, εκείνο το «θαύμα» στη Ρώμη, που αρκετές εγχώριες πένες εκθειάζουν, όπου συνυπήρχαν αρμονικά όλες οι αποχρώσεις των μεταλλαγμένων πρώην κομμουνιστών με λίγη δόση από σοσιαλίζοντες πρώην χριστιανοδημοκράτες, να ξεφτιλισθεί με τον πλέον οδυνηρό τρόπο!! Φαντασθείτε την απογοήτευση των Ιταλών ώστε να ψηφίσουν την μπερλουσκονική Δεξιά… Δηλαδή θέλησαν να εκδιώξουν -έστω προσωρινά- τους «ανίκανους» και «διεφθαρμένους» παραδοσιακούς πολιτικούς της Αριστεράς.