Οι ευκαιρίες για ένα νέο ξεκίνημα είναι σπάνιες στην Ευρώπη και δεν θα πρέπει να περνούν ανεκμετάλλευτες. Τους επόμενους μήνες, έπειτα από πέντε χρόνια παρελκυστικών τακτικών, κρίσης και λιτότητας, θα διοριστεί νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (όπου εκπροσωπούνται τα κράτη-μέλη) και νέος υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής. Η Ε.Ε. χρειάζεται απελπισμένα νέο όραμα. Οι πολίτες της έχουν απογοητευτεί από τις μακρινές μηχανορραφίες στο εσωτερικό των Βρυξελλών. Νέα πολιτικά κόμματα, πολλά εκ των οποίων είναι ευρωσκεπτικιστικά, ανταγωνίζονται σκληρά τους κεντρώους. Αν η Ε.Ε. ήταν εταιρεία, το διοικητικό της συμβούλιο θα είχε απολυθεί, και αν ήταν ποδοσφαιρική ομάδα, θα είχε υποβιβαστεί. Χρειάζεται νέα ηγεσία. Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν πάρει το μήνυμα.
Μεταξύ αυτών που προσπαθούν να κερδίσουν την υποστήριξη ώστε να είναι υποψήφιοι πρόεδροι της Κομισιόν περιλαμβάνονται δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ (Λουξεμβούργο) και ο Γκι Φερχόφσταντ (Βέλγιο), ορισμένοι άγνωστοι Ευρωπαίοι επίτροποι και ο πρόεδρος του δυσλειτουργικού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Γερμανός Μάρτιν Σουλτς. Πρόκειται για ομάδα ευρωκρατών που δεν εμπνέει και που εξακολουθεί να υποστηρίζει την όλο και πιο στενή Ενωση. Μια προσωπικότητα η οποία δεν έχει αναγορευτεί υποψήφια θα ήταν πολύ καλύτερη: η Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του ΔΝΤ. Είναι πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, ωστόσο η εμπειρία της στην Ουάσιγκτον, όπως και η θητεία της ως επικεφαλής μιας τεράστιας νομικής εταιρείας στο Σικάγο, της δίνει τη σαφήνεια εξωτερικού παρατηρητή όσον αφορά τον εντοπισμό των προβλημάτων της Ευρώπης. Ούσα φιλελεύθερη, θα ήθελε να ολοκληρώσει την ενιαία αγορά, να προωθήσει το ελεύθερο εμπόριο και να μειώσει τη γραφειοκρατία.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κ. Λαγκάρντ θα ήταν η Συνθήκη της Λισσαβώνας, η οποία προβλέπει ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα λάβει υπόψη του το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και θα πρέπει να ονομάσει έναν υποψήφιο τον οποίο στη συνέχεια το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα «εκλέξει» ως πρόεδρο. Η υπόδειξη ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να δεχθούν τον υποψήφιο του κόμματος που θα κερδίσει τις περισσότερες έδρες στις ευρωεκλογές του Μαΐου αποτελεί συνταγή όχι απλώς για την επιλογή του λάθος ανθρώπου, αλλά και για να καταστεί η Κομισιόν ακόμη περισσότερο δέσμια του Κοινοβουλίου. Υπάρχει όμως διέξοδος.
Η κ. Λαγκάρντ προέρχεται από το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο αναμένεται να παραμείνει το μεγαλύτερο κόμμα στο Κοινοβούλιο. Η ανοιχτή υποστήριξή της από τους τρεις βασικούς ηγέτες της Ευρώπης, τον Γάλλο πρόεδρο, τον Βρετανό πρωθυπουργό και τη Γερμανίδα καγκελάριο, πιθανότατα θα την αναδείκνυε πρόεδρο της Κομισιόν.