Αντιφατικά μηνύματα εξέπεμψε η κυβέρνηση με την πρόσφατη απόφασή της να καλύψει τους τόκους που θα έχαναν τα Ταμεία αν συμφωνούσαν με τις προτάσεις τις J.P. Μorgan.
Από τη μία πλευρά ικανοποίησε τους ασφαλισμένους στα υπό κρίσιν Ταμεία που φοβήθηκαν ότι η υπόσταση των συντάξεων και των άλλων παροχών στις οποίες προσβλέπουν -και για τις οποίες έχουν πληρώσει κρατήσεις με επίπονο τρόπο- είχε διακινδυνεύσει σοβαρά. Επίσης, έδειξε ότι όταν υπάρχει ανάγκη (έστω κι αν η «καταστροφή» προήλθε από λαθροχειρία ή και ανοησία) το κράτος είναι «παρών» για να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Οπως αποζημιώνεται ο αγρότης του οποίου η σοδειά καταστράφηκε από μια θεομηνία έτσι και ο απλός ασφαλισμένος καλύπτεται από το πλήγμα της κλοπής.
Παράλληλα, η κυβέρνηση επιχειρεί με τον τρόπο αυτό να κλείσει ένα θέμα που την πληγώνει. Εχοντας θέσει τον πήχυ αδιανόητα ψηλά στα θέματα της ηθικής ακεραιότητας και της χρηστής διοίκησης έγινε βορά στην αντιπολίτευση που, ήδη από πολλά χρόνια, παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι με πρωτοφανή (λαϊκίστικη) δεινότητα.
Περιμένουν δε στο Μέγαρο Μαξίμου ότι η άρση του αδιεξόδου θα δημιουργήσει πολιτικό «μαξιλάρι», αν δεν φέρει και απτά πολιτικά οφέλη. Αλλωστε, για τους πολίτες ο προϋπολογισμός είναι μια απομακρυσμένη έννοια και το δημόσιο χρήμα κάτι που ήδη έχει χαθεί από τις τσέπες τους. Η επιστροφή ενός ποσού από τα δημόσια ταμεία στους ασφαλιστικούς οργανισμούς δεν δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς.
Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά.
Πρώτον, η κυβέρνηση δείχνει ότι γονάτισε κάτω από την πίεση της αρνητικής δημοσιότητας των τριών τελευταίων μηνών. Επιχειρεί να κλείσει τώρα το θέμα όπως όπως, με κόστος -ευτυχώς- ολίγων εκατομμμυρίων ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων, αλλά με προφανή στόχευση τις επερχόμενες εκλογές. Το διακύβευμα είναι τόσο σημαντικό ώστε να μην χωρούν λεπτότητες.
Θα μπορούσε, λόγου χάριν, να χρησιμοποιηθεί η διεθνής πεπατημένη για τις υποθεσεις όπου ένας μεγάλος οργανισμός, όπως η JP Morgan, εισέρχεται σε μια αθέλητη περιπέτεια. Στις περιπτώσεις αυτές ο ιδιωτικός οργανισμός επωμίζεται το κόστος υπό τον μανδύα είτε της «κοινωνικής προσφοράς» είτε των «πολιτικών πιέσεων» και η εμπλεκόμενη κυβέρνηση βγαίνει αλώβητη. Με τη λήξη του ατυχούς περιστατικού ο ιδιωτικός οργανισμός ξαναμπαίνει στο παιχνίδι έτσι ώστε η συγκεκριμένη ζημιά να καλύπτεται, αίφνης, από μια ελαφρά αυξημένη δραστηριότητα… Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Δεύτερον, η κυβέρνηση επανέφερε στο προσκήνιο πρακτικές τις οποίες στηλίτευε στο παρελθόν και τις οποίες έχει πληρώσει η Ελλάδα ακριβά. Ποιος δεν θυμάται τον απίθανο εκείνο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων που είχε μαζέψει υπό τη σκέπη του κλινικά νεκρές επιχειρήσεις που διατηρούνταν στη ζωή αιμοδοτούμενες από τον κρατικό προϋπολογισμό για καθαρά πολιτικούς λόγους; Η ίδια συλλογιστική εφαρμόζεται και στα ομόλογα.
Τρίτον, πείθει και τον πιο πιστό οπαδό της ότι διαθέτει διαφορετικά μέτρα και σταθμά για την κάθε περίπτωση. Ενώ, για παράδειγμα, επέδειξε εξαιρετική αντοχή στο να μη δαπανήσει κονδύλια για το (από πολλές πλευρές απαράδεκτο αλλά, κοινωνικά ευαίσθητο) επίδομα θέρμανσης, σπεύδει τώρα να καλύψει τις αποδόσεις των αμαρτωλών επενδύσεων ορισμένων Ταμείων. Ετσι, υπονομεύει την αξιοπιστία της απέναντι σε εκείνους τους πολίτες που έχουν -μόνιμη- οικονομική ανάγκη για να ικανοποιήσει τη δική της -πρόσκαιρη- πολιτική ανάγκη.
Μια πιο… κάθετη θέση θα οδηγούσε στα εξής: η κυβέρνηση επιμένει στον θεσμικό της ρόλο, διατηρώντας απόσταση από τις αποφάσεις των διοικήσεων των Ταμείων, έστω κι αν τις έχει διορίσει η ίδια. Ταυτόχρονα πιέζει για τη δικαστική εξιχνίαση της απάτης (ή της ανοησίας) και στέλνει τους όποιους ενόχους στη φυλακή. Ταυτόχρονα, επιδιώκει την απόσπαση αποζημιώσεων από εκείνους που συμμετείχαν στο δράμα. Απλά και ξεκάθαρα. Και, φυσικά, θεσμοθετεί άμεσα την ανάδειξη διοικήσεων στα Ταμεία με τρόπο διαφανή, μη κομμματικό και αξιοκρατικό. Το θέμα κλείνει χωρίς πολιτική ζημιά, εκτός ίσως από το ζήτημα της αρχικής επιλογής των διοικήσεων που έφταιξαν. Και η χώρα επιστρέφει στην αναζήτηση λύσεων για τα πραγματικά μεγάλα προβλήματά της. Αλλά, δυστυχώς…