Κατά κοινή πεποίθηση, οι κολοσσοί του κόσμου των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (private equities) στοχεύουν σε εξασθενημένους επιχειρηματικούς γίγαντες σε όλες τις γωνίες του κόσμου. Λίγα χρόνια μετά, αφού έχουν προχωρήσει σε ριζικές αναδιαρθρώσεις, πωλούν τις εταιρείες αυτές με υψηλότερο αντίτιμο. Αλλά η αλήθεια είναι, τελικά, αρκετά πιο πεζή. Πολύ συχνά, αυτοί οι βαρώνοι των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων εξαγοράζουν εταιρείες από τους ανταγωνιστές τους. Κάποτε τέτοιας φύσεως συμφωνίες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Σήμερα, η μία περνάει «πακέτα εταιρειών» στην άλλη αρκετά συχνά. Κατά το περυσινό έτος, οι εξαγορές αυτές των ίδιων εταιρειών έφθασαν να εκπροσωπούν, σχεδόν, το ήμισυ των συμφωνιών που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη, με βάση τη χρηματιστηριακή αξία τους, σύμφωνα με στοιχεία της Preqin. Οι επενδυτές-πελάτες των private equities υποστηρίζουν πως αυτή η τάση συγκρούεται, ουσιαστικά, με το όλο νόημα των συμφωνιών στον κλάδο των private equities. Υπάρχουν, όμως, λόγοι που αιτιολογούν αυτήν την τάση. Πρώτον, έχει δυσκολέψει το κυνήγι για «φρέσκο κρέας» στις επιχειρήσεις. Η απομάκρυνση μιας εταιρείας από το χρηματιστήριο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι μέτοχοι δεν θέλουν να παραιτηθούν από τα υψηλά κέρδη που έχουν εξασφαλίσει ύστερα από την άνοδο των μετοχών τα τελευταία χρόνια. Οι επιχειρηματικοί κολοσσοί βρίσκονται σε αρκετά ισχυρότερη θέση μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, έχοντας συσσωρεύσει πολύ ρευστό στο θησαυροφυλάκιό τους. Συν τοις άλλοις, τα private equities έχουν ήδη συγκεντρώσει αρκετές εταιρείες στα χαρτοφυλάκιά τους και δεν έχουν καταφέρει ακόμη να τις πουλήσουν από την κρίση του 2008. Μετά την πάροδο μιας πενταετίας, οι επενδυτές αρχίζουν να απαιτούν ένα αντίτιμο, εντείνοντας τις πιέσεις των διαχειριστών private equities.
Τα private equities δεν είναι μόνον εξαναγκασμένοι πωλητές, αλλά και εξαναγκασμένοι αγοραστές. Εκ των πραγμάτων, αυτή είναι η βασική λειτουργία τους. Ολα τα private equities διαθέτουν ρευστό 400 δισ. δολαρίων, σε συνολική βάση. Και εάν δεν ξοδέψουν όλο αυτό το ποσό, σημαίνει ότι έχουν αποτύχει στην αποστολή τους. Καλύτερα να προχωρήσουν σε μια συμφωνία δευτέρας διαλογής, η οποία σε μια άλλη εποχή δεν θα ήταν η καλύτερη επιλογή, παρά να μείνουν άπραγοι. Τα ταλαντούχα στελέχη, αυτά που ειδικεύονται σε εξαγορές μέσω της έκδοσης ομολόγων, δεν είναι τόσο πολλά στον κλάδο των private equities. Και έτσι οι διοικήσεις των εταιρειών προτιμούν τις όχι και τόσο ελκυστικές συμφωνίες. Προτιμούν να είναι ασφαλείς στις επιλογές τους.
Από την πλευρά τους, οι επενδυτές-πελάτες στον κλάδο των private equities –που είναι, σε γενικές γραμμές, συνταξιοδοτικά ταμεία, εταιρείες διαχείρισης καταπιστευμάτων και άλλα παρεμφερή ιδρύματα– δεν είναι και τόσο ικανοποιημένοι από τις συμφωνίες δευτέρας διαλογής. Αυτές οι συμφωνίες δεν προσφέρουν τόσο υψηλές αποδόσεις, ενώ οι προμήθειες των διαχειριστών παραμένουν στο 20% των συνολικών κερδών από την εκάστοτε επένδυση.
Αρκετά στελέχη στον κλάδο των private equities δεν επιθυμούν απλώς να περνούν πακέτα εταιρειών η μία στην άλλη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο Τζόε Μπαράτα, επικεφαλής στον τομέα private equity της Blackstone, δεν είναι σημάδι ευρωστίας του κλάδου ότι τα τρία τέταρτα των μεγάλων συναλλαγών στον κλάδο είναι συμφωνίες δευτέρας διαλογής. Μπορεί, όμως, να βελτιωθούν τα πράγματα. Μπορεί, όπως εκτιμά ο Ντουάιτ Πόλερ της Bain Capital, οι πολυεθνικές να αποφασίσουν να αποεπενδύσουν από τις ώριμες αγορές για να επεκταθούν στις αναδυόμενες. Μέχρι τότε, οι επενδυτές των private equities θα πρέπει να συμβιβαστούν με τις χαμηλές αποδόσεις των αλλεπάλληλων εξαγορών.