H ηγεσία της νέας Κίνας ασκεί με επιδέξιους χειρισμούς τη «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς», όπως είναι η επίσημη ονομασία του κινεζικού οικονομικού συστήματος, και οικοδομεί με εμπιστοσύνη και σύνεση την αναγέννηση της χώρας και της οικονομίας πάνω και στα θεμέλια του δικού της πολιτισμού. H Κίνα έχει εισέλθει στην αναγέννησή της, έχει και αυτοπεποίθηση και την ικανότητα να αφομοιώσει όλα τα στοιχεία του αμερικανικού καπιταλισμού που της ταιριάζουν σύμφωνα με τις ανάγκες της οικονομίας της. Δυστυχώς, η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή και απλώς αντιγράφει την Αμερική χωρίς να έχει πλέον την ικανότητα να παράγει το δικό της μοντέλο. Παράλληλα, παρά τις εναλλαγές μένει χρόνια τώρα προσκολλημένη στην επαναστατική ιδέα του Ντενγκ «μια χώρα, δύο συστήματα», και όντως ήταν πραγματικά επαναστατικό που αγκάλιασε το Χονγκ Κονγκ με τις ελευθερίες του, την οικονομία της αγοράς και τη δυτικού τύπου ευημερία των ανθρώπων του. Το Χονγκ Κονγκ μεταβιβάσθηκε από τη Βρετανία στη «μητέρα» Κίνα την 1η Ιουλίου του 1997.
Είναι πάντως αποκαλυπτικό και εξαιρετικά ανησυχητικό, αν όχι αστείο, βλέποντας να υπερτονίζονται οι εθνικιστικές ανησυχίες, που υπεραμύνονται τον αμερικανικό απομονωτισμό και τις «εφιαλτικές» απόψεις μιας Αμερικής που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη νομισματική πολιτική μιας άλλης χώρας. H Ουάσιγκτον ασκεί έντονες πιέσεις στο Πεκίνο να σπάσει τη σύνδεση δολαρίου/γουάν, ώστε να αφεθεί ελεύθερη η διακύμανση του γουάν έναντι του δολαρίου με στόχο να ανατιμηθεί από την ιδιαίτερα χαμηλή ισοτιμία του. H πολιτικά επίμαχη σχέση της σύνδεσης της ισοτιμίας δολαρίου/γουάν συγκλονίζει και την Ευρώπη της ONE. Να θυμίσω ότι το Πεκίνο έχει συνδέσει το νόμισμά του -το γουάν ή ρεμίνμπι- με το αμερικανικό δολάριο στην ισοτιμία των 8,2760/8,2800 γουάν ανά δολάριο ΗΠΑ.
Το γεγονός ότι η Κίνα δεν μολύνθηκε -παρά μόνο πρόσκαιρα- από τη νομισματική «επιδημία» που είχε ενσκήψει το 1997/98 στην περιοχή της N.A. Ασίας, παρουσιάζοντας ισχυρά αντισώματα στην οικονομία της, υποδηλώνει την επιτυχία της εμμονής στην πολιτική σύνδεσης της ισοτιμίας δολαρίου/γουάν. Να θυμίσω ότι το ολέθριο φθινόπωρο του 1997 η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊβάν, η Ινδονησία και η N. Κορέα, τον «μαύρο» Αύγουστο του 1998 η Ρωσία, τον Ιανουάριο του 1999 η Βραζιλία και τον Ιανουάριο του 2002 η Αργεντινή, όλες έκοψαν τον ομφάλιο λώρο με το δολάριο και αποσυνέδεσαν τα εθνικά τους νομίσματα από το αμερικανικό δολάριο επαναφέροντας το καθεστώς της ελεύθερης διακύμανσης. Βεβαίως, το ζητούμενο τότε ήταν η ανταγωνιστική υποτίμηση όλων αυτών των νομισμάτων έναντι του ισχυρού δολαρίου, ενώ τώρα ζητείται η ανατίμηση του γουάν από το υποτιμημένο δολάριο.
Οι διογκούμενες ανησυχίες από τα προβλήματα της σύνδεσης αυτής -καθώς, λόγω της σημαντικής υποτίμησης του δολαρίου, έχει υποτιμηθεί αντίστοιχα και το γουάν- έχουν θορυβήσει έντονα την επιχειρηματική Αμερική. Την κρίση στην οποία έχουν εμπλακεί οι δύο χώρες καλείται τώρα να επιλύσει το Κογκρέσο και ο Λευκός Οίκος. Οι φωνές οργής κατά του Πεκίνου από τους Αμερικανούς γερουσιαστές και των δύο κομμάτων εντείνονται εντός του Κογκρέσου. Να επισημανθεί, πως υποκινητές δεν είναι μόνον ορισμένοι Ρεπουμπλικανοί, αλλά και ηγετικοί παράγοντες των Δημοκρατικών υποκινούμενοι από μικροπολιτικά οφέλη και τις πιέσεις επιχειρηματιών και βιομηχάνων. Αμφότεροι κραυγάζουν ότι η Κίνα διατηρεί τεχνικά υποτιμημένο το γουάν έναντι του δολαρίου, με συνέπεια να πλήττονται οι αμερικανικές βιομηχανίες και να χάνονται πολύτιμες θέσεις εργασίας. Στον τομέα της βιομηχανίας έχουν χαθεί 2,3 εκατ. θέσεις εργασίας από την ύφεση του 2001.
O Αλαν Γκρίνσπαν συνέστησε στην κεντρική τράπεζα της Κίνας να αποσυνδέσει το γουάν από το δολάριο, επειδή θέτει σε κίνδυνο την οικονομία της. Παρόμοιες συστάσεις προς τις νομισματικές αρχές της Κίνας έκανε και ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζον Σνόου. Και όπως προέβλεψε ο Γκρίνσπαν, σύντομα θα εξαναγκασθεί η κινεζική κεντρική τράπεζα να το κάνει, καθώς η πολιτική των παρεμβάσεων, αγοράζοντας αφειδώς αμερικανικά κρατικά ομόλογα για να στηρίξει το γουάν, δεν μπορεί να διαρκέσει επί μακρόν επειδή θα δημιουργήσει αδυναμία στο νομισματικό σύστημα της Κίνας να λειτουργήσει καλά. Οι εισροές του «κερδοσκοπικού χρήματος» στην Κίνα έχουν εξαναγκάσει πρόσφατα την κεντρική τράπεζα να αγοράζει κατά μέσο όρο την ημέρα 600 εκατ. δολάρια για να κρατήσει το νόμισμά της σταθερό. Οι παρεμβάσεις αυτές φούσκωσαν τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της τράπεζας πάνω από τα 340 δισ. δολάρια στο τέλος του Ιουνίου (από 316 δισ. στο τέλος του Μαρτίου).
Β Ωστόσο, τώρα η Αμερική θα πληρώσει το τίμημα της ολέθριας πολιτικής της, δηλαδή της οικονομικής εξόντωσης της Ιαπωνίας. Στον εμπορικό πόλεμο μεταξύ των δύο ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου δεν άνθεξε η Ιαπωνία… και παραδόθηκε με τη λήξη του 20ού αιώνα… Μια επίδοση στην οποία πρώτευσε ο μέγας πλανητάρχης Μπιλ, αφού η Αμερική υπό την ηγεμονία του χαλιναγώγησε, εξοντώνοντας οικονομικά τους Ιάπωνες. Βεβαίως, λύτρωσε τους Αμερικανούς από τους ιαπωνικούς φόβους τους. Να θυμίσω το γεγονός ότι η ιαπωνική οικονομία είχε καταλάβει τη θέση του «εφιάλτη της κοινής γνώμης» έναντι της Αμερικής τη δεκαετία του 1980… Να θυμίσω πως η εμπορική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ/Ιαπωνίας κυριαρχεί στη θεωρία του περίφημου και πασίγνωστου τώρα και την Ελλάδα Paul Κrugmaπου είχε διατυπώσει από μακρού στο βιβλίο του «The age of Diminished Expectations». Να επαναλάβω ότι η κυριαρχία της Ιαπωνίας έσβησε, επειδή ακριβώς βασίστηκε μόνο στην οικονομική δύναμη χωρίς την παράλληλη πολιτική/διπλωματική και στρατιωτική ισχύ. Στο αποκόρυφωμα του ψυχρού πολέμου η Ουάσιγκτον ήταν πρόθυμη να υφίσταται οικονομικές ζημίες σε αντάλλαγμα την πολιτική υποστήριξη εκ μέρους της Ιαπωνίας εναντίον της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Για πολλοστή φορά η γράφουσα θα υπενθυμίσει την άποψή της πως η Αμερική εξακολουθεί να αδυνατεί να κατανοήσει τον «νέο κόσμο» του Ειρηνικού, με συνέπεια να αποτύχει να ανακόψει τη σταδιακή ανάδειξη της Κίνας σε μελλοντική υπερδύναμη. H Αμερική είναι αυτή που οδηγείται αναπόφευκτα -ήδη από την εποχή του μισητού Κίσινγκερ (παρά την υποτιθέμενη «ευφυή» πολιτική του) σε παγίδα από την Κίνα. Τώρα, πλέον, ο χρόνος και η ιστορία εργάζονται προς όφελος της Κίνας, που θα εκμεταλλευθεί ακριβώς την οικονομική παρακμή και τη δραματική συρρίκνωση της ισχύος της Ιαπωνίας. Οσο θα πλησιάζει η φθορά της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών, οι αμερικανικές κυβερνήσεις θα μάχονται για να αποτρέψουν τη συρρίκνωση της ισχύος τους, θα προσπαθούν απεγνωσμένα να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους, να κρατήσουν το έδαφος που χάνεται κάτω από τα πόδια τους, τόσο θα επωφελείται η Κίνα. Δεν φαίνεται πως η Κίνα θα πέσει στις ίδιες παγίδες με την Ιαπωνία. Είναι μια χώρα με ηγετικές φιλοδοξίες στη στρατηγικής σημασίας περιοχή Ασίας/Ειρηνικού, που έχει ενισχύσει το πολιτικό της κύρος και την οικονομική επιρροή της και λόγω της κατάρρευσης των υπόλοιπων οικονομιών της περιοχής.