Οι επιπτώσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους είναι πλέον εμφανείς στο μεγαλύτερο μέρος της Ε.Ε., καθώς οι προβληματικές οικονομίες καταβάλλουν ταυτοχρόνως προσπάθειες τόσο για τη σταθεροποίηση όσο και για την ανάπτυξή τους. Παρά τις σημαντικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί κατά τα τελευταία χρόνια, η πραγματικότητα είναι ότι πρέπει να πράξουμε περισσότερα για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της Ευρωζώνης. Μία σειρά μέτρων μεταρρύθμισης και ενοποίησης εφαρμόζονται αυτήν τη στιγμή στο σύνολο της Ε.Ε. Ολα τα βήματα που έχουν γίνει μέχρι στιγμής έχουν οδηγήσει σε περισσότερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και όχι σε λιγότερη. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές η διαδικασία λήψης αποφάσεων στο δημοκρατικό μας σύστημα χρειάζεται χρόνο. Υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση εντός της Ε.Ε. να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για την προστασία του ευρώ, διότι το μέλλον του ενιαίου νομίσματος θα καθορίσει αυτό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Τα πρόσθετα μέτρα που η Ευρώπη χρειάζεται να λάβει θα πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένα σε μία δέσμευση για βαθύτερη ολοκλήρωση. Τα υψηλά επίπεδα δημόσιου χρέους, σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά ορισμένων κλάδων του χρηματοπιστωτικού τομέα, έχουν επιδεινώσει την κρίση στην Ευρωζώνη και έχουν εγείρει σημαντικά ερωτήματα εμπιστοσύνης που χρειάζονται πλέον μία συστημική απάντηση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Κομισιόν έχει ταχθεί εδώ και καιρό υπέρ της δημιουργίας μιας τραπεζικής ένωσης. Η σύνδεση μεταξύ δημόσιου και τραπεζικού χρέους θα πρέπει να σπάσει μια για πάντα. Θα πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στον φαύλο κύκλο όπου η χρήση των κεφαλαίων των φορολογουμένων, τα οποία υπερβαίνουν μέχρι στιγμής τα 4,5 τρισ. ευρώ, για τη διάσωση των τραπεζών αποδυναμώνουν τους ισολογισμούς των κυβερνήσεων, την ίδια ώρα που οι τράπεζες σταματούν τον δανεισμό προς τις επιχειρήσεις, υπονομεύοντας έτσι περαιτέρω την οικονομία.
Στις 12 Σεπτεμβρίου η Κομισιόν θα παρουσιάσει τις προτάσεις της για την ενιαία τραπεζική εποπτεία που θα βασίζεται σε τρεις βασικές αρχές. Πρώτον, η ενιαία εποπτεία. Ο συντονισμός μεταξύ των εθνικών εποπτικών αρχών εντός Ευρωζώνης δεν είναι πλέον αρκετός. Οι κίνδυνοι που προκύπτουν σε μία χώρα μπορούν να επηρεάσουν το σύνολο της νομισματικής ένωσης. Η κοινή εποπτεία είναι απαραίτητη για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης μεταξύ των χωρών που χρησιμοποιούν τα κοινά χρηματοοικονομικά δίκτυα ασφαλείας. Δεύτερον, η αξιοπιστία. Ο νέος μηχανισμός τραπεζικής εποπτείας της Ευρωζώνης θα έχει στην καρδιά της την ΕΚΤ. Ο εποπτικός ρόλος της ΕΚΤ θα διαχωριστεί πλήρως από τις αρμοδιότητες νομισματικής πολιτικής της. Τρίτον, η ευρεία κάλυψη. Ολες οι τράπεζες της Ευρωζώνης θα καλύπτονται από το νέο ευρωπαϊκό σύστημα εποπτείας.
Ο δρόμος που έχουμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε θα επιτρέψει την ανάληψη ταχείας δράσης. Ο ενιαίος τραπεζικός μηχανισμός εποπτείας δεν απαιτεί κάποια αλλαγή συνθήκης και θα μπορούσε να έχει τεθεί σε εφαρμογή μέχρι τον Ιανουάριο του 2013. Η κοινή και πιο ολοκληρωμένη εποπτεία αποτελεί το πρώτο βήμα προς μία τραπεζική ένωση. Στη συνέχεια, η Κομισιόν θα πρέπει να οικοδομήσει πάνω στις τρέχουσες προσπάθειές μας για τα συστήματα εγγύησης καταθέσεων και τους μηχανισμούς εξυγίανσης των τραπεζών προκειμένου να κινηθεί προς ένα κοινό ταμείο και μία κοινή αρχή εξυγίανσης. Η καθιέρωση μιας τραπεζικής ένωσης μέχρι το 2013 δεν θα δώσει στην Ευρώπη ένα μαγικό ραβδί με το οποίο θα μπορέσει να εξαφανίσει την οικονομική κρίση μέσα σε μια νύχτα. Ομως, αποτελεί ένα σημαντικό και κρίσιμο βήμα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, ενώ θα διασφαλίσει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
* O Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο είναι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Project Syndicate.