Καθαρά πολιτική διάσταση έχει πάρει στο παρασκήνιο η διαμάχη για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Κομισιόν, που θα διαδεχθεί τον Ρομάνο Πρόντι. Το πρόσωπο το οποίο θα βρεθεί στην κορυφαία θέση του εκτελεστικού μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα πρέπει αυτή τη φορά να βρίσκεται από πλευράς πολιτικών αντιλήψεων σε πλήρη αντιστοιχία με την πλειοψηφία που θα διαμορφωθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά τι εκλογές της 13ης Ιουνίου.
Αυτό αποτελεί μια άτυπη συμφωνία των πολιτικών σχηματισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μετά την επιμονή που επέδειξαν οι χριστιανοδημοκράτες -κυρίως οι Γερμανοί που έχουν και την αρχηγία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος- και οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούν να δουν για δεύτερη συνεχόμενη φορά να κερδίζουν στις εκλογές την πλειοψηφία μαζί με τους φιλελεύθερους και να επιλέγεται πρόεδρος ένας από την πλευρά των σοσιαλδημοκρατών (περίπτωση Πρόντι).
Στο πλαίσιο αυτό, στα κέντρα των ευρωπαϊκών αποφάσεων και ειδικότερα στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και το Παρίσι, το πολιτικό μαγείρεμα των ονομάτων έχει αρχίσει και οι υποψήφιοι για τη θέση του απερχόμενου κ. Πρόντι, όπως θα δούμε είναι αρκετοί.
Ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος της Κομισιόν δεν έχει αποσαφηνίσει τις προθέσεις του, εάν δηλαδή θα παραιτηθεί τον Απρίλιο -όπως θέλουν οι φήμες- για να τεθεί επικεφαλής της ιταλικής αντιπολίτευσης εν όψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Συνεργάτες του λένε ότι ο κ. Πρόντι σκέφτεται το ενδεχόμενο αυτό πολύ σοβαρά, θεωρώντας ότι του δίνεται τώρα μία σπάνια ευκαιρία να νικήσει κατά κράτος τον Μπερλουσκόνι, τον οποίο οι δημοσκοπήσεις στην Ιταλία τον φέρνουν ώς και 10 μονάδες κάτω. Γίνεται προφανές λοιπόν, ότι όποιος καβαλήσει το άλογο της αντιπολίτευσης στη φάση αυτή, θα αναδειχθεί πιθανότατα και πρωθυπουργός στις ιταλικές εκλογές του 2005. Γιατί λοιπόν να χάσει την ευκαιρία ο κ. Πρόντι…
Στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και το Παρίσι, θεωρούν σχεδόν βέβαιο ότι στις εκλογές του Ιουνίου την πλειοψηφία θα κερδίσει πάλι η πλευρά της χριστιανοδημοκρατίας μαζί με τους φιλελεύθερους και μάλιστα, πιθανόν με αυξημένη πλειοψηφία σε σχέση με τους ισχύοντες συσχετισμούς. Σημειώνεται ότι για πρώτη φορά στις επικείμενες ευρωεκλογές θα ψηφίσουν και οι πολίτες των χωρών της διεύρυνσης, των δέκα δηλαδή νέων κρατών μελών της E.E., που θα μετατοπίσουν τις ισορροπίες. Με το δεδομένο λοιπόν της κεντροδεξιάς επικράτησης -πλην φοβερού απροόπτου- το παιχνίδι που έχει αρχίσει να παίζεται, είναι σχεδόν στη μία μόνο πλευρά του πολιτικού χάρτη και έχει μεταξύ των πρωταγωνιστών της «κουζίνας» τους Γερμανούς και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Χανς Γκερντ Πέτερινγκ.
Πρώτη υποψηφιότητα που συζητείται τις ημέρες αυτές είναι του Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου. O κ. Γιούνγκερ είναι παλαιός υπουργός Οικονομικών και από τους πρωτεργάτες της ιδέας και του σχεδίου της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Είναι πολύ γνωστός φεντεραλιστής, οπαδός δηλαδή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μια ομοσπονδιακή βάση κατά κάποιο τρόπο όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Το μειονέκτημα γι’ αυτόν είναι ότι προέρχεται από μικρή χώρα, από την οποία μάλιστα υπήρξαν δυο ακόμη προεδρίες στην Κομισιόν, του κ. Σαντέρ και του κ. Γκαστόν Τορν παλαιότερα, οι οποίες δεν ήταν επιτυχημένες.
Δεύτερη υποψηφιότητα αποτελεί αυτή του καγκελάριου της Αυστρίας Γιόχαν Σούσελ. Το πλεονέκτημα γι’ αυτόν είναι ότι οι Γερμανοί, που θεωρούν πάντα τη χώρα του κοντά τους, επιθυμούν πολύ να τον υποστηρίξουν, αλλά η αλήθεια γι’ αυτόν είναι ότι δεν αναγνωρίζεται στον ευρωπαϊκό πολιτικό στίβο ως ισχυρή προσωπικότητα. Και αυτή τη φορά οι μεγάλες δυνάμεις είναι αποφασισμένες να στηρίξουν την προσπάθεια για την ανάληψη ξανά από την Κομισιόν, ενός ρόλου προωθητικής μηχανής για ολόκληρη την Ενωση. Τώρα που η E.E. θα αποτελείται από 25 μέλη, το στοίχημα της άσκησης μιας ευρωπαϊκής πολιτικής είναι ακόμη πιο δύσκολο. Μακάρι, που λέει ο λόγος, να βρισκόταν ένας δεύτερος Ντελόρ!
Τρίτη ισχυρή υποψηφιότητα που ακούγεται και θα την ήθελαν πολλοί οι Γερμανοί είναι του Βόλφκαν Σόιμπλε, πρώην αρχηγού του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας. Ιθύνων νους στα ευρωπαϊκά θέματα επί της εποχής του Κολ, με μεγάλη θέληση, είναι ο βασικός εισηγητής της πολιτικής αντίληψης για την Ευρώπη των «δύο ταχυτήτων». Το μειονέκτημα είναι ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να κερδίσουν την υπόθεση της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά 100% παζαρεύοντας να είναι και της ίδιας εθνικότητας. Αλλωστε, η συμφωνία που έχει γίνει μεταξύ του καγκελάριου Σρέντερ και του Γιόσκα Φίσερ, είναι να πάνε μαζί μέχρι τις γερμανικές εκλογές του 2006 και μετά ο αρχηγός των Πρασίνων να μεταπηδήσει στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. E, πόσοι Γερμανοί θα μαζευτούν πια στην κορυφή της E.E., με το δεδομένο ότι η θητεία της νέας Επιτροπής θα λήξει το 2009;
Τέταρτη υποψηφιότητα είναι αυτή του πρώην πρωθυπουργού του Βελγίου Ζακ Λικ Ντεάν. Είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Ντεάν φθάνει πολύ κοντά στη βρύση για να πιει νερό. Την προηγούμενη τον «έκοψε» σχεδόν την τελευταία στιγμή ο Βρετανός πρωθυπουργός Τζον Μέιτζορ και πήρε τη θέση του ο Σαντέρ. Εάν η επιλογή γίνει από τον κεντρώο χώρο των φιλελευθέρων, οι οποίοι όπως ωστόσο αναφέραμε συνεργάζονται με τους χριστιανοδημοκράτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τότε το πιθανότατο είναι στη θέση του επόμενου προέδρου της Κομισιόν να αναδειχθεί ο σημερινός πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φερχόσταντ. O ίδιος το επιδιώκει με συστηματικό τρόπο και θεωρείται κατά γενική παραδοχή επιτυχημένος.
Εκτός λίστας υποψηφίων ο K. Σημίτης
Η φημολογούμενη στην Ελλάδα -πριν από μήνες- υποψηφιότητα Σημίτη, δεν έχει σήμερα καμιά απολύτως τύχη, όπως εξελίσσονται τα πράγματα και με το δεδομένο ότι αλλού βρίσκεται το κέντρο βάρους του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης. H «K» και προ μηνών είχε υπογραμμίσει ότι τέτοια προοπτική δεν συζητείτο για αρκετούς λόγους στις Βρυξέλλες και στα άλλα κέντρα αποφάσεων. Ηταν συνεπώς λίγο παραφουσκωμένα τα όσα εκείνη την εποχή ακούγονταν, προφανώς για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης…