Εκτός της Pimco θα βρεθεί από τα μέσα Μαρτίου ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν, ο πανίσχυρος διαχειριστής κεφαλαίων και επικεφαλής του εν λόγω επενδυτικού οίκου. Δεν έγιναν γνωστοί οι λόγοι αποχώρησής του, αλλά λέγεται ότι πιθανώς συνδέεται με την αποτυχία του να αντισταθμίσει τις απώλειες της Pimco στα ομόλογα με τη στροφή στις μετοχές. Ο κ. Ελ Εριάν συνέδεσε το όνομά του με τα κρατικά ομόλογα κατά την έξαρση της διεθνούς κρίσης και διαδραμάτισε ρόλο ανθρώπου με διεθνή επιρροή, μιλώντας στα ΜΜΕ για θέματα από τη διεθνή οικονομία και την Ευρωζώνη μέχρι την Αραβική Ανοιξη και την εκπαίδευση.
Τα τελευταία έξι χρόνια διατελούσε διευθύνων σύμβουλος της Pimco και, παράλληλα, εκτελούσε χρέη γενικού συνδιευθυντή επενδύσεων μαζί με τον Μπιλ Γκρος, όπως ανέφερε η Allianz, η μητρική του Pacific Investment Management Co. (Pimco). Η αλλαγή αυτή σημειώνεται σε μία περίοδο, κατά την οποία ο oίκος προσπαθεί να διαχειριστεί τις ρευστοποιήσεις ρεκόρ στις ομολογιακές αγορές. Η Pimco είναι ο μεγαλύτερος οίκος παγκοσμίως στις επενδύσεις σε ομόλογα και υπό τον Ελ Εριάν τριπλασίασε τα περιουσιακά της στοιχεία, όταν οι επενδυτές μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 στρέφονταν μαζικά σε επενδυτικά προϊόντα χαμηλού ρίσκου. Ο αποχωρών υπήρξε και ο πρώτος υψηλόβαθμος διευθυντής της Pimco, o oποίος μοιράστηκε τον τίτλο του ανώτατου στελέχους για τις επενδύσεις με τον 69χρονο ιδρυτή του οίκου, Μπιλ Γκρος. Αυτό είχε θεωρηθεί προάγγελος για τη διαδοχή του. Καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου πρόκειται να αναλάβει μετά τα μέσα Μαρτίου ο νυν γενικός διευθυντής Ντ. Χοτζ.
Ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν μετασχημάτισε την Pimco από έναν όμιλο με δραστηριότητα στα ομόλογα σε φορέα διαχείρισης κεφαλαίων και ποικίλων περιουσιακών στοιχείων με έμφαση και στις μετοχές. Γιος Αιγύπτιου διπλωμάτη, πρωτοεργάστηκε στην Pimco το 1999, τo 2006 ανέλαβε τη διαχείριση του κληροδοτήματος του Χάρβαρντ και επανήλθε στην Pimco το 2007. Εκείνος και ο Μπιλ Γκρος επινόησαν τον όρο «ο νέος κανόνας» εν έτει 2009, ώστε να περιγράψουν την νέα εποχή των χαμηλών αποδόσεων, του έντονα ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, την υποχώρηση της ισχύος των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία και την ενδυνάμωση των αναπτυσσόμενων κρατών.