Η Κάμι Αλι και η Αν Κόστλοου είναι μικροεπιχειρηματίες που δεν προσπαθούν να ιδρύσουν την επόμενη Microsoft. Αμφότερες αγωνίστηκαν να βγουν από την ανεργία και να δημιουργήσουν μια επιτυχημένη επιχείρηση, με την κυβερνητική στήριξη που θα μπορούσε να βοηθήσει και χιλιάδες άλλους ανέργους. Η Αλι είναι διαχειρίστρια πολυκατοικιών στο Πόρτλαντ του Ορεγκον. Η Κόστλοου είναι ιδιοκτήτρια τεσσάρων κρεπερί στο Μέριλαντ. Για να ξεκινήσουν, δέχθηκαν οδηγίες και οικονομική υποστήριξη από μια ασυνήθιστη πρωτοβουλία κρατικής χρηματοδότησης ανέργων. Τέτοιου είδους προγράμματα στήριξης αυτοαπασχολούμενων παρέχουν οικονομική βοήθεια για 26 εβδομάδες, της τάξης των 10.000 δολαρίων. Οι συμμετέχοντες προσπαθούν να ανοίξουν επιχειρήσεις, αντί να απαιτείται να δαπανούν τον χρόνο τους αναζητώντας παραδοσιακές δουλειές.
Η ίδρυση μιας επιχείρησης δεν ταιριάζει σε όλους. Οι ώρες εργασίας είναι πολλές, τα πρώτα κέρδη ελάχιστα και το ποσοστό αποτυχίας υψηλό, ακόμα και σε καλές εποχές. Μια ασθενής οικονομία δυσχεραίνει τα πάντα. Για κάποιους απολυμένους, ωστόσο, η αυτοαπασχόληση ίσως είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να ελπίζουν. Η οικονομική βοήθεια για έναρξη επιχείρησης είθισται να απευθύνεται κυρίως σε μεγαλύτερα, ειδικευμένα άτομα που έχασαν κάποια καλή δουλειά. Με τον εθνικό δείκτη ανεργίας στις ΗΠΑ πάνω από 9%, τέτοιοι υποψήφιοι έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βρουν δουλειά κατάλληλη για αυτούς με τους συνήθεις τρόπους.
Στο Ορεγκον ερωτήθηκαν προσφάτως 369 άτομα που είχαν συμμετάσχει στο σχετικό πρόγραμμα από το 2000. Το 70% είχε ξεκινήσει μια επιχείρηση. Σχεδόν το 50% αυτών προσλάμβανε υπαλλήλους. Οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες του Ορεγκον δημιούργησαν ο καθένας κατά μέσο όρο 2,63 νέες θέσεις εργασίας. Στο Νιου Τζέρσεϊ, περί τους 600 ανέργους ετησίως δοκιμάζουν την αυτοαπασχόληση. Τα στοιχεία για τα ποσοστά επιτυχίας είναι αποσπασματικά, όμως αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι οι συμμετέχοντες ίδρυσαν επιχειρήσεις σε τουλάχιστον 33 τομείς, μεταξύ των οποίων η πληροφορική και η τροφοδοσία. Οταν επιτυγχάνουν τέτοιες απόπειρες, οι ιδρυτές όχι μόνο έχουν κέρδη, αλλά συνεχίζουν τις προσλήψεις, πολλαπλασιάζουν τις θέσεις εργασίας.
Η βοήθεια στους αυτοαπασχολούμενους είναι περίπου η ίδια με το κόστος των επιδομάτων ανεργίας, που μπορεί να φθάσει και τα 400 δολάρια την εβδομάδα κατ’ άτομο. Η Βρετανία, η Γαλλία και η Σουηδία εφάρμοσαν αντίστοιχα προγράμματα από τη δεκαετία του ’80, με καλά αποτελέσματα. Στις ΗΠΑ, ωστόσο, μόλις 10-12 πολιτείες έκαναν το ίδιο, και τα περισσότερα προγράμματα είναι πολύ μικρής κλίμακας.
Η γραφειοκρατία φέρει μέρος της ευθύνης. Βάσει της ισχύουσας πολιτειακής και ομοσπονδιακής νομοθεσίας, οι άνεργοι δεν μπορούν να αναζητήσουν αυτοαπασχόληση αμέσως. Πρέπει πρώτα να αποκτήσουν δικαίωμα επιδόματος ανεργίας, κάτι που απαιτεί εβδομάδες. Οι Πολιτείες φοβούνται επίσης ότι κάποια όνειρα για νέα επιχείρηση ίσως σύντομα διαψευσθούν, χαραμίζοντας χρήματα φορολογουμένων.
Είναι αδύνατο να γίνει «ελεύθερος κινδύνων» ο δρόμος για την αυτοαπασχόληση. Ωστόσο, όταν 4,7 άτομα μένουν άνεργα για κάθε ένα που βρίσκει δουλειά, οι άνεργοι Αμερικανοί αξίζουν καλύτερες ευκαιρίες ώστε να γίνουν αφεντικό του εαυτού τους.