Ενα βήμα προς τα εμπρός, για την άρση των ανισορροπιών στην παγκόσμια οικονομία και την ανάγκη μιας πάγιας διεθνούς συνεννόησης, αποτέλεσε η τελευταία σύνοδος του G20. Εντούτοις, στα συμπεράσματα που μπορούμε να συναγάγουμε από τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης συνόδου, περιλαμβάνεται και η αδυναμία της Ευρώπης να αναδειχτεί σε μεγάλο γεωπολιτικό παίκτη. Η Ευρώπη, απ’ ό, τι φάνηκε, αγωνίστηκε στις σηκωμένες μύτες των ποδιών της για να ακουστεί η φωνή της. Και αυτό είναι ένα θέμα, στην υπό διαμόρφωση νέα τάξη πραγμάτων. Κατά τη γνώμη μας, το αίτημα της ενοποίησης επανέρχεται πλέον πιο επιτακτικό, εάν πράγματι θέλουμε την Ευρώπη βασικό διαμορφωτή των διεθνών εξελίξεων.
Πάντως, τα συμπεράσματα από το Πίτσμπουργκ δεν είναι λίγα και έχουν όλα τη σημασία τους. Μεταξύ αυτών να υπογραμμίσουμε την υποχώρηση της αμερικανικής κυριαρχίας και την απαιτούμενη συναίνεση των νέων μεγάλων παικτών. Βρισκόμαστε στην αυγή ενός νέου παγκόσμιου συστήματος, αυτό είναι αναμφισβήτητο και προκύπτει -εκτός από το G20- και από την ομιλία του Ομπάμα στη σύνοδο του ΟΗΕ. Η Αμερική μιλάει για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν και δηλώνει ότι δεν μπορεί μόνη της να πρωταγωνιστήσει στις αλλαγές αυτές. Και ο ίδιος ο Ομπάμα, άλλωστε, συναντά σημαντικές αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας του. Επίσης, μεταξύ των συμπερασμάτων να τονίσουμε ένα ακόμη, ότι οι ανερχόμενες δυνάμεις (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, πετρελαιοπαραγωγοί χώρες) γίνονται πλέον υπολογίσιμοι εταίροι στην προσπάθεια μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης και ότι, στο εξής, η ψήφος και ο λόγος τους θα μετράνε πολύ. Οι επιρροές και οι πολιτικοί συσχετισμοί δυνάμεων έχουν ήδη αλλάξει στον παγκόσμιο χάρτη. Αυτό είναι δεδομένο.
Τις μεταβολές αυτές πιστοποιούν οι αποφάσεις για την ενίσχυση των διεθνών οικονομικών οργανισμών και ειδικότερα του ΔΝΤ με αναβαθμισμένο ρόλο της Κίνας, αλλά και η βοήθεια ουσιαστικά που ζητήθηκε από την Κίνα και τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, για την ενδυνάμωση της παγκόσμιας αγοράς με τα οικονομικά τους πλεονάσματα. Το ίδιο κλίμα, όσον αφορά στη συμβολή της Κίνας, σημειώθηκε και γύρω από τα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος (διαμόρφωση της ατζέντας για την Κοπεγχάγη), όπου πράγματι η εν λόγω ασιατική χώρα αποδείχτηκε πιο συναινετική από ό, τι στο παρελθόν.
Σε ειδικότερο επίπεδο τώρα, να σημειώσουμε ότι οι προτάσεις της Ευρώπης κινήθηκαν κυρίως με άξονα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το οποίο ήταν βέβαια ένα από τα κορυφαία θέματα στο Πίτσμπουργκ. Οσον αφορά στα πολυθρύλητα μπόνους για τα στελέχη των τραπεζών, να σημειώσουμε ότι η θέση της Ευρώπης ήταν να συνδεθούν με την επάρκεια κεφαλαίων του κάθε πιστωτικού οργανισμού. Εάν δηλαδή οι διοικήσεις των τραπεζών επιμένουν στα πολύ υψηλά μπόνους, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να παίρνουν υψηλότερα ρίσκα για να πετυχαίνουν τους στόχους τους, τότε, οι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι τους οποίους διοικούν, θα πρέπει να αυξάνουν το δείκτη της κεφαλαιακής τους επάρκειας. Η ενίσχυση του σημερινού πλαισίου της κεφαλαιακής επάρκειας, αλλά και των διεθνών λογιστικών προτύπων, συγκέντρωσε μεγάλο μέρος των συζητήσεων. Η Ευρώπη θεωρεί ότι το υφιστάμενο καθεστώς ευνοεί τις αμερικανικές τράπεζες έναντι των ευρωπαϊκών και αφήνει τις πρώτες σχεδόν ανεξέλεγκτες.