Ενα χρόνο μετά την παρ’ oλίγον ελεύθερη πτώση της οικονομίας, υπάρχουν ενδείξεις ότι ξαναστέκεται σταδιακά στα πόδια της. Ομως, η αίσθηση ασφάλειας των Αμερικανών έχει κλονιστεί σοβαρά.
Μετά από μία δεκαετία χτισίματος ονείρων στην κορυφή μίας φούσκας -αρχικά με τις τεχνολογικές μετοχές και τώρα με το στεγαστικό κλάδο- δεν υπάρχει σαφής πορεία προς τα εμπρός. Σύμφωνα με τους οικονομολόγους, απαιτείται επαναπροσδιορισμός των προσδοκιών, και η αποδοχή ότι οι φούσκες δεν μπορούν να αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της ανάπτυξης.
Η νέα Μεγάλη Υφεση ήταν χρόνια στα σκαριά. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση πήρε τον έλεγχο των Fannie Mae και Freddie Mac, τις ομοσπονδιακά «ναυλωμένες» εταιρείες που βρίσκονταν στο επίκεντρο της αγοράς ενυπόθηκων δανείων. Σε ένα Σαββατοκύριακο απελπισμένων διαπραγματεύσεων, η Merril Lynch παραδόθηκε στη Bank of America. Με την ανατολή του ηλίου, τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, άλλη μία από τις πιο ιστορικές επιχειρήσεις της Wall Street, η Lehman Brothers, είχε καταρρεύσει. Οι επενδυτές έστειλαν το δείκτη Dow Jones σε κατακόρυφη πτώση 504 μονάδων.
Το χτύπημα στα εισοδήματα από την αύξηση της ανεργίας συνέπεσε με ένα οδυνηρό πλήγμα για τον πλούτο των Αμερικανών. Η κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων έχει εξαντλήσει τόσο τη δημόσια εμπιστοσύνη όσο και πόρους. Η κρίση είχε σοβαρό αντίκτυπο στην οικονομική ψυχολογία. Οι καταναλωτές έχουν περικόψει δραστικά τις δαπάνες τους και επιτάχυναν το ρυθμό αποταμίευσής τους. «Η οικονομία δεν θα επιστρέψει ποτέ πραγματικά στον τρόπο που ήταν πριν και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό», τονίζει ο εμπειρογνώμονας σε θέματα καταναλωτικής πίστωσης και χρέους, Ρόμπερτ Μάνινγκ.
Κάπως έτσι τίθεται το πλαίσιο για μία οικονομία που θα αναπτύσσεται πολύ πιο αργά από ό,τι στο παρελθόν, και θα δημιουργεί λιγότερες θέσεις εργασίας.