Απότομη πτώση κατέγραψαν οι μετοχές την Πέμπτη, καθώς αναζωπυρώθηκαν οι ανησυχίες των επενδυτών για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης και την παραπαίουσα αμερικανική οικονομία. Ωστόσο, ακόμη και αυτήν την ώρα, οι ηγέτες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού εμφανίζονται αποφασισμένοι να περάσουν χειροπέδες στις δημοσιονομικές πολιτικές τους, τα μόνα εργαλεία που θα μπορούσαν να ενισχύσουν την απασχόληση, την καταναλωτική ζήτηση και την οικονομική ανάπτυξη, και να εκφράσουν την τυφλή αφοσίωσή τους στην άκαμπτη λιτότητα. Η Ουάσιγκτον δεν έτυχε ποτέ να τεθεί αντιμέτωπη με μία κατάσταση που το δολάριο δεχόταν χτυπήματα από τις διαφορετικές πολιτικές φορολόγησης και δαπανών 17 εθνικών κυβερνήσεων. Αλλά, καθώς η κρίση πλησιάζει στο τέταρτο έτος της, υπάρχουν κάποια ανησυχητικά κοινά σημεία.
Ενα από αυτά, είναι το ψυχρό φάσμα ενός κρατικού default, κάτι που δεν θα έπρεπε να είχε έρθει στον ορίζοντα για τις ΗΠΑ, άλλα ήρθε λόγω της απερίσκεπτης μικροπολιτικής της Βουλής των Ρεπουμπλικανών. Μία περισσότερο πραγματική απειλή default στοιχειώνει τώρα τις ευρωπαϊκές αγορές, καθώς τα σχέδια διάσωσης με τους απαγορευτικούς όρους τους έχουν καταστήσει αδύνατο για τις χώρες να αναπτυχθούν γρήγορα ώστε να αποπληρώσουν τα χρέη τους.
Ενα άλλο ζοφερό αλλά κοινό σημείο είναι η άρνηση των ηγετών να αναλάβουν μία δύσκολη από πολιτικής άποψης άλλα αναγκαία οικονομικά στάση. Την Τρίτη, η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζί απέκλεισαν για μία ακόμα φορά τα δύο πιο αναγκαία βήματα για να ανακόψουν τον πανικό στις αγορές, την έκδοση κοινών ευρωπαϊκών ομολόγων και την επέκταση των κεφαλαίων του εξαντλημένου ταμείου διάσωσης της Ευρώπης. Αντ’ αυτού, πρότειναν τη σύγκληση περισσότερων συναντήσεων και κάλεσαν τα ευρωπαϊκά κράτη να κατοχυρώσουν στα συντάγματά τους την απερίσκεπτη ιδέα του «χρυσού κανόνα» για τον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών.
Το υπερβολικό επίπεδο χρεών αποτελεί ένα πραγματικό και μακροπρόθεσμο πρόβλημα. Ωστόσο, η καθοδική πορεία της Ευρώπης μπορεί να αναστραφεί μόνο εάν οι κυβερνήσεις δαπανήσουν περισσότερα στον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα ώστε να τονώσουν την απασχόληση και την κατανάλωση. Αντ’ αυτού, πανικοβλήθηκαν από την αστάθεια της αγοράς και υποκινούμενοι από τη Γερμανίδα καγκελάριο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατάφεραν να επιδεινώσουν μία ήδη κακή κατάσταση μέσω της συνταγογράφησης λιτότητας σε όλα τα μέτωπα.
Καθώς η κρίση επιταχύνεται, οι κάπως πιο πεφωτισμένες φωνές αγκομαχούν για να ακουστούν, με τη νέα επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, να απευθύνει έκκληση για μία εξισορρόπηση της μακροπρόθεσμης μείωσης του χρέους με «μία βραχυπρόθεσμη στήριξη της ανάπτυξης και της απασχόλησης».
Οι εκλογές πλησιάζουν στις Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες κατά το διάστημα των επόμενων μηνών. Οι ψηφοφόροι και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού πρέπει να απαιτήσουν περισσότερα από τους ηγέτες τους από ό,τι μία συνεχιζόμενη λιτότητα στον αυτόματο πιλότο.