Με ένα στόλο αποτελούμενο από 12 μοντέλα T της Ford, ο Γουόλτερ Τζέικομπς άνοιγε στο Σικάγο, στα 1918, την επιχείρηση ενοικίασης αυτοκινήτων που θα ονομαζόταν Hertz και έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη εταιρεία του κόσμου στον κλάδο της. Το 1923, ο Τζέικομπς πώλησε την πρωτοποριακή του επιχείρηση στον Τζον Χερτζ. Ηταν η πρώτη από μια μακρά σειρά ιδιοκτησιακών αλλαγών, μιας αλυσίδας της οποίας ο τελευταίος κρίκος προστέθηκε προ ημερών, με την ανακοίνωση ότι η Ford Motor Company, βασική ιδιοκτήτρια της Hertz από το 1985, θα πωλήσει την επιχείρηση αυτή σε κοινοπραξία τριών ιδιωτικών εταιρειών επενδύσεων, σε μια συμφωνία ύψους 15 δισ. δολαρίων σε ομόλογα και μετοχές.
Πρόκειται σαφώς για τη μεγαλύτερη τέτοια συμφωνία μετά την αμφιλεγόμενη εξαγορά της RJR Nabisco αντί 25 δισ. δολαρίων, το 1989. Ομως, είναι απίθανο να παραμείνει η μεγαλύτερη για καιρό. Οι ιδιωτικές εταιρείες επενδύσεων (οι οποίες αγοράζουν μεγάλα μερίδια, που τους εξασφαλίζουν τον έλεγχο επιχειρήσεων, συχνά καθιστώντας εισηγμένες εταιρείες… μη εισηγμένες) συγκεντρώνουν τεράστια ποσά από επενδυτές και επιδεικνύουν ιδιαίτερη προθυμία συνεργασίας, σε μια εποχή που ο δανεισμός είναι φθηνός και εύκολος – οι αγοραστές της Hertz, π.χ., δανείζονται άνω των 12 δισ. δολαρίων. Μάλιστα, κάποιοι φοβούνται ότι οι εταιρείες αυτές διαθέτουν τόσο πλεόνασμα ρευστού ώστε καταβάλλουν υπέρογκα ποσά για τις επιχειρήσεις που επιθυμούν να εξαγοράσουν.
Για να αποκτήσει τη Hertz, η κοινοπραξία των Clayton, Dubilier & Rice (CDR), Carlyle Group και Merrill Lynch Global Private Equity χρειάστηκε να εξουδετερώσει ανταγωνιστική κοινοπραξία και το αρχικό σχέδιο της Ford να διαχωρίσει την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων μέσω δημόσιας εγγραφής. Με τις βασικές δραστηριότητές της, εκείνες της κατασκευής αυτοκινήτων, να παρουσιάζουν πρόβλημα, η Ford χρειάζεται τα χρήματα. Και μια δημόσια εγγραφή δύσκολα θα την απάλλασσε από το 20% των μετοχών της εταιρείας ενοικίασης, έναντι του 100% που πωλεί σήμερα η Ford στην κοινοπραξία.
Κάποιοι αναλυτές θεωρούν την πώληση ως ένδειξη μιας ευπρόσδεκτης προθυμίας της Ford να λύσει τα προβλήματά της. Η αυτοκινητοβιομηχανία πρόσφατα αναδιάρθρωσε την ανώτατη διοίκησή της, κυρίως προάγοντας τον Μαρκ Φιλντς στη θέση του επικεφαλής των δραστηριοτήτων της στη Βόρεια Αμερική.
Ομως, η πώληση είναι κάτι περισσότερο από την ανάγκη της Ford για χρήματα. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν διακρίνουν πλέον μεγάλη προστιθέμενη αξία στην κατοχή μιας επιχείρησης ενοικίασης, ενώ οι επιχειρήσεις ενοικίασης δεν διαβλέπουν μεγάλο όφελος από τη σύμπραξή τους με μια αυτοκινητοβιομηχανία. Οι αυξανόμενες πιέσεις που δέχονται οι αυτοκινητοβιομηχανίες για καλύτερες χρηματοοικονομικές επιδόσεις έχουν περιορίσει το ενδιαφέρον για την πώληση πολλών αυτοκινήτων σε φθηνή τιμή, όπως συμβαίνει με τις εταιρείες ενοικίασης. Πρόσφατα, οι τιμές που χρεώνουν στις τελευταίες έχουν αρχίσει να αυξάνονται. Και την ίδια στιγμή, η αγορά ενοικίασης αυτοκινήτων, που άλλοτε ήταν κυρίως μια συλλογή τοπικών μονοπωλίων, καθίσταται έντονα ανταγωνιστική. Οι εταιρείες ενοικίασης -κάποιες εκ των οποίων αντιμετωπίζουν τελευταία οικονομικά προβλήματα- δεν μπορούν πλέον να γίνονται «δοχείο απορριμμάτων» για το ανεπιθύμητο απόθεμα των αυτοκινητοβιομηχανιών.
Οι νέοι ιδιοκτήτες της Hertz πιστεύουν ότι μπορούν να βελτιώσουν τα περιθώρια κερδοφορίας αν η ζήτηση παραμείνει ισχυρή, κάτι που προφανώς θα ισχύσει εφόσον τίποτα δεν εμποδίζει την αύξηση της αεροπορικής κίνησης (κύρια πηγή πελατών των εταιρειών ενοικίασης).
Η βασική πρόκληση για την κυριότερη αρμόδια μιας τέτοιας εξέλιξης, τη CDR, θα είναι η διατήρηση καλών σχέσεων με τα άλλα μέλη της κοινοπραξίας. Φαίνεται, πάντως, ότι η CDR πιστεύει πλέον πως χάρις στους κανόνες περί διασποράς των δραστηριοτήτων, που διέπουν σήμερα τις ιδιωτικές εταιρείες επενδύσεων, ο μόνος τρόπος να επιτύχει κανείς μεγάλες συμφωνίες είναι η σύναψη συμμαχιών.