Εχει κάτι αμερικανικό επάνω της η Barilla, η μεγαλύτερη παρασκευάστρια ζυμαρικών στον κόσμο, και δεν είναι άλλο από το μέγεθός της. Η εταιρεία πριν από δέκα χρόνια δήλωσε ότι δεν της αρκούσε να ταΐζει τις ιταλικές οικογένειες με σπαγγέτι και φαρφάλες και ήθελε να βάλει πλώρη για τη Δύση. Σήμερα πρωτοπορεί στην αμερικανική αγορά, διατηρώντας το 25%, ενώ πριν από λίγες ημέρες εγκαινίασε το δεύτερο εργοστάσιό της εκεί. Βρίσκεται στο Εϊβον στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Κάθε χρόνο προβλέπεται ότι θα παράγει περί τους 50.000 τόννους ζυμαρικών και τα σχέδιά της έγκεινται στο να διπλασιάσει την παραγωγική της ικανότητα την προσεχή διετία.
Η Βarilla ευελπιστεί να εξισώσει την παραγωγή του εργοστασίου στο Εϊβον με εκείνη του πρώτου της αμερικανικού εργοστασίου στο Αμις της Αϊόβα. «Επιλέξαμε την τοποθεσία τους Αμις, γιατί γειτνιάζει με το σιτάρι, που χρειαζόμαστε, ενώ η τοποθεσία του Εϊβον γειτνιάζει με τις αγορές μας», παρατηρεί ο Γκουίντο Μπαρίλα, πρόεδρος του ομίλου, ο οποίος οικογενειοκρατείται.
Πάντως, όσο σημαντικά κι αν είναι τα επιτεύγματα της Barilla στις ΗΠΑ, ο βασικός της πόλος παραμένει η Ιταλία. Στην εκεί αγορά ελέγχει το 40% για τα ζυμαρικά από σιμιγδάλι και το 45% για τα ζυμαρικά από αυγά. Και στην Ιταλία η Barilla κάνει πράγματα σε μαζική κλίμακα.
Το εργοστάσιό της κοντά στην Πάρμα, το οποίο δεσπόζει στην περιοχή εκείνη, είναι και το μεγαλύτερο του κόσμου. Οι δεκαεννέα γραμμές παραγωγής παρασκευάζουν 300.000 τόνους ζυμαρικών με στοιχεία του 2006, ήτοι το 25% της παγκόσμιας παραγωγής της. Σε αυτούς τους 300.000 τόνους περιλαβάνονται και 10.000 τόνοι τορτελίνια, που θεωρούνται ιταλική σπεσιαλιτέ. Ενας νέος μύλος, ο οποίος θα παράγει σιμιγδάλι από σκληρό σίτο και θα είναι ο μεγαλύτερος του είδους του στον κόσμο, θα αρχίσει να προμηθεύει το εργοστάσιο από το 2008. Η Barilla διαθέτει ακόμη δυο εργοστάσια στην Ιταλία και από ένα στην Ελλάδα, την Τουρκία και το Μεξικό.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι τα ζυμαρικά η πρωτεύουσα δραστηριότητα της Barilla. Οταν ο Πιέτρο Μπαρίλα άνοιξε το πρώτο εργαστήριο/κατάστημα στην Πάρμα το 1877 δεν πωλούσε μόνο «πάστα» αλλά και ψωμί. Η παρασκευή ψωμιού έληξε για την εταιρεία το 1952 και ξεκίνησε και πάλι το 2002, όταν ο Γκουίντο Μπαρίλα αγόρασε μεγάλο μερίδιο στη γερμανική αρτοπoιία Kamps. To 2006 η αρτοποιΐα συνεισέφερε 1,2 δισ. ευρώ στον τζίρο των 4,1 δισ. ευρώ αλλά τίποτε στα λειτουργικά κέρδη των 480 εκατομμυρίων.
Εντούτοις, το πιο κερδοφόρο τμήμα του ομίλου είναι η αρτοποιΐα Mulino Bianco που αποτελεί αμερικανική επινόηση. Το 1971 οι δραστηριότητες επωλήθησαν από τη Barilla στην W.R.Grace, η οποία τη μεταπώλησε στους Ιταλούς το 1979. Εν τω μεταξύ είχε δημιουργήσει το εμπορικό σήμα Mulino Bianco και όταν η Barilla το παρέλαβε, προώθησε εκστρατεία διαφημιστική για τα προϊόντα της αρτοποιίας και τα ζυμαρικά της. Πάντως, η εταιρεία φαίνεται ότι έπεισε τους Αμερικανούς να καταναλώνουν ζυμαρικά, επηρεασμένοι και από τη στροφή στη μεσογειακή διατροφή. Η κατανάλωση αυτή τριπλασιάστηκε την τελευταία 20ετία στα 9 κιλά κατά κεφαλήν το χρόνο, αλλά δεν φθάνει φυσικά εκείνη των Ιταλών στα 27 κιλά…