H στήλη αρνείται να δώσει πίστωση χρόνου στις «τζάμπα» υποσχέσεις της «νέας εποχής». Ναι. Οι υποσχέσεις είναι «τζάμπα», χωρίς συνέπεια, όπως μας δίδαξε και η «εποχή Σημίτη». H ψεύτικη αίσθηση ελπίδας ότι ως διά μαγείας θα αλλάξει η ωμή πραγματικότητα που μας κληροδότησε το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, που μοιράζεται χωρίς ενδοιασμούς από το 52χρονο «παιδί της αλλαγής», δεν με αφορά. Ενα επικοινωνιακό, πολιτικό και κοινωνικό ντελίριο, που με αφήνει αδιάφορη. Ιδέες γιαλαντζί με γενναιόδωρη αφέλεια συναίνεσης και διαλόγου. Αλλωστε, ο ψυχικός κόσμος της στήλης είναι άγριος και τρικυμιώδης. Οι εννιάποντες γόβες μου πατάνε στη σαθρή εικόνα χωρίς οίκτο και ενοχές. (Σ’ ευχαριστώ, Βύρωνα Πολύδωρα, που σκύβεις με τρυφερότητα πάνω στα γραπτά μου).
Οντως, σαν ανέκδοτο ακούγεται: «Βάζουμε εμπρός για τη νέα εποχή. Και όποιος θέλει ακολουθεί». O Γιώργος Παπανδρέου επιθυμεί διακαώς να μεταλλάξει το ΠΑΣΟΚ (καθώς στην ουσία ντρέπεται για τις «αναχρονιστικές» σοσιαλιστικές απόψεις) σε ολίγον Αμερικανικό και με ολίγη δόση «Τρίτου Δρόμου». Εντάξει, μπορείς να καγχάσεις, να οργιστείς, να γελάσεις, να σαρκάσεις, να αποστρέψεις το πρόσωπο στη συμπυκνωμένη παρακμή. Μα, υπάρχουν ακόμα ταξικές διαφορές εν έτει 2004; Εντάξει, οι πιστωτικές κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια μπορούν να λειάνουν τις διαφορές ακόμη και για τις «γκόμενες» της εξουσίας. Ομως μην παραμυθιάζεστε, πάντα θα ελλοχεύει η ανασφάλεια του πιστωτικού ορίου. Αυτού του είδους οι ανισόρροπες σχέσεις κρατάνε όσο ένα σουξέ της μιας εποχής.
Και όταν ξεβράζουν οι «τζάμπα» υποσχέσεις, μένει η ταπείνωση της υποχώρησης. Μετά τον κ. Σημίτη, και ο ηγέτης της γερμανικής «νεοδεξιάς» σοσιαλδημοκρατίας κ. Σρέντερ εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από την αρχηγία του κόμματος του SPD. Στο προσκήνιο επανήλθε ο πρώην αρχηγός των σοσιαλδημοκρατών, ο Οσκαρ Λαφοντέν. Οντως, η Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με την ίδια την οικονομική πραγματικότητα: το «Σύμφωνο της Σταθερότητας (και Ανάπτυξης)», του οποίου υπήρξε κεντρικός εμπνευστής της, και την ανεργία. O Σρέντερ παραβίασε τις υποσχέσεις του. Ομως, τώρα που οι οικονομικές επιδόσεις δεν είναι καλές, οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι καίριας σημασίας. Φυσικά, ο Σρέντερ είναι ένας κυνικά πραγματιστής πολιτικός, χωρίς τα ιδεολογικά συμπλέγματα του Λαφοντέν. H εκδίωξη του Λαφοντέν τον Μάρτιο 1999 παρομοιάζεται με την απόρριψη από τον Μιτεράν του σοσιαλιστικού δογματισμού όταν, ταπεινωμένος από τρεις υποτιμήσεις του φράγκου μεταξύ 1981-1983, εναγκαλίσθηκε την οικονομική ορθοδοξία…
Παρά το γεγονός ότι ο Σρέντερ και στο παρελθόν είχε εκμαυλίσει τις ιδέες του SPD στη λογική των βιομηχάνων, ούτε αυτό ήταν επαρκές! Οι συνέπειες της «ύφεσης» που οδήγησαν στη χρεοκοπία την «επιχειρηματική Γερμανία», η κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης, η οδυνηρή ήττα του ιστορικού συνδικάτου IG Metall και οι επιταγές του Μάαστριχτ, της ONE και του ευρώ εξανάγκασαν τους Σρέντερ και Φίσερ να προδώσουν τις αξίες της εργατικής τάξης. Οι μεταρρυθμίσεις στη φορολογία και στην αγορά εργασίας που αποτελούν τμήμα της «Agenda 2010», με ανοιχτό το κρίσιμο τμήμα των μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό, που προβλέπει περικοπές στις συντάξεις, ήταν η θραυλλίδα. H βάση επαναστάτησε και εκδίωξε τον Σρέντερ.
Β«Ψηφίστε εμένα»… κραυγάζουν οι υποφήφιοι για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών γιατί «εγώ μπορώ να κερδίσω καλύτερα τον Τζορτζ Μπους» στις προεδρικές εκλογές της 2ας Νοεμβρίου. Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα μεταξύ των Δημοκρατικών υποψηφίων στις προκριματικές εκλογές που διεξάγονται στις ΗΠΑ, καθώς, όπως φαίνεται, οι ψηφοφόροι το προτιμούν, εξαναγκάζοντας τα επιτελεία στρατηγικής να εγκαταλείψουν τις επίμαχες απόψεις για τον πόλεμο στο Ιράκ και για τον «εφιάλτη» της τρομοκρατίας ή ακόμη και τις κρίσιμες προγραμματικές θέσεις για το Ασφαλιστικό και το σύστημα Υγείας.
Αυτή η πρωτοφανής διαφοροποίηση είναι το αποτέλεσμα μιας χώρας που έχει διχαστεί τόσο έντονα μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών περισσότερο από κάθε άλλη φορά σε μια γενιά. O Τζορτζ Μπους ο νεότερος έχει γίνει η αιτία αλλά και το σύμβολο αυτού του διχασμού. H διαπίστωση ότι οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι αντιπαθούν έντονα τον Τζορτζ Μπους ενισχύεται διαρκώς μέχρι σήμερα σε όλες τις προκριματικές που διεξήχθησαν σε εννέα Πολιτείες. Το μίσος προς τον Αμερικανό πρόεδρο ξεπερνάει την κλασική πολιτική αντιπάθεια που διαχωρίζει τα δύο κόμματα, καθώς τροφοδοτείται από την αγανάκτηση ότι τους «έκλεψε» τη νίκη στις εκλογές του 2000 και από την απέχθεια προς την αντιδραστική προπαγάνδα μιας επικίνδυνης νεοδεξιάς μέσω των MME.
H καταλυτική δύναμη του ψεύδους μέσω της τηλεοπτικής εικόνας έχει επηρεάσει τις μάζες του αμερικανικού λαού υπέρ του Μπους. «O Μπους με τις φοροαπαλαγές του έχει κερδίσει τον μέσο Αμερικανό και, επιπλέον, τον έχει πείσει ότι είναι ο μόνος αξιόπιστος υπερασπιστής των οικογενειακών αξιών, των ηθικών αρετών και της ατομικής ελευθερίας»!!! «Οι συντηρητικοί είναι οι μόνοι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς και ο Τζορτζ Μπους είναι ένας φιλεύσπλαχνος συντηρητικός», υποστηρίζουν τα «πουλημένα» MME. Αυτήν, λοιπόν, την τηλεοπτική εικόνα που έχει «τυφλώσει» τους Αμερικανούς, την μισούν οι Δημοκρατικοί.
Τώρα ο 68χρόνος Τζον Κέρι φαίνεται να πείθει ότι μπορεί να προσελκύσει εκτός από τους Δημοκρατικούς, και φιλελεύθερους Ρεπουμπλικανούς, κι έτσι να νικήσει τον Μπους στις εκλογές του Νοεμβρίου. Από μια σειρά δημοσκοπήσεων προκύπτει ότι ο κ. Κέρι θα κέρδιζε τον Μπους, αν οι προεδρικές εκλογές διενεργούνταν τώρα και οι δύο τους ήταν αντίπαλοι. O γερουσιαστής της Μασαχουσέτης θα επικρατούσε του κ. Μπους με 54% έναντι 46%, σύμφωνα με δημοσκόπηση του CΝκαι της εφημερίδας «USA Today», ενώ το περιοδικό «Newsweek» κάνει συντηρητικότερες προβλέψεις για προβάδισμα 48% του κ. Κέρι έναντι 46% του κ. Μπους.
Ωστόσο, παρά την εθνική απήχηση που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις υπέρ του Τζον Κέρι, τον περιμένει ένας «καυτός» Φεβρουάριος και η «σούπερ Τρίτη (2 Μαρτίου), με πληθώρα προκριματικών ψηφοφοριών σε μεγάλες και κρίσιμες Πολιτείες, όπως η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη, που δίνουν πολλούς και πολύτιμους εκλέκτορες. Να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ένας υποψήφιος για να κερδίσει το χρίσμα στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο στη Βοστώνη πρέπει να έχει εξασφαλίσει από τις προκριματικές εκλογές 2.161 εκλέκτορες, η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη τού εξασφαλίζουν τους 1.346. Ενώ καραδοκεί ο (αγαπημένος της στήλης και φυσικά όλων των MME της Ουάσιγκτον) γερουσιαστής της Βόρειας Καρολίνας Τζον Εντουαρντς. Ωραίος, με γοητευτικό χαμόγελο και μαχητική παρουσία.
Πάντως, στη σύγχρονη ιστορία, κανένας υποψήφιος που έχει τόσες νίκες στην αρχή (κέρδισε τις επτά από τις εννέα Πολιτείες) όπως ο Κέρι, δεν έχασε το χρίσμα. O Τζον Κέρι είναι, πλέον, το αδιαμφισβήτητο φαβορί. Ομως οι Ρεπουμπλικανοί τού Μπους θυμίζουν ότι ο τελευταίος Δημοκρατικός από τη Μασαχουσέτη που διεκδίκησε την προεδρία ήταν ο Μάικλ Δουκάκης, το 1988, ο οποίος ηττήθηκε εύκολα από τον πατέρα Μπους. Ομως είναι αλήθεια ότι από το 1960 και μετά τον Τζον Κένεντι, κανένας Δημοκρατικός βοειοανατολικής Πολιτείας δεν κέρδισε την προεδρία των ΗΠΑ.