Το ΔΝΤ μελέτησε τις αναδιαρθρώσεις που πραγματοποιήθηκαν από το 1999 μέχρι το 2005 σε Ουκρανία, Πακιστάν, Αργεντινή, Μολδαβία, Ουγγαρία, Δομινικανή Δημοκρατία, Εκουαδόρ και Ρωσία. Από τη μελέτη προκύπτουν τα εξής βασικά συμπεράσματα:
1. Η ανάγκη για αναδιάρθρωση χρέους μπορεί να έλθει είτε η χώρα εμφανίζει υψηλό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είτε μικρό.
2. Ενας εξωτερικός παράγοντας (π.χ. διεθνής κρίση, αύξηση τιμών πετρελαίου κ.λπ.) μπορεί να οδηγήσει μια οικονομία με μικρά ταμειακά διαθέσιμα σε αναδιάρθρωση, χωρίς να έχουν προηγηθεί ανησυχητικά σημάδια για τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους.
3. Η αναδιάρθρωση χρέους μιας χώρας μπορεί να μεταδοθεί σε μία άλλη.
4. Οι αναδιαρθρώσεις χρεών μπορούν να γίνουν με πολλούς τρόπους: μείωση αξίας ομολόγων, αλλαγή επιτοκίου, μεταβολή διάρκειας, συνδυασμός όλων αυτών ή προσαρμογή κατά είδος επενδυτή (ιδιώτες, εγχώριους, ξένους κ.λπ.).
5. Οι αναδιαρθρώσεις γίνονται είτε «προληπτικά» προκειμένου να αποφευχθεί η χρεοκοπία είτε «υποχρεωτικά» λόγω χρεοκοπίας. Στην πρώτη περίπτωση, η αναδιάρθρωση και οι συνέπειες στην ανάπτυξη είναι πιο ήπιες, ενώ στη δεύτερη πολύ πιο επώδυνες.
Η «προληπτική» αναδιάρθρωση γίνεται συνήθως με επιμήκυνση ή/και με μείωση του επιτοκίου των ομολόγων. Η «υποχρεωτική» περιλαμβάνει και «κούρεμα».
6. Οσο υψηλότερο είναι το «κούρεμα» τόσο περισσότερο εκτινάσσονται τα spreads στη μετά την αναδιάρθρωση περίοδο και τόσο μεγαλύτερη είναι η περίοδος αποκλεισμού από τις αγορές. Μια αύξηση του «κουρέματος» κατά 20 εκατοστιαίες μονάδες συνήθως αυξάνει το κόστος του δανεισμού κατά 1,7 εκατοστιαίες μονάδες.
7. Η αναδιάρθρωση, οποιασδήποτε μορφής, δεν μπορεί να γίνει σε μία νύχτα. Απαιτούνται μήνες προετοιμασίας της στρατηγικής. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ομαδοποιηθεί το δημόσιο χρέος ανά κατηγορία ομολόγων και επενδυτών. Στη συνέχεια να υπάρξει ενημέρωση και διαπραγμάτευση με τους πιστωτές και να διαμορφωθούν διαφορετικές προτάσεις αναδιάρθρωσης ανά κατηγορία επενδυτών-πιστωτών. Ακολούθως να μετρηθούν οι απώλειες και οι ανάγκες ρευστών διαθεσίμων που θα απαιτηθούν προκειμένου να «απορροφηθεί» η αναδιάρθρωση από τις αγορές. Μετά θα πρέπει να αναζητηθεί η χρηματοδότηση (ΔΝΤ κ.λπ.) και να διαμορφωθεί το «μνημόνιο» των μέτρων προκειμένου να αποπληρωθεί ο χρηματοδότης (π.χ. ΔΝΤ) και να πραγματοποιηθεί η δημοσιονομική εξυγίανση.
8. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει μια αναδιάρθρωση και οι επιπτώσεις από αυτήν εξαρτώνται από τη σύνθεση του δημοσίου χρέους (διάρκειες, λήξεις, ποσά, αναλογία εγχώριων και ξένων επενδυτών) και το ύψος του εξωτερικού χρέους.
9. Μετά την αναδιάρθρωση το δημόσιο χρέος σταθεροποιήθηκε σε χαμηλότερα επίπεδα. Επίσης, η αναδιάρθρωση συνοδεύθηκε από έκτακτη βοήθεια από το ΔΝΤ και από σκληρά μέτρα λιτότητας. Προκλήθηκε ύφεση και αύξηση της ανεργίας.
10. Οι ρυθμοί ανάπτυξης και το κόστος δανεισμού επανήλθαν σε φυσιολογικά επίπεδα ύστερα από την αναδιάρθρωση. Υπήρξαν και εξαιρέσεις, όπως η Αργεντινή, η οποία ουσιαστικά προχωρούσε σε απανωτές αναδιαρθρώσεις επί περίπου πέντε χρόνια. Σε αυτές τις περιπτώσεις η επιστροφή στα φυσιολογικά επίπεδα άργησε πολύ.