Η κοινή ανακοίνωση των ηγετών των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετά τη συνάντηση κορυφής της Πέμπτης στις Βρυξέλλες απευθύνει σύσταση στους ηγέτες του G20, οι οποίοι θα συναντηθούν στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα για τον περιορισμό των μπόνους. Μεταξύ άλλων, τους ζητά να δώσουν δικαίωμα στα εποπτικά συμβούλια να αναπροσαρμόζουν προς τα κάτω τα πακέτα αποδοχών στον χρηματοοικονομικό κλάδο σε περίπτωση εξασθένισης των μακροπρόθεσμων αποδόσεων και την υιοθέτηση φόρμουλας με βάση την οποία οι αμοιβές θα προσδιορίζονται ως ποσοστό του συνολικού πακέτου αποζημιώσεων ή των εσόδων μιας τράπεζας.
Ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην κατάργηση των «εγγυημένων μπόνους» και στη δημοσιοποίηση περισσότερων λεπτομερειών πάνω στα πακέτα αποδοχών, ενώ τα δικαιώματα αγοράς μετοχών θα πρέπει να ασκούνται μετά συγκεκριμένη χρονική περίοδο, μια πρόταση των Γερμανών. Προπάντων, όμως, μείζονος σημασίας για τους «27» της Ε. Ε. έχει η υιοθέτηση κοινής γραμμής, σε παγκόσμια κλίμακα. Στην ίδια γραμμή κινούνται οι προτάσεις του Συμβουλίου Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (FSB), το οποίο συγκροτήθηκε προ πέντε μηνών από τους G20, οι οποίες θα παρουσιαστούν στους G20 την επόμενη εβδομάδα.
Σε ομιλία που έδωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, μίλησε δεικτικά για την απληστία και την άγνοια κινδύνου των στελεχών της Γουόλ Στριτ, αλλά ήταν αρκετά πιο ασαφής ως προς τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν για να επιβληθεί μια πειθαρχία στην «ασύδοτη» συμπεριφορά των παικτών του κλάδου. Ετσι, ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, απείλησε ότι θα αποχωρήσει από τη σύνοδο κορυφής των G20, εάν δεν βρεθεί κοινό έδαφος στο επίμαχο ζήτημα των υψηλών μπόνους που λαμβάνουν τραπεζικά στελέχη ανεξαρτήτως οικονομικών αποτελεσμάτων.
Στη Βρετανία, ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν αμφέβαλε αρχικά για το πόσο εφικτό είναι να εφαρμοστεί διεθνής κώδικας για τη χαλιναγώγηση των μπόνους, ενώ μετέπειτα η κυβέρνηση πρότεινε την επιστροφή τους εάν κριθεί απαραίτητο από τις αποδόσεις μιας τράπεζας. Τόσο οι Βρετανοί, όσο και οι Αμερικανοί προτιμούν να εστιάζουν στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, δηλαδή το πόσο προστατευμένες θα είναι τόσο σε καλές, όσο και σε κακές περιόδους του οικονομικού κύκλου.
Η χρεοκοπία και ο τεμαχισμός της Lehman Brothers, έναν χρόνο πριν, αποτέλεσε αντιπροσωπευτικό παράδειγμα «συστημικού κινδύνου», δηλαδή των αλυσιδωτών αντιδράσεων που μπορεί να προκληθούν στη φερεγγυότητα του συστήματος. Εκτοτε, η βαθύτερη χρηματοπιστωτική κρίση από το Κραχ του ’29 οδήγησε την παγκόσμια οικονομία στη χειρότερη κρίση από τη Μεγάλη Υφεση του ’30. Παραμένει άγνωστο εάν θα υπάρξει απτό αποτέλεσμα από τη σύνοδο των G20. Αλλά, η πρόταση του προέδρου της FSA και διοικητή της τράπεζας της Ιταλίας, Μάριο Ντράγκι, για την προσωρινή μείωση των μπόνους μέχρι να ενισχύσουν οι τράπεζες την κεφαλαιακή τους βάση είναι ένα χαρτί που μπορεί να ευνοήσει τα τραπεζικά στελέχη. Αρκετοί Αγγλοσάξονες, πάντως, ελπίζουν να υπερισχύσει αυτή η πρόταση στο G20, και όχι οι αυστηρότερες συστάσεις της Ε. Ε.