ΗΟυάσιγκτον καλείται να πιέσει το Πεκίνο στην αποσύνδεση από το δολάριο και την ελεύθερη διακύμανση του γουάν έναντι του δολαρίου. H πολιτικά επίμαχη σχέση της ισοτιμίας δολαρίου/γουάν, συγκλονίζει και την Ευρώπη της ONE. Οι διογκούμενες ανησυχίες από τα προβλήματα της σύνδεσης αυτής, έχουν θορυβήσει έντονα την επιχειρηματική Αμερική. H κρίση, στην οποία έχουν εμπλακεί οι δύο χώρες, καλείται τώρα να την επιλύσει το Κογκρέσο και ο Λευκός Οίκος. Οι φωνές οργής κατά του Πεκίνου, παρείχαν την ευκαιρία χθες στου Γερουσιαστές και των δύο κομμάτων να ξεσηκωθούν εντός του Κογκρέσου. Είναι πάντως αποκαλυπτικό και εξαιρετικά ανησυχητικό αν όχι αστείο βλέποντας να υπερτονίζονται οι εθνικιστικές ανησυχίες, που υπεραμύνονται τον αμερικανικό απομονωτισμό και τις «εφιαλτικές» απόψεις μιας Αμερικής που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη νομισματική πολιτική μιας άλλης χώρας. Να επισημανθεί, όμως, πως υποκινητές δεν είναι μόνο ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί, αλλά και ηγετικοί παράγοντες των Δημοκρατικών υποκοινούμενοι από μικροπολιτικά οφέλη των επιχειρηματιών και βιομηχάνων.
Το ότι η Κίνα δεν μολύνθηκε -παρά μόνο πρόσκαιρα- από τη νομισματική «επιδημία» που είχε ενσκύψει το 1997/98 στην περιοχή της N.A. Ασίας, παρουσιάζοντας ισχυρά αντισώματα στις οικονομίες της, υποδηλώνει την επιτυχία της εμμονής στην πολιτική σύνδεσης της ισοτιμίας δολαρίου/γουάν. Να θυμίσω το ολέθριο Φθινόπωρο του 1997 η Ταϋλάνδη, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊβάν, η Ινδονησία και η N. Κορέα, τον «μαύρο» Αύγουστο του 1998 η Ρωσία και τον Ιανουάριο του 1999 η Βραζιλία. Ολες προχώρησαν στην αποσύνδεση της ισοτιμίας των εθνικών τους νομισμάτων από το αμερικανικό δολάριο επαναφέροντας το καθεστώς της ελεύθερης διακύμανσης… και μετά ακολούθησε το χάος. Καμιά χώρα δεν άντεξε τον φαύλο κύκλο -επιθέσεις κερδοσκόπων, αύξηση των επιτοκίων για τη στήριξη της σύνδεσης νομίσματος με το δολάριο, φυγή των κεφαλαίων, σπατάλη των πολύτιμων συναλλαγματικών διαθεσίμων- και κατέφυγαν στην υποτίμηση και την αποσύνδεση από το δολάριο.
Η νέα Κίνα οικοδομεί με σύνεση και προσοχή τη «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς» όπως είναι η επίσημη ονομασία του κινεζικού οικονομικού συστήματος. Φυσικά η Αμερική και ο Αμερικανός πρόεδρος παρά τους συνήθεις λεονταρισμούς δεν μπορεί να κάνει τίποτε… Βεβαίως, το Πεκίνο επέλεξε την καταλληλότερη στιγμή, καθώς έχει αρχίσει να διαφαίνεται ορατά μια διαφορετική στρατηγική που διαμορφώνει η Ουάσιγκτον περί νέου «γεωπολιτικού αντιπάλου». Προφανώς η Κίνα θεωρεί και ορθώς πως δεν πρέπει να χάνει ευκαιρίες για να εδραιώσει τις φιλοδοξίες της ως μεγάλη παγκόσμια δύναμη. Βλέπει το Πεκίνο πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ βιάζεται να τσακίσει την πολιτική που ο Μπιλ Κλίντον είχε αναγάγει σε υψηλή θεωρία εναγκαλιζόμενος επί σειρά ετών την Κίνα, δηλαδή παραβιάζοντας τον ρόλο και τον χρόνο που έχει προδιαγράψει η ιστορία. Φυσικά, η φύση και η γεωπολιτική απεχθάνονται τα κενά, αλλά η ιστορία οδηγεί πλέον την Αμερική του 21ου αιώνα να υποταχθεί κάποτε στην κινεζική ηγεμονία.
Ωστόσο, τώρα η Αμερική θα πληρώσει το τίμημα της ολέθριας πολιτικής της, δηλαδή της οικονομικής εξόντωσης της Ιαπωνίας. Στον εμπορικό πόλεμο μεταξύ των δύο ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου δεν άντεξε η Ιαπωνία… και παραδόθηκε με τη λήξη του 20ού αιώνα… Μια επίδοση στην οποία πρώτευσε ο μέγας Πλανητάρχης Μπιλ αφού η Αμερική υπό την ηγεμονία του χαλιναγώγησε, εξοντώνοντας οικονομικά, τους Ιάπωνες. Βεβαίως, λύτρωσε τους Αμερικανούς από τους ιαπωνικούς φόβους τους. Να θυμίσω το γεγονός ότι η ιαπωνική οικονομία είχε καταλάβει τη θέση του «εφιάλτη της κοινής γνώμης» έναντι της Αμερικής τη δεκαετία του 1980… Να θυμίσω πως η εμπορική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ/Ιαπωνίας κυριαρχεί στη θεωρία του περίφημου και πασίγνωστου τώρα και την Ελλάδα Paul Κrugmaπου είχε διατυπώσει από μακρού στο βιβλίο του «The age of Diminished Expectations». Να επαναλάβω ότι, η κυριαρχία της Ιαπωνίας έσβησε, επειδή ακριβώς βασίσθηκε μόνο στην οικονομική δύναμη χωρίς την παράλληλη πολιτική/διπλωματική και στρατιωτική ισχύ. Στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου η Ουάσιγκτον ήταν πρόθυμη να υφίσταται οικονομικές ζημιές σε αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη εκ μέρους της Ιαπωνίας εναντίον της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Για πολλοστή φορά η γράφουσα θα υπενθυμίσει την άποψή της πως η Αμερική εξακολουθεί να αδυνατεί να κατανοήσει τον «νέο κόσμο» του Ειρηνικού, με συνέπεια να αποτύχει να ανακόψει την σταδιακή ανάδειξη της Κίνας σε μελλοντική υπερδύναμη. H Αμερική είναι αυτή που οδηγείται αναπόφευκτα -ήδη από την εποχή του μισητού Κίσινγκερ- (παρά την υποτιθέμενη «ευφυή» πολιτική του)- σε παγίδα από την Κίνα. Τώρα, πλέον, ο χρόνος και η ιστορία εργάζεται προς όφελος της Κίνας, που θα εκμεταλλευθεί ακριβώς την οικονομική παρακμή και τη δραματική συρρίκνωση της ισχύος της Ιαπωνίας. Οσο θα πλησιάζει η φθορά της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών, οι αμερικανικές κυβερνήσεις θα μάχονται για να αποτρέψουν τη συρρίκνωση της ισχύος των, θα προσπαθούν απεγνωσμένα να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, να κρατήσουν το έδαφος που χάνεται κάτω από τα πόδια τους, τόσο θα επωφελείται η Κίνα. Δεν φαίνεται πως η Κίνα θα πέσει στις ίδιες παγίδες με την Ιαπωνία. Είναι μια χώρα με ηγετικές φιλοδοξίες στην στρατηγικής σημασίας περιοχή Ασίας/Ειρηνικού, που έχει ενισχύσει το πολιτικό της κύρος και την οικονομική επιρροή της και λόγω της κατάρρευσης των υπόλοιπων οικονομιών της περιοχής.