Επιτέλους, η υγιής αντίδραση «των μαζών» φαίνεται να περιφρονεί εκείνους που είχαν ξεθεωθεί να υπηρετούν την «εποχή Σημίτη». Απομένει να δούμε την ερχόμενη Κυριακή τι επιφυλάσσουν τώρα για όσους έχουν υπογράψει ιδεολογική σύμβαση με την «εποχή Γιώργου Παπανδρέου»… Πάντως, ο ασπασμός της «οικονομίας της αγοράς» από τον Μίμη Ανδρουλάκη είναι φαιδρός. Αυτά, όμως, είναι «ψιλά» γράμματα για τους «πολέμαρχους» που διαγκωνίζονται για τη δική τους πολιτική σωτηρία. Αραγε δεν γνωρίζουν(;) ότι οι ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις με τις οποίες παραμυθιάζουν τον Ελληνα έχουν ήδη συντριβεί στην κοιτίδα τους;
Να επισημανθεί ότι ο μονεταριστής Μίλτον Φρίντμαν (Νόμπελ Οικονομίας 1976), τον οποίο δοξάζουν, έχει προβλέψει στους Financial Times (Ιούνιος 2003) ότι θα διαλυθεί η Ευρωζώνη εντός των προσεχών 10-15 ετών. Αξίζει να θυμίσω ότι ο Φρίντμαν είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους ηγέτες ήδη από το 1998, όταν οραματίζονταν την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, πως οι οικονομίες τους δεν έχουν την απαιτούμενη ευλυγισία ούτε καν τα κοινά χαρακτηριστικά υποδομής για να ανθέξουν στους επαπειλούμενους κραδασμούς. Δυστυχώς, οι Γερμανοί και οι «δυστυχείς» υπόλοιποι σε κάτι έπρεπε να πιστεύουν… H ONE είναι «κακή ιδέα», είχε επισημάνει ο Μίλτον Φρίντμαν, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να προηγηθεί η Πολιτική της Νομισματικής Ενωσης.
Τα «παιχνίδια» των Αμερικανών είναι γνωστά, αλλά και με τη δύναμη του χρήματος μπορούν και προκαλούν την οικονομική και χρηματιστηριακή εξόντωση της Ευρώπης της ONE. H σύγκρουση των Γαλλο-Γερμανών με τον Μπους πριν από ένα χρόνο άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» για να επωφεληθεί η αμερικανική κερδοσκοπία και να τους πλήξει με την υποτίμηση του δολαρίου και την ενίσχυση του ευρώ. Βρήκε την ευκαιρία να δράσει εκμεταλλευόμενη τις αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις, τον διχασμό της Ευρώπης και τη σύγκρουσή της με την Αμερική του Μπους. Τα «βρώμικα» χαρτοφυλάκια και το hot κερδοσκοπικό χρήμα αλώνισαν, εξοντώνοντας οικονομίες και λαούς.
Τώρα το ενδεχόμενο της διάλυσης της Ζώνης του Ευρώ συμμερίζεται και ο Γερμανός οικονομολόγος Joachim Fels, της MorgaStanley, που σε πρόσφατη έκθεσή του υποδηλώνει ότι το μέλλον του ευρώ δεν είναι εγγυημένο!!! «Ηρθε η ώρα, οι μακροπρόθεσμοι επενδυτές να αρχίσουν να αναρωτιούνται τι θα συμβεί αν η Ευρωζώνη διαλυθεί», έγραψε. Οι χώρες-μέλη της ONE μπορεί να αποφασίσουν να κρατήσουν το ευρώ αποδυναμωμένο, σε μια όμως υπολειτουργούσα Ενωση, υποστηρίζει τώρα ο Joachim Fels που ήταν από τους φανατικότερους θιασώτες της δημιουργίας της ONE και του ευρώ. Αμέσως αντέδρασε ο «πατέρας του ευρώ», ο νομπελίστας καθηγητής Ρόμπερτ Μαντέλ, υποστηρίζοντας στην ιστοσελίδα του ότι «η πιθανότητα να διαλυθεί η ONE είναι πολύ μικρότερη από αυτήν της πλήρους κατάρρευσης του δολαρίου».
Πάντως, η στήλη αν είχε να διαλέξει μεταξύ της πιθανής μακροχρόνιας επιβίωσης ευρώ ή δολαρίου, τα χρήματά της θα τα τοθετούσε στο δολάριο.
Φυσικά, ακόμη και αυτοί οι αθεράπευτοι ΟΝΕτικοί έχουν αρχίσει να τα χάνουν. Οταν, βεβαίως, ήρθε η ώρα να «πείσουν» πως δεν αποδέχονται η διαχείριση του ευρώ να γίνεται από τους κεντρικούς τραπεζίτες και ξεγελώντας τους εαυτούς τους πως δεν αποδέχονται να λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ενωση του Μάαστριχτ με βάση το μονεταριστικό μοντέλο, ήρθαν τα πάνω-κάτω. Προκειμένου να δείξουν οι Γαλλο-Γερμανοί πως έσπασαν με πολιτική παρέμβαση, επιτέλους, το μονοπώλιο της χάραξης της «οικονομίας του ευρώ» από τους τραπεζίτες, απλώς παραπαίουν. H κρίση βύθισε τη Γερμανία στο «σύνδρομο του ισχυρού ευρώ» και έσπειρε τον πανικό. Και τώρα οι Γαλλο-Γερμανοί κλαίγονται πως το ισχυρό ευρώ θα πλήξει τις εξαγωγές τους. «Θεία Δίκη», λοιπόν. Είναι αυτοί οι ίδιοι οι Γαλλο-Γερμανοί που υποτίθεται πως με τη δημιουργία του ευρώ θα έβαζαν ένα τέλος στις βδελυρές «ανταγωνιστικές υποτιμήσεις» της λιρέτας, της πεσέτας και των λοιπών νομισμάτων…
Αφού… είχαν προσφέρει φρούδες ελπίδες πως χάρη στο ευρώ θα αντιμετωπισθούν όλα τα δεινά και η μάστιγα της ανεργίας. Οι φωνές της ανεργίας έγιναν κραυγές στη Γερμανία, με συνέπεια ο Σρέντερ να μην αντέχει πολιτικά την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων. Οι ταπεινωτικές ήττες του SPD και του σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου είναι όντως οδυνηρές. Αλλά θα πρέπει να επισημανθεί πως η γερμανική βιομηχανία δεν κάνει πειράματα… ούτε γοητεύεται από «σοσιαλιστικούς» οικονομισμούς και «τρίτους δρόμους». H στήλη έχει γράψει άπειρες αναλύσεις. οι Γερμανοί επανεξέλεξαν(!) τον Σρέντερ στις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου. H αντιαμερικανική (δήθεν αντιπολεμική) έκρηξη του Σρέντερ όντως τον διέσωσε. Ομως, τώρα, ακόμη και οι Γερμανοί τον κατάλαβαν.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αποδοκιμάζουν εντονότερα πλέον αυτούς που τους είχαν υποσχεθεί «τον παράδεισο που τους περιμένει». Φαίνεται πως δεν είναι τελικώς διατεθειμένες να πληρώσουν το ακριβό τίμημα επί μακρόν. Το αδύνατο, όπως έχει ειπωθεί, απλώς χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Ωστόσο, η προσπάθεια να μειωθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος σε αδύνατες οικονομίες όπως της Ελλάδος, είναι σαν την προσπάθεια των πολιτικών φυλακισμένων της Τουρκίας να αναπνεύσουν τον αέρα της ελευθερίας κοιτώντας προς τη δυτική κατεύθυνση και του ισλαμιστή Ερντογάν να απεγκλωβισθεί από το κεμαλικό κατεστημένο. Φυσικά, σε όλες τις περιπτώσεις το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η πολιτική βούληση, αλλά η αριθμητική. Πράγματι η σκληρή οικονομική πραγματικότητα έκρινε κάποτε αδύνατο το όραμα της ONE. Αδύνατο; Φυσικά σχεδόν αδύνατο για αρκετές χώρες, προοπτική που ισοδυναμούσε όμως με αποτυχία του όλου εγχειρήματος… Ξεπεράστηκε, όμως, με τη «δημιουργική λογιστική». Και τώρα συνθλίβει…
Και για την Ελλάδα ο κ. Πρόντι έχει δηλώσει: «Δεν μπορούμε πλέον να ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι δαπάνες θα φέρουν την ανάπτυξη, όταν τα δημόσια οικονομικά ασθενούν»! Τώρα τη θέση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έχει πάρει για την Ελλάδα η Κομισιόν. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναζητείται αρκετά ευγενικός αλλά και σαφής τρόπος για να τεθεί το βασικό ερώτημα πόσο πίσω έχει πάει η ελληνική οικονομία μετά την «ψευδή» απεικόνισή της. Παράδειγμα, τα σχόλια του αρμόδιου για την ONE επιτρόπου Σόλμπες σχετικά με το δημόσιο χρέος, συνέβαλαν στην πεποίθηση που ήδη είχε δημιουργηθεί στο διεθνές κύκλωμα ότι η Αθήνα κρύβει πολλές απάτες. Ομοίως, φορείς διαμόρφωσης της εξειδικευμένης κοινής γνώμης, που κάποτε υποστήριζαν την αξιοπιστία της ελληνικής σταθεροποίησης, αρχίζουν να αναπτύσσουν έναντι της Ελλάδος τα αντανακλαστικά του τραμπουκισμού του παρελθόντος. Μια από τις λιγότερο άμεσες, όμως από τις λογικά περισσότερο επικίνδυνες παρενέργειες της κρίσης του Δημοσίου, και μάλιστα του εξωτερικού χρέους, είναι ότι η Ελλάδα θα βρεθεί τους μήνες που έρχονται στο κέντρο ενός αυτοτροφοδοτούμενου κύκλου παρεμβάσεων και δυσμενών εξελίξεων.