Μετά τις τελευταίες αψιμαχίες στις Βρυξέλλες, τα σχέδια για την τραπεζική ένωση εξακολουθούν να περιλαμβάνουν λάθη, αν και όχι σε απελπιστικό βαθμό. Ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε σχετικά με τον Ενιαίο Μηχανισμό Εκκαθάρισης προβληματικών τραπεζών, ύστερα από ακόμη μία μαραθώνια και ολονύχτια συνεδρίαση, δεν επιλύει όλα τα προβλήματα, ωστόσο εξακολουθεί να είναι καλύτερος από ενδεχόμενη μη συμφωνία. Προκειμένου ο Ενιαίος Μηχανισμός Εκκαθάρισης να λειτουργεί αποτελεσματικά, απαιτούνται δύο στοιχεία: ταχύτητα και χρηματοδότηση.
Σύμφωνα με τη νέα συμφωνία, οι κυβερνήσεις θα μπορούν να παρεμβαίνουν μόνο όταν για την εκκαθάριση μιας τράπεζας απαιτούνται περισσότερα από 5 δισ. ευρώ από το ταμείο. Επιπλέον, το 40% των πόρων του ταμείου θα είναι κοινό από τον πρώτο χρόνο, ενώ τα 55 δισ. θα πρέπει να συγκεντρωθούν σε οκτώ χρόνια. Επιπλέον, το ταμείο θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές. Με τη συμφωνία, δεν σπάει εντελώς ο περιβόητος φαύλος κύκλος μεταξύ κρατών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και των τραπεζών τους. Αυτό θα γινόταν μόνο αν οι κυβερνήσεις δεν συμμετείχαν στη λήψη αποφάσεων, αν το ταμείο ήταν μεγαλύτερο και αν το διοικητικό συμβούλιο του μηχανισμού μπορούσε να ζητήσει επιπλέον χρήματα από τις κυβερνήσεις. Επιπλέον, η δυνατότητα των υπουργών να μπλοκάρουν αποφάσεις όταν δεν υπάρχει «δημόσιο συμφέρον» δημιουργεί μια γκρίζα ζώνη.
Ωστόσο, αυτοί που προβλέπουν την κατάρρευση του ευρώ θα πρέπει να δουν τη θετική πλευρά της συμφωνίας. Η δέσμευση της ΕΚΤ το 2012 να αγοράσει ομόλογα των χωρών της περιφέρειας αποδυνάμωσε τον φαύλο κύκλο. Οι νέοι κανόνες που προβλέπουν τη συμμετοχή των μετόχων και των ομολογιούχων πριν από την οικονομική διάσωση μιας τράπεζας με δημόσιους πόρους παρέχουν κάποια προστασία. Και σύντομα η ΕΚΤ θα εποπτεύει περίπου 130 τράπεζες, ελπίζω με μεγαλύτερη αυστηρότητα απ’ ό,τι το έκαναν οι εθνικές εποπτικές αρχές. Κανείς δεν θεώρησε ποτέ ότι ο ευρωπαϊκός Ενιαίος Μηχανισμός Εκκαθάρισης προβληματικών τραπεζών θα λειτουργούσε τόσο ομαλά όσο ο αντίστοιχος αμερικανικός. Ομως, η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει μεγαλύτερα προβλήματα από τις ΗΠΑ. Μεταξύ των πλέον πιεστικών είναι ότι πρέπει να βρει έναν τρόπο να πείσει τις τράπεζες στις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες να αρχίσουν να δανείζουν ξανά. Μια ατελής συμφωνία, η οποία περιλαμβάνει απτές παραχωρήσεις απ’ όλες τις πλευρές, περιλαμβανομένου του σκληρού υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι προτιμότερη από το να σταματήσει η προσπάθεια για πληρέστερη ενοποίηση.