Οι τραπεζίτες στις δημόσιες συζητήσεις τους θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους για τα προβλήματα τους, αλλά πίσω από τα φώτα στρέφουν τα βέλη τους στους συντάκτες των λογιστικών προτύπων, οι οποίοι τους αναγκάζουν στην καταγραφή μεγάλων ζημιών.
Τα λογιστικά πρότυπα προβλέπουν την αποτίμηση κάποιων περιουσιακών στοιχείων σύμφωνα με το τι θα πλήρωνε ένας τρίτος για την απόκτησή τους, και όχι την τιμή που θα επιθυμούσαν οι διευθυντές των τραπεζών. Για τον λόγο αυτό, οι τράπεζες ασκούν πίεση, αμφισβητώντας την ανεξαρτησία των συντακτών των προτύπων. Οπως υποστηρίζουν, αν οι τράπεζες δεν κοστολογήσουν τα «τοξικά»» προϊόντα σε τιμές που θα προσελκύσουν αγοραστές, η ανάκαμψή τους θα είναι ακόμα πιο δύσκολη.
Το Συμβούλιο Λογιστικών Προτύπων των ΗΠΑ (FASB) προέβη σε χαλάρωση των λογιστικών κανόνων, δίνοντας στις τράπεζες περισσότερη ελευθερία στην αξιολόγηση των δύσκολων προς ρευστοποίηση προϊόντων και περισσότερη ευελιξία στην αποτίμηση των απωλειών των μακροπρόθεσμων περιουσιακών στοιχείων στους ισολογισμούς τους.
Οι Ευρωπαίοι υπουργοί, βλέποντας τις κινήσεις των ομολόγων τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, απαίτησαν αντίστοιχη μεταχείριση από τον οργανισμό Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (ΙΑSΒ).
Η επανεκκίνηση της σωστής λειτουργίας του συστήματος προϋποθέτει την αναγνώριση και αντιμετώπιση των ζημιών. Το νέο σχέδιο των ΗΠΑ για την αγορά «τοξικών» προϊόντων δεν θα δουλέψει, αν οι τράπεζες δεν αποτιμήσουν τα προϊόντα τους σε επίπεδα που θα προσελκύσουν αγοραστές. Επιτυχημένες αγορές απαιτούν ανεξάρτητους και μαχητικούς διαμορφωτές λογιστικής πολιτικής. Ο FASB και ο IASB τηρούν αυτές τις συνθήκες ενάντια στην επιθετική συμπεριφορά των ειδικών συμφερόντων. Αλλά αν συνεχίσουν την προσπάθεια κατευνασμού της κριτικής, θα προκαλέσουν πιέσεις για περισσότερες παραχωρήσεις. Θα πρέπει λοιπόν να εξουδετερώσουν τις πιέσεις, με το να ξεκαθαρίσουν ότι η δουλειά τους δεν είναι να ρυθμίσουν τις τράπεζες, αλλά να τις αναγκάσουν να αποκαλύψουν ακριβείς πληροφορίες. Ο ρόλος των επενδυτών και των λογιστών είναι να εγγυώνται την αντικειμενικότητα των ισολογισμών και να αμφισβητούν τα κίνητρα των μάνατζερ. Η τραπεζική φερεγγυότητα πρέπει να κρίνεται βάσει των απόψεων των ρυθμιστικών οργάνων και των επενδυτών, και όχι βάσει όσων δηλώνει ένας τραπεζικός ελεγκτής.