Οχι… ποτέ δεν μου άρεσε το Νταβός. Πάντα προτιμούσα το Ζέρματ. Ασε που το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου (δηλαδή τη συγνώμη του που έβαλε τότε στη συνάντησή του με τον Οζάλ το Κυπριακό στο ράφι) υποδηλώνει το πόσο εύκολα ευτελίζεται η έννοια της λέξεως «συγνώμη» και από τους επιγόνους. Ομως, τι σημασία έχει, επιβραβεύονται με την αγάπη του λαού. Που θαυμάζει την εξευτελιστική διπλωματία του ζεμπέκικου της πολιτικής Γιωργάκη/Τζεμ και που αποθεώνει την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα», μια ταινία που αποτελεί ύβρι για τον ελληνισμό της Πόλης, καθώς παραποιεί με πανούργο τρόπο την ιστορική πραγματικότητα αθωώνοντας με φαιδρό συναισθηματισμό τα δεινά της αναγκαστικής φυγής και της δήμευσης των περιουσιών. Αβυσσος η ψυχή του Ελληνα. Τέλος πάντων.
Λοιπόν, τους δυστυχείς του Νταβός τους λυπάμαι… Δεν μπόρεσαν να απολαύσουν το διάσημο δείπνο του Σαββατόβραδου, που παραδοσιακώς αποτελεί το χάι πόιντ, εξ αιτίας της ανάγωγης συμπεριφοράς του δολαρίου και τις παγίδες «εμπορικών πολέμων» από τους Γιάνκηδες. Βαθιά η απόγνωση για τις 2.000 «ξεφτισμένες» πολιτικές και επιχειρηματικές προσωπικότητες που συμμετέχουν και φέτος στο ετήσιο 6ήμερο φόρουμ. Κατά τα λοιπά… παρακμή. Ούτε ο πλανητάρχης δεν τους τίμησε με την παρουσία… Μίζερος και επικίνδυνα αντικοινωνικός αυτός ο Μπους. H στήλη, λοιπόν, αναπολεί τα μεγαλεία του Νταβός επί Κλίντον. Τότε που εκεί στις ελβετικές Αλπεις, με αρχιτέκτονα το Πλανητάρχη, προσπαθούσαν να πείσουν τους αδαείς ότι θα βοηθήσουν τους τριτοκοσμικούς και λοιπούς…πτωχούς ώστε να επιτευχθεί μια συμφωνία με ιερό σκοπό που θα περιλαμβάνει διαγραφές χρεών των πτωχώτερων χωρών του κόσμου και θα προβλέπει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις με αποτελεσματικούς νέους αρχιτεκτονικούς μηχανισμούς προστασίας από κραδασμούς και αποτροπής δημιουργίας οικονομικών και νομισματικών κρίσεων τύπου Ασίας, Ρωσίας, Βραζιλίας… κ.λπ. Επεα… πτερόεντα.
Τώρα, το μόνο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη βία των αντι-καπιταλιστών. Απλώς παρακολουθώ τη μετάλλαξη των κινημάτων του αντι-Νταβός που εγκατέλειψαν τον πόλεμο κατά της παγκοσμιοποίησης, που έδωσε υπόσταση και δημοσιότητα στο έργο τους, για μια παγκοσμιοποίηση με κοινωνικό πρόσωπο. Ωστόσο, είναι και αδύναμοι και ανίκανοι να προσφέρουν ιδέες και λύσεις ώστε να εξαναγκασθούν οι «ισχυροί» και να θωρακισθεί ο κόσμος μόνο με τα καλά του αμερικανικού καπιταλισμού… Τους συνιστώ τις ιδέες των Παπανδρέου…
Β Παρασκευή βράδυ ο «Τρελός, ο Κακός και Επικίνδυνος» για να αποτρέψει την προσωπική πολιτική του κατάρρευση στις κρίσιμες προκριματικές εκλογές στο Νιου Χαμσάιρ για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, στον υποφήφιο που θα αντιμετωπίσει τον Τζορτζ Μπους στις προεδρικές εκλογές της 2ας Νοεμβρίου, δήλωσε ότι «ο Αλαν Γκρίνσπαν πρέπει να αντικατασταθεί επειδή στερείται πολιτικού θάρρους και δεν επικρίνει τον Μπους στο δημοσιονομκό έλλειμμα και στη μείωση των φόρων». Πρόκειται για πολιτικό «ξεπεσμό» του Χάουαρντ Ντιν. Το επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι που παίζει ο Ντιν αποκαλύπτει τον αδίστακτο λαϊκισμό του, τώρα που βλέπει να καταποντίζεται από τον σοβαρό Τζον Κέρι.
Είναι, πάντως, αλήθεια ότι από τότε που γνώρισα τον Αλαν Γκρίνσπαν τη σημαδιακή εκείνη ημέρα στη Wall Street όταν το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο ζούσε τη μαύρη τραγωδία του χρηματιστηριακού κραχ του Οκτωβρίου του 1987, εξαρτώ την εμπιστοσύνη μου για την πορεία της αμερικανικής και της παγκόσμιας οικονομίας κυρίως από τη δική του παρουσία στο τιμόνι της ισχυρότερης Κεντρικής Τράπεζας του κόσμου. Τότε πρόσφατα διορισμένος ο Αλαν Γκρίνσπαν διατηρήθηκε στη θέση του και από τον έξυπνο Μπιλ Κλίντον στην ηγεσία της FΕD.
Πάντα «θαύμαζα» την αλήθεια του κ. Γκρίνσπαν για την κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας. Φυσικά, αρχικώς με ενοχλούσαν, αλλά μετά με προσγείωναν οι απειλές και οι προειδοποιήσεις του… Βεβαίως, το σόου του Αλαν Γκρίνσπαν παιζόταν πάντα σε δόσεις. Ωστόσο, ο «ενάρετος κύκλος» ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας πάντα προστατεύοταν με θαυμαστό τρόπο εκ μέρους του.
Παράλληλα, για να διασφαλιστεί η πλανητική ηγεμονία της Αμερικής και να εξασφαλισθεί η υπεροχή της επιθετικής ισχύος, ο δεύτερος ισχυρότερος άνδρας στις ΗΠΑ μετά τον πρόεδρο, ο περισσότερο πολιτικοποιημένος τραπεζίτης δεν είχε ποτέ διστάσει να δηλώσει ότι «σε θέματα διεθνούς πολιτικής και μιλιταριστικής στρατηγικής δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η επίδρασή τους στην αμερικανική οικονομία». Ηταν η φράση που έγραψε νέα ιστορία…
Βεβαίως, και δεν δίστασε να πει την άποψή του πως ήταν ορθές οι γενναίες φορολογικές περικοπές ύψους 1,35 τρισ. δολαρίων από τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους, που ψηφίσθηκαν το 2001 στο Κογκρέσο και με τη βοήθεια ορισμένων Δημοκρατικών… Δηλαδή υπερασπίστηκε ένα επίμαχο πολιτικό θέμα που έχει γίνει ξανά και ξανά αντικείμενο έντονης διαμάχης. Ομως, δεν παρέλειψε ποτέ να προειδοποιήσει για τις συνέπειες της περαιτέρω χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής. Επισημαίνοντας ότι κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο μακροπροθέσμως την υγεία της οικονομίας.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες άντεξαν τις συνέπειες από την πτώση των μετοχών, τη μείωση των επενδύσεων και τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου, όμως κάποιες πιέσεις παραμένουν», επισήμανε. Αλλά, παρά την ευάλωτη κατάσταση της οικονομίας, δεν υπάρχει ανάγκη ώθησης της οικονομίας ούτε με νέα μείωση της φορολογίας ούτε με αύξηση των δαπανών.
Ηδη τα αναπτυξιακά μέτρα που έχουν ληφθεί είναι αρκετά. «H επιστροφή στο δημοσιονομικό περιβάλλον των συνεχών μεγάλων ελλειμμάτων θα σημάνει επιστροφή στην εποχή των υψηλών επιτοκίων, του χαμηλού επιπέδου των επενδύσεων και επιβράδυνσης της ανάπτυξης της παραγωγικότητας», προειδοποίησε ο Αλαν Γκρίνσπαν. Αυτά…